हसुनी पुन्हा उमजेन मी ...13

दुसऱ्या दिवशी प्राजक्ताची सकाळ छान हसरी झाली होती. रात्रीचा नवऱ्याच्या प्रेमळ शब्दांचा रंग अजूनही गाल गुलाबी करत होता. गुणगुणतच तिने आन्हिक उरकले आणि चहा नाश्ता केला. सासरे अगदी आनंदी होत म्हणाले, "सुनबाई ही लवकर जेवायची कल्पना फार आवडली बघ.अगं काल मी जेवण झाल्यावर शतपावली करायला गेलो तेव्हा कॉलनीतील बरेच जण भेटले छान वेळ गेला." यावर तिनं छान हसून अनुमोदन दिले.
आज 8:30 वाजले तरी सासूबाई काही उठल्या नाहीत आणि जेव्हा उठल्या तेव्हा त्यांना अपचन झाल्याचे जाणवले. डोकं दुखत होतं आणि पोट मुरडून येऊ लागलं. त्यावर सासऱ्यांनी त्यांना लवकर जेवणाचा सल्ला दिला. सुनबाई आणून वाढेल या विचारात त्या काल खरच खूप उशिरा जेवल्या होत्या. तेव्हा त्याचं सासऱ्यांना म्हणाल्या," खरं आहे हो तुमचं काम पुरत ते वेगळच शिवाय जेवणही पचत नाही."प्राजक्ता त्यांना चहा देत छान गोड हसली. तिचं हसणं पाहून त्यांच्या मात्र डोक्यात सनक आणि पोटात गोळा आला. हे प्रकरण काही साध दिसत नाही. का ही अशी गोड हसते तेच कळत नाही. असं चक्र त्यांच्या डोक्यात सुरू व्हायला वेळ लागला नाही.