भाग ३ - अंतिम भाग
पार्थच्या बायकोच्या म्हणजेच निशाच्या निधनानंतर त्याचं आयुष्य अचानक विरळ आणि सुनं झालं होतं. निशाच्या जाण्यानंतर तो सतत तिच्या आठवणींमध्ये हरवून जायचा. त्याच्या लेखणीला वेगळं वळण मिळालं होतं. आधी रहस्यमय, गूढ कथा लिहिणारा पार्थ आता दुःखी प्रेमवीरांसाठी हळव्या कथा लिहू लागला. त्याच्या कथांनी असंख्य प्रेमवीरांना शब्द दिले आणि त्यांचं मन हलकं झालं. त्याला अनेक पत्रं येऊ लागली ज्यात प्रेमात हार मानलेल्या माणसांनी आपल्या भावनांचा त्याला शब्दांत बांधल्याबद्दल आभार मानले होते. मात्र या यशात कुठेतरी पार्थ एकटाच होता. त्याचं आयुष्य मुळातच एका मोठ्या पोकळीत अडकलं होतं.
आजचा दिवस त्याच्यासाठी विशेषच होता, कारण हीच ती तारीख होती जेव्हा निशा त्याला सोडून गेली होती. त्याच्या आयुष्याचा सगळ्यात दुःखद प्रसंग तो कधीच विसरू शकला नव्हता. दिवस काहीही असला तरी हा एक दिवस मात्र कायम त्याच्या मनावर धगधगत राहायचा. निशाच्या आठवणी, तिच्या सोबतीच्या सुखद क्षणांची आठवण, सगळं त्याला सतत त्रास देत राहायचं.
टेरेसवरच्या कठड्यावर उभं राहून पार्थ स्वतःच्या आयुष्याचा शेवट करायचं ठरवतो.
त्याने स्वामींचं नामस्मरण केलं, डोळे मिटले आणि जीव देण्यासाठी पुढं होणार इतक्यात त्याचा फोन खणखणला.
"कोण नको तेव्हा फोन करतोय?" पार्थ चिडून म्हणाला, फोनकडे बघत असताना नंबर अनोळखी होता.
पहिल्यांदा त्याने दुर्लक्ष केलं, पण फोन परत वाजला. आता मात्र त्याचं मन अस्वस्थ झालं. चिडून त्याने फोन उचलला.
"हॅलो?" पार्थ म्हणाला.
"पार्थ..." फोनवरून येणारा आवाज त्याला हादरवून गेला. तो आवाज निशाचा होता.
"कोण भंकस करतंय? का निशाच्या आवाजात बोलतंय?" पार्थ कडाडला.
"पार्थ, मी तुझी निशा आहे," आवाज पुन्हा आला .."मी कधीच मेले नाही. मी कोमात होते, पार्थ."
पार्थ अवाक झाला. "हे कसं शक्य आहे?" त्याच्या हातातला फोन अक्षरशः गळून पडू लागला पण त्याने सावरला . त्याला काहीच सुचत नव्हतं. निशा जिवंत? हे कसं शक्य आहे?
"तुला काय वाटतं, मी तुला सोडून जाईन?" निशा शांतपणे बोलत होती. "तुझ्या वडिलांनी तुझ्यापासून हे सगळं लपवलं. डॉक्टरांनी सांगितलं होतं की मी अनेक वर्षे कोमात राहू शकते. तुझ्या वडिलांना वाटलं की तुला हे सांगून तू तुझं आयुष्य वाया घालवशील आणि माझ्यासोबत संपूर्ण आयुष्य हॉस्पिटलमध्ये घालवशील ,त्यांना वाटलं तू मला विसरून जावं म्हणून त्यांनी हे गुपित ठेवलं."
पार्थला काहीच समजत नव्हतं. त्याचं मन आतून तुटत होतं. निशा खरंच जिवंत होती की हा फक्त एक भ्रम होता?
"तुला अजून विश्वास नसेल तर खाली बघ, मी इथे उभी आहे." निशा म्हणाली.
पार्थने थरथरत खाली पाहिलं. तिथे ती होती – निशा, त्याची निशा. ती हात उंचावून त्याला बोलवत होती. त्या क्षणी त्याचा स्वामींवरचा विश्वास जागा झाला. त्याच्या डोळ्यातून आनंदाश्रू वाहू लागले. त्याने उडी मारायचं ठरवलं होतं, पण आता त्याचं मन पूर्ण बदललं.
"निशा! तू खरंच आलीस? खरंच तू जिवंत आहेस?" तो एकदम मागे वळला. टेरेसवरचा कठडा सोडून तो खाली उतरण्यासाठी पुढं होणार होता.
पण नशीब पार्थच्या बाजूला नव्हतं. तो उतरण्यासाठी पाऊल टाकणार, तेवढ्यात त्याचा पाय निसटला. तो सर्रकन घसरला आणि खाली कोसळला.
खाली पडल्यानंतर पार्थच्या शरीराच्या हालचाली थांबल्या.
रक्ताच्या थारोळ्यात पडलेला पार्थ जिवंत होता की नाही, हे कोणालाच कळत नव्हतं. निशा धावत त्याच्याकडे आली. पार्थने तिला पाहिलं, आणि त्या क्षणी त्याच्या डोळ्यांतून आनंदाश्रू वाहू लागले. तो फक्त तिच्याकडे बघत होता, त्याच्या चेहऱ्यावर एक नाजूक हसू होतं. "निशा...," त्याने फक्त एवढंच पुटपुटलं आणि त्याने डोळे कायमचे मिटले.
निशा पार्थला मिठी मारून रडू लागली.
ती पार्थच्या हृदयाला हात लावून बघू लागली. "पार्थ, उठ ना, असं मला एकटं सोडून जाऊ नकोस," ती ओरडली, तिचं मन पार्थशिवाय काहीच पाहू शकत नव्हतं.
पण नियतीला त्याचं एकत्र येणं मान्यच नव्हतं. पार्थला तिच्या मिठीत घेऊन तिचं आयुष्यही निरर्थक झालं होतं. त्या क्षणी तिला असं वाटत होतं की, पार्थच्या जागी तिनेच मरायला हवं होतं.
निशाच्या आठवणी आता तिला पार्थच्या प्रेमामध्ये खेचून नेत होत्या. तिने कधीच असा दिवस अपेक्षित केला नव्हता. तिला खात्री होती की एक ना एक दिवस ती पुन्हा त्याच्या कुशीत परत येईल, त्याच्यासोबत गप्पा मारेल, पुन्हा हसून त्याचं प्रेम अनुभवेल. पण नियतीने त्यांना फक्त काही क्षणच दिले होते. त्या क्षणांचं स्वप्न जणू तिने पुन्हा हळुवारपणे पाहिलं होतं, आणि त्या स्वप्नाच्या जागी आता एक भयंकर वास्तव उभं होतं.
निशाला पार्थच्या आठवणींनी आता घेरलं होतं. त्यांच्या आयुष्यातील एकेक सुखद क्षण तिच्या डोळ्यांसमोर उभे राहत होते. त्यांची पहिली भेट, त्यांचे चोरून घेतलेले हसरे क्षण, एकमेकांबद्दलची त्यांची खोल भावना – सगळं आता तिच्या मनाच्या एका कोपऱ्यात घट्ट पकडून राहिलं होतं.
त्यांच्या लग्नाच्या काही दिवसांनी जेव्हा त्यांनी एकमेकांना नवरा बायको म्हणून जवळ घेतलं त्या रात्रीची आठवण निशाच्या डोळ्यांसमोर आली. त्या दिवशी पार्थ तिच्यासाठी गाणं म्हणत होता, आणि ती फक्त त्याच्या गोड आवाजात हरवून गेली होती. "तुझ्याशिवाय माझं आयुष्य अधुरं आहे, निशा. तूच माझ्या प्रत्येक श्वासाचा अर्थ आहेस निशा," असं तो तिला म्हणाला होता.
आणि आज... तो श्वासच थांबला होता.
समाप्त.
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा