कागदी बोटीतलं जग

मोठं होणं म्हणजे जबाबदारी, आर्थिक ओझं,
आणि अनेकदा “मी” हरवलेला व्यक्ती.
लहानपणी आपण आयुष्याकडे कुतूहलाने बघायचो,
आता आपण त्याच आयुष्याकडे प्रश्नचिन्हाने पाहतो.
त्या वेळचं ‘नाही शक्य’ हे शब्द आपल्या शब्दकोशात नव्हते, कारण मनात विश्वास होता.
आज सर्वकाही शक्य आहे, पण मनात धैर्य नाही.
ते दिवस परत येणार नाहीत,
पण त्यांचं निरागसपण रोजच्या आयुष्यात आणता येईल.
दररोज थोडं हसायला शिका,
एखाद्या जुन्या मित्राला फोन करा,
आई-वडिलांना मिठी मारा,
आणि स्वतःच्या मुलांसोबत बालपण पुन्हा जगा
लहानपण पुन्हा येणार नाही,
पण त्याची आठवण दररोज जागवता येईल.
कारण लहानपण म्हणजे फक्त वय नाही —
तो एक अवस्था आहे जी मनात जपली तर कधीच संपत नाही.