तिचा संघर्ष भाग-52

"हो आज काहीही झालं तरी खरं काय ते मी सांगणार, हा निश्चय केलाय. म्हणजे माझे आई-वडील त्याच देशात राहत होते जिथे शार्दुलही होता. लहानपणापासून मला दम लागणे, जड वस्तू उचलताना छातीत धडधड होणे यासारख्या गोष्टी होणे ठरलेले असायचे त्यामुळे मैदानी खेळ माझ्यापासून लांबच होते. परदेशात नोकरी करणारे आई-बाबा माझ्या या त्रासाला कंटाळले होते. म्हणूनच त्यांनी मला भारतात माझ्या आजी-आजोबाजवळ आणून सोडले. आजी-आजोबांनी माझ्यासाठी खूप प्रयत्न केले. पण हार न मानता त्यांनी मला डॉक्टरांच्या मार्गदर्शनाखाली दिवस रात्र जागून एमबीबीएसला पाठवले. जेंव्हा केंव्हा त्रास होईल तेंव्हा सर्व डॉक्टरांनी माझी जमेल तितकी काळजी घेतली. पण काही काळाने आजी-आजोबा ही मला सोडून गेले. होस्टेलमध्ये राहताना सर्व सहकारी मित्रांनी वेळोवेळी मदतीचा हात पुढे केला. एक दिवस डॉक्टरांनी सांगितले की, "आता हृदय प्रत्यारोपण करण्याशिवाय पर्याय नाही." आणि त्यासाठीच शोधाशोध सुरू झाली. आई-बाबांना माझ्या सहकारी मित्राने फोन करून सांगितल्यावर तेही शार्दुलच्याच फ्लाईटने मला भेटण्यासाठी भारतात येत होते. आणि माझ्या गंभीर आजारामुळे लहानपणी मला भारतात सोडून गेलेले माझे आई-वडील यावेळी मात्र मला कायमचे पोरके करून गेले. शार्दुलने जेंव्हा अवयव दान करण्याच्या फॉर्मवर सह्या केल्या, त्यावेळी मी ही त्याच हॉस्पिटलमध्ये आधीपासून ऍडमिट होतो. आणि मग योगायोगाने आमच्या सर्व टेस्ट जुळल्या आणि माझ्या बॉडीनेही शार्दुलचे हृदय स्वीकारले. मी चांगला बरा झाल्यावर आजीआजोबांनचं स्वप्न करण्यासाठी मी एमडीची एक्झाम दिली. आणि तोच आनंद साजरा करण्यासाठी सर्व हॉस्पीटल स्टाफ एकत्र जमला असताना "शार्दुल, फॉर्मवर सही केल्यावर आई आणि आजी हेच नाव उच्चारत होता." हे मला तिथे जमलेल्या तज्ज्ञांकडून समजलं. बहुतेक शार्दुलला बाबा नसावेत हा विचार माझ्या मनात आला. आई आणि आजीला काय त्रास होत असेल याची मी कल्पनाही करू शकत नव्हतो. शार्दुलचा पत्ता विचारल्यावर सरांनी मला शार्दुलची डायरी उघडून पाहायला सांगितलं. त्याने ती डायरी मलाच द्या म्हणून सांगितलं होतं. आणि मी त्याच्या डायरीत लिहून ठेवलेल्या माहितीनुसार इथे पोहोचलो. आणि मी डॉक्टर आहे हे विसरून गेलो. तुमचे प्रेम, आपुलकी माझ्यासारख्या मुलाला लाखमोलाची आहे.