हे बंध रेशमाचे... भाग ७

रात्री उशिरा जेव्हा महेशराव झोपायला खोलीत आले तेव्हा ती जागीच होती. आत्याबाईंनी माहेरी जा असे सांगितल्याचे तिने महेशरावांना सांगितले.
"जा की मग. दोन दिवस जरा बदल होईल."
"हो, पण घरात एवढे पाहुणे आलेत आणि मी माहेरी निघून जायचे हे बरे दिसत नाही ना." उमा म्हणाली.
"आईने सांगितले आहे ना, मग मागची काळजी तू करू नकोस. ती बघून घेईल." हे ऐकूनही उमाच्या मनाची रूखरूख कमी झाली नव्हती.
"माझ्या पोटात घराण्याचा वंशज वाढतोय म्हणून अलिकडे आत्याबाईंच्या वागण्यात बदल झाला आहे, असे मला राहून राहून वाटते." उमाने शेवटी मनातले ओठांवर आणलेच.
ते ऐकून महेशराव चिडले.
"या बायकांना कसंही असलं तरी त्यात काय खोट आहे हेच शोधायचं असतं. वागतेय ना ती चांगली, मग बाकीचा विचार कशाला करायचा? झोप आता मुकाट्यानं अन् मला पण झोपू दे. मला शाळेत जायचंय उद्या." असे म्हणत भिंतीकडे तोंड करून ते झोपले. उमाला मात्र बराच वेळ झोप लागली नाही.