हुरहुर ह्या जीवाची (भाग १)

सानिसा तिच्या आईवडिलांची एकुलती एक कन्या रत्न. लाडोबा एकदम. आजी तर तिला लाड, लाड, लाडोबा, सानु आमची गोडोबा. अशीच हाक मारायची. सानूचे आई वडील दोघेही नोकरदार वर्गातले. घरात एकूणच आर्थिक सुबत्ता. दुःख ,तडजोड, कमतरता हे शब्द व त्यांचे अर्थ सानूच्या शब्दकोशातच नव्हते. सानिसा दिसायला सुंदर. चाफेकळी नाक, गोट्या त्वचेत भर टाकायला गुलाबी,मधाळ ओठ. गालावर खोल खड्डा पाडणारी खळी तर तिच्या हास्यावरुन आरुढ होऊन बसे आणि सर्वात पाणीदार व टपोरे डोळे तर दगडालाही पाझर फुटवतील असे होते. हे तेजस्वी नयन म्हणजे जणू तिच्या मनाचा आरसाच होता आणि या आरशातील तिचं प्रतिबिंब जेवढं आकर्षक दिसत होतं तेवढच तिचं मन एकदम पारदर्शक होतं. सौंदर्य व कर्तबगारी यांची सुरेख सांगड घालणारे व्यक्तिमत्त्व अशी तिची ख्याती होती.
शिक्षण झाल्यावर आर्थिक स्वावलंबी व्हायचं हे तिनं खूप आधीपासूनच ठरवलेलो होतं.
आणि तो दिवस उजाडला. “सानू, आवर. आज तुला इंटरव्ह्यूला जायचं आहे ना?” आईने थोडं दरडावलंच. “हो गं आई. झालंच.” सानू गडबडीतच बोलली. देवबाप्पाला नमस्कार व मोठ्यांचा आशीर्वाद घेऊन बंदुकीच्या गोळीप्रमाणे ती धूम पळाली पण.