हे वर्ष असं गेलं...

या वर्षाच्या सावलीत अनेक अनुभव आले, त्यातील एक म्हणजे साक्षात परब्रम्ह दर्शन ( विठ्ठल रुक्मिणी ). सांगायचं असं की ज्याप्रमाणे आपण एखादं वाक्य हायलाईट करतो त्याप्रमाणे हे वर्ष आयुष्यातील सगळ्यात अप्रतिम वर्ष ठरलं. ज्याप्रमाणे तहानलेल्या तुम्ही पाण्याव्यतिरिक्त इतर काहीही द्या त्याला त्याच्यात थोडीही गोडी वाटणार नाही. हिरे, माणके, ब्लॅंक चेक अगदी काहीही द्या... चातकाला एक थेंब पाणीही पुरते. त्याचप्रमाणे पृथ्वीतलावर भरपूर पाणी असून सुद्धा आकाशातून पडलेला पाण्याचा एक थेंब झेलण्यासाठी जशी त्याची तगमग सुरु असते तसं काहीसं माझही झालेलं. मोबाईल मध्ये अनेक वेळा ऑनलाईन दर्शन किंवा अनेक फोटोज वगैरे पाहून सुद्धा माझं मन शांत होत नव्हतं. चरणभेटीची जी आस लागली होती ती यावर्षी पूर्ण होणार याची खात्री नव्हतीचं. पण म्हणतात ना कणभर कमी पडल्याने सुद्धा कमीच म्हणवले जाते. ते कणभर कुठे अडलं होतं ते पूर्ण भरभरून आलं आणि साक्षात श्रीविठ्ठलाच्या चरणी माझी सेवा रुजू झाली. त्यांच्या चरणी मस्तक ठेवून जेव्हा कृपा प्राप्त केली तेंव्हा अनंत जन्म घेतलेल्या देहाच्या उजळणीला विराम मिळाला असं वाटून गेलं. अनेक संतांच्या सानिध्यात करूणरस अनुभवला.