Login

जोकर होणं चांगलं

द्वेष करून घेण्यापेक्षा जोकर झालेला कधीही चांगलं
शीर्षक : जोकर होणं चांगलं…

माणसाच्या आयुष्यात अनेक टप्पे येतात प्रेम, राग, दुःख, मत्सर, स्पर्धा… आणि त्यात सर्वात घातक भावना असते ती द्वेषाची. द्वेष ही भावना दिसायला छोट्या ठिणगीसारखी असली तरी मन आणि नात्यांना जाळून टाकण्याची ताकद तिच्यात असते. द्वेष मनात आला की मेंदू तडकाफडकी निर्णय घेतो, वागणुकीत कडवटपणा येतो आणि चेहऱ्यावर राग, तिरस्कार आणि कटुता दिसू लागते. पण या सगळ्यात एक सत्य कायम असतं द्वेष माणसाला उंचावत नाही; उलट त्याची किंमत कमी करून टाकतो.

याउलट, दुसऱ्यांना हसवणं, त्यांच्या चेहऱ्यावर क्षणभर का होईना, आनंदाचा प्रकाश पाडणं… हे काम करायला मोठं हृदय लागतं. म्हणूनच वाक्यातलं सत्य अगदी शुद्ध आहे
द्वेष करून डोक्यात न बसण्यापेक्षा लोकांना हसवणारा ‘जोकर’ झालेलं केव्हाही चांगलं.

द्वेष का हानिकारक आहे?

द्वेष ही भावना स्वतःला त्रास देणारी असते.
ज्याच्याविषयी आपण राग किंवा द्वेष बाळगतो, त्याचं आयुष्य आपल्यामुळे कधीच थांबत नाही. उलट, आपलंच मन जड होतं, आपलेच विचार विषारी होतात, आपलीच शांतता नष्ट होते. मनातला राग रोज २,३% मनःशक्ती खाऊन टाकतो. अशा रागाच्या गुंत्यात अडकलेला माणूस ना आनंदी असतो, ना इतरांना करू शकतो.

द्वेषाने वागणं म्हणजे स्वतःची किंमत कमी करणं. कोणाच्याही आयुष्यात ‘डोक्यात बसणं’ हे वागणुकीतून ठरतं. जर आपण कटुत्वाने वागलो, टोचून बोललो, वाईट विचार बाळगले… तर माणसं आपल्यापासून दुरावत जातात. त्यांच्या मनात आपल्यासाठी नकारात्मक छाप तयार होते, आणि आपण नकळत स्वतःलाच तोटा करून घेतो.

जोकर बनणं म्हणजे काय?

‘जोकर’ हा शब्द बाहेरून हलका वाटतो, पण त्याच्या मागची मानसिकता अत्यंत मजबूत असते. जोकर म्हणजे

स्वतःचं दुःख आत ठेवूनही दुसऱ्यांना हसवणारा

आपल्यावरच विनोद करून वातावरण हलकं करणारा

स्वतःची प्रतिमा बाजूला ठेवून दुसऱ्यांना आनंद देणारा

जगाचं ओझं हलकं करण्यासाठी स्वतःला खेळकर दाखवणारा

जोकर हा खोटा नसतो तो संवेदनशील असतो. त्याला माहिती असतं की दुःख पसरवणं सोपं आहे पण आनंद पसरवणं ही कला आहे.

आणि ही कला सर्वांना जमत नाही.

हसवणाऱ्यांना लोक विसरत नाहीत

आपल्या आयुष्यात बघा आपल्याला त्रास देणाऱ्या लोकांचं नाव आठवतं, पण त्यांच्यासोबत राहण्याची इच्छा नसते. पण जो आपल्याला हसवतो, हलकं करतो, ताण विसरायला मदत करतो… त्याची आठवण मनात कायम राहते.

हास्य आणि आनंद ही दोन गोष्टी लोकांच्या हृदयात घर करतात.
शब्द विसरले जातात… पण दिलेलं हास्य कायम लक्षात राहतं.

म्हणूनच लोकांना हसवणारा व्यक्ती कधीही कमी पडत नाही. त्याला सन्मान मिळतो, स्थान मिळतं, आणि सर्वात महत्वाचं म्हणजे प्रेम मिळतं.

लोकांना हसवणं म्हणजे आत्मविश्वास

दुसऱ्यांना हसवणं म्हणजे स्वतःचं व्यक्तिमत्त्व कमकुवत दाखवणं नव्हे. उलट, त्यासाठी धैर्य लागतं. कोणत्या वेळी कोणासमोर काय बोलावं, कोणत्या परिस्थितीत कोणाला कसं हलकं करावं… हे प्रत्येकालाच जमत नाही.

जोकर होणं म्हणजे स्वतःविषयी असुरक्षितता नसणं.
एखादा माणूस स्वतःवर हसतो तेव्हा तो जगासमोर मोठा ठरतो. कारण त्याला स्वतःला काय वाटतं यापेक्षा दुसऱ्याला कसं वाटेल याची जास्त काळजी असते.

अस्सल मोठेपणा इथेच दडलेला असतो.

जोकर म्हणून वागणं म्हणजे सकारात्मकता पसरवणं

आजच्या धावपळीच्या जगात ताण, स्पर्धा, चिंता, भीती… हे सर्व जास्त वाढले आहे. अशा काळात जर तुम्ही एखाद्याला हसवलं, हलकं केलं, त्याचं मन प्रसन्न केलं तर त्या व्यक्तीचं मानसिक ऊर्जा चक्र बदलतं.

हसू हे जगातलं सर्वात स्वस्त पण सर्वात मौल्यवान औषध आहे.
एखादं हसू मूड बदलू शकतं, वातावरण बदलू शकतं, मनातली दडपणं हलकी करू शकतं.

हा ‘जोकरपणा’ म्हणजे मनाची दानशीलता.

जोकर होण्यात लाज नाही, अहंकार सोडण्याचं सामर्थ्य आहे

काही लोकांना वाटतं की लोकांना हसवणं म्हणजे स्वतःची किंमत कमी करणं. पण खरं बघायला गेलं तर

स्वतःला महत्त्व न देता दुसऱ्याला हसवणं

स्वतःचा अहंकार बाजूला ठेवणं

स्वतःला थोडं हलकं करुन माणसांमध्ये मिसळणं

हे महान लोकांचं काम आहे.

द्वेष मनाला कठोर करतो,
पण हास्य मनाला विशाल बनवतं.

द्वेषात आपल्याला स्वतःचं सावलीसुद्धा सहन होत नाही,
पण आनंदात आपण जगाला सामावून घेतो.

जोकर बनून तुम्ही कोणाचं जग बदलू शकता

कधी कधी एखाद्या व्यक्तीचं दिवसभराचं दुःख एखाद्या छोट्याशा जोकने मिटू शकतं.
एखाद्या आईला तिच्या ताणातून बाहेर आणू शकतं.
एखाद्या मित्राला मानसिक खच्चीकरणातून वाचवू शकतं.
एखाद्या मुलाचं भय कमी करू शकतं.

हसू म्हणजे आरसा ज्यात माणसाची आशा परत दिसते.

तुम्ही जोकर म्हणून कोणालाही हसवलं, तर तुम्ही प्रत्यक्षात त्याच्या मानसिक जखमांवर मलमपट्टी करत असता.

आणि शेवटी… जोकर होणं जगासाठी चांगलं, स्वतःसाठीही

द्वेष करून एकही माणूस आनंदी झाला नाही.
पण हसवणाऱ्या माणसाला स्वतःचं आयुष्यही हलकं वाटतं.

लोकांना वाटतं की जोकर दुसऱ्यांना हसवतो, पण खरं तर तो स्वतःलाही हलका करतो.
हसू देणं म्हणजे हृदयातून विष काढून टाकणं.

म्हणूनच

जगात चुका झाल्यामुळे लोक तुम्हाला हसवणारा ‘जोकर’ म्हणतील तर त्यात कमीपणा नाही.

त्यांना हसू देऊन तुम्ही त्यांच्यातलं राग, कटुता, दुःख… या सगळ्यावर मात करता.

द्वेषानं जग अधिक कठीण होतं,
पण हसण्याने जग अधिक सुंदर होतं.

द्वेष मनाला ग्रासतो,
हास्य मनाला वाढवतो.

द्वेषाने वागून लोकांमध्ये ‘भीती’ निर्माण करता येते,
पण जोकर बनून ‘आदर’ आणि ‘प्रेम’ जिंकता येतं.

म्हणूनच आयुष्याचं खरं तत्त्वज्ञान अगदी सोपं आहे.
“द्वेष पसरवण्यापेक्षा आनंद पसरवणं अधिक श्रेष्ठ आहे.”
आणि जर लोक तुम्हाला जोकर म्हणाले…
तर ते तुमचं अपमान नाही,
त्यांच्या आयुष्यात तुम्ही आनंद आणलात याचं कौतुक आहे.

©® सचिन कमल गणपतराव मुळे...
परभणी, ९७६७३२३३१५
0