हे बंध रेशमाचे - भाग 28

"हो चालेल ...तुम्ही म्हणाल तसं..." त्याने हळूच नेहाकडे पाहिलं तशी ती लाजून खोलीबाहेर पळाली.

................................

संध्याकाळी आनंद आणि नेहा चालतच त्यांच्या घराच्या इथे जायला निघाले. गाडी त्यांनी वाड्याच्या इथेच ठेवली होती. पावसाचे दिवस होते. त्यामुळे संध्याकाळ जास्त झाली नसली तरी आकाशात काळे ढग जमले होते. त्यांच्या घरी जाण्यासाठी एका पायवाटेने ते दोघे निघाले होते. आनंदला त्या वातावरणात खूप छान वाटत होतं. सगळीकडे पाहत राहावी अशी हिरवळ.....झाडांना नवी पालवी फुटल्यामुळे ती टवटवीत दिसत होती.... पावसाचा ओलावा होता...वाटेवर बऱ्यापैकी चिखल झाला होता त्यामुळे पाऊल जपून टाकावं लागत होतं....आजूबाजूला असणाऱ्या शेतांमधून बायका लावणी लावत होत्या. येणारी जाणारी माणसं आनंद आणि नेहाकडे बघून गालात हसत होती. नेहाला सगळे ओळ्खत होते पण आनंदला सगळी पहिल्यांदाच पाहत होती त्यामुळे ती त्याच्याकडे कुतूहलाने पाहत हसत होती.आलेले ढग मधेच बाजूला होत होते तर पुन्हा काळोखी करत होते. पावसाचे टपोरे थेंब हळूहळू पडायला सुरुवात झाली. नेहा आणि आनंद भरभर चालू लागले. पण तोपर्यंत पावसाची मोठी सर आली आणि दोघेही भिजू लागले. आजूबाजूला वस्ती होती पण ती पाउलवाटेपासून जरा लांब होती. त्यामुळे त्यांना कुठेच आडोसा मिळेना..दोघेही तसेच भिजत घरी आले. आनंदने आपल्या जवळच्या किल्लीने घराचे दार उघडले. दोघेही चिंब भिजले होते. नेहा तर कुडकुडत होती. घरात आल्यावर त्यांना जरा बरं वाटलं. अप्पा गडी माणसांकडून त्या घराची साफसफाई करून घेत..पण आता बऱ्याच दिवसात तिकडे कोण आलं नव्हतं त्यामुळे घरात जिकडे तिकडे धूळ साठली होती. आनंदने तात्पुरती हॉल मधली एक खुर्ची पुसली आणि त्यावर नेहाला बसायला सांगितलं आणि बाकीच्या घराची स्थिती बघायला आत गेला.बाहेर देखील चांगलंच अंधारून आलं होतं. पावसाचा जोर वाढला होता. विजा चमकत होत्या आणि गडगडाटही सुरू झाला. हॉल मध्ये बसलेली नेहा त्या आवाजाने घाबरत होती. इतक्यात लाईट गेले...त्यामुळे ती अजूनच घाबरली.