शीर्षक: ईर्षा भाग-२
थोड्याच दिवसांमध्ये आईच्या हट्टापायी प्रजाने फार्मसीसाठी त्या कॉलेजच्या यादीमध्ये नाव आलेल्या कॉलेजमध्ये ऍडमिशन घेतले आणि लवकरच तिचे कॉलेज सुद्धा सुरू झाले.
सविता जरी जास्त शिकली नव्हती, तरी तिचं मुलीला धाकात ठेवणे हे चालूच होते. ती तिला कॉलेज व्यतिरिक्त फारसे बाहेर जाऊन देत नव्हती, तसेच तिला अभ्यासच करायला सांगायची.
हळूहळू प्रजाचे कॉलेज सुरू झाले. त्यात सर्व समजेपर्यंत तिला वेळ लागत होता आणि परीक्षा सुद्धा लवकरच जवळ येत होती. त्यामुळे पुन्हा अभ्यास, जागरण आणि कॉलेजला जाण्याचा प्रवास यामध्ये ती थकून जायची.
एकदा सविताच्या मोठ्या जावेने त्यांना सहकुटुंब जेवायला घरी बोलवलेले होते.
"हे बघ सविता, मी तुला आत्ताच सांगतो मला तिथे कुठलाही तमाशा नकोय आणि आपली मुलं हुशार आहेत हे आपल्याला माहीत आहे ना; मग जगाला सांगायची काय गरज आहे? यावेळेस जर तू काही बोललीस तर वहिनी मात्र खरंच नक्कीच ऐकून घेणार नाहीत आणि उगाच मला भांडण नको आहे." सविताच्या नवऱ्याने खडसावून सांगितले.
संध्याकाळी सविताचा मुलगा निशांत आलेला होता. त्याला सर्व विषयात पैकीच्या पैकी गुण प्राप्त झाले होते. फक्त इंग्रजी विषयांमध्ये त्याचे दोन गुण कमी झाल्यामुळे सविता त्याला रागावत होती.
" हे काय दोन गुण कसे काय तुला कमी पडले? तुला किती वेळा सांगितले आहे, ज्या मुलांना काहीच येत नाही त्यांना शिकवत बसू नकोस; म्हणून असे होते. जरा हुशार मुलांच्या संगतीमध्ये राहत जा. एक गोष्ट लक्षात ठेव, आपले ज्ञान दुसऱ्याला कधीच सांगायचे नसते. त्यामुळे तो समोरचा माणूस पुढे जातो आणि तुला सुद्धा या चाळीमध्येच राहायचे आहे का ? तुझा चुलत मोठा दादा बघ कसा मस्त गाड्यांमध्ये फिरत असतो. तुला नाही फिरायचं का?" चुकीच्या पद्धतीने सविता आपल्या मुलाला ओरडत होती.
" अगं ठीक आहे ना, दोनच तर गुण कमी कमी झाले आहेत. त्यावरून एवढं काही बोलायचे तुला गरज नाही आणि तू काही ऐकू नकोस निशांत तू चांगलाच अभ्यास केला आहेस." निशांताचे बाबा म्हणत होते.
" नाही बाबा, आई जे म्हणते ते खरंच आहे. मला सुद्धा द दादा ज्या गाडीमध्ये बसतो त्यापेक्षा मोठ्या गाडीतून फिरायचं आहे आणि त्यासाठी मला खूप अभ्यास करावा लागेल." निशांतला मात्र आपल्या आईचे म्हणणे पटत होते.
थोड्या वेळाने चौघेजण तयार होऊन मोठ्या पप्पांकडे जेवणासाठी गेले होते.
जेवण झाल्यानंतर एक छोटासा केक आणण्यात आला होता म्हणजे नक्कीच काहीतरी कारण आहे, असे सविताला वाटले होते.
त्या केकवर हॅप्पी ग्रॅज्युएशन अँड काँग्रॅच्युलेशन फॉर द प्लेसमेंट असे लिहिले होते.
सविताने त्याचा अर्थ प्रजाला विचारला. मोठ्या पप्पांच्या मुलीचे शिक्षण पूर्ण होऊन तिला एका कंपनीमध्ये कॅम्पस द्वारे नोकरी मिळाली होती. सविताने सुद्धा आपल्या मोठ्या पुतणीचे अभिनंदन केले तसेच तिची माहिती विचारायला लागली.
" म्हणजे सुरुवातीला एवढा कमी पगार मिळतो ? फक्त वीस हजार?" सविताने विचारले.
आपल्या काकीने असे विचारल्यावर आता पुतणीचा चेहरा पडला होता.
" सविता खरे तर जेव्हा पहिली नोकरी लागते, तेव्हा दहा ते पंधरा हजारात काम करावे लागते; परंतु आपली चिऊ, हीची कंपनी चांगली असल्यामुळे सुरुवातीला ते वीस हजार देणार आहेत. पुढे तिचं काम बघून त्याच्यामध्ये अजून वाढ होण्याची शक्यता आहे. आता सध्या पगार महत्त्वाचा नसून मिळणारा अनुभव आणि ट्रेनिंग महत्त्वाचे आहे." मोठ्या दिराने सांगितले.
त्यानंतर विषय प्रजाच्या कॉलेजवर आला होता. ती खूप शांतपणे सर्व ऐकत होती.
" हॅलो हो, मी प्रजाची आई बोलत आहे. काय झालं? हो मी येते लगेच." असे म्हणून सविताने फोन ठेवून दिला आणि लगेच घराच्या बाहेर पडली.
क्रमशः
कोणाचा फोन आला होता?
© विद्या कुंभार
कथेचा भाग कसा वाटला हे लाईक आणि कमेंट करून नक्की सांगा.
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा