जावे त्याच्या वंशा भाग २ (सौ. हर्षाली प्रसन्न कर्वे)

निलूच्या लग्नानंतर जवळ जवळ तीन साडेतीन वर्षांनी निलूची नणंद सुचित्रा निलूच्या घरी आली होती. ती कायमचीच येणार होती, म्हणून ती बरेच दिवस निलूच्या घरी म्हणजे तिच्या (सुचित्राच्या) माहेरची रहाणार होती. त्यांचा फ्लॅट होताच, पण तो नीट करून, फर्निचर वगैरे करून घेण्यासाठी दीड दोन महिने तरी तिला तिथेच रहावे लागणार होते. सुचित्रा स्वभावाने खूप चांगली होती. सुचित्रा इतके वर्ष अमेरिकेत रहात असल्यामुळे तिला आणि तिच्या नव-याला मंदिर लागते स्वतःची कामे स्वतः करायची सवय होती. खाणे पिणे झाल्यावर लगेचच ते आपापल्या कपबशा, प्लेट घासून, विसळून पालथी घालून ठेवत होती. सुरवातीला निलूला हे विचीत्र वाटे, पण मग मनात येईल, “तेवढेच आपले काम कमी.” निलूच्या सासूबाई फार दिवसांनी त्यांची मुलगी घरी आल्यामुळे सारखे “सुची, सुची” करत होत्या. “सुचीला हे आवडते, आज हे करूया. हे मंदारला आवडते हे करू.” आता निलूला ह्या सगळ्याचा देखील राग यायला लागला होता. इतके दिवसांनंतर पहिल्यांदा निलू आणि सोहममधे भांडण झाले. निलू सोनमला म्हणाली, “ अरे आई सारखे काय सुची सुची करतात? ‘हे सुचीला हे आवडते, मंदारला ते आवडते.’ तू आणि मी कुणीच नाही का या घरात.” निलूचे बोलणे ऐकून सोहम आश्चर्यचकित झाला.
“हे बरोबर नाही निलू. सुचीताई इतके वर्षांनी घरी आली आहे. आईला वाटणारच ना तिला चांगले चुंगले तिच्या आवडीचे करुन घालावे. आणि ती तुला कुठे सांगते, ती स्वतःच करते, तरी तू कुरकूर करते आहेस.” सोहम म्हणाला.
“अरे पण किती दिवस? पंधरा दिवस तरी झाले सुची ताईला येऊन. आणि अजून महिनाभर तरी त्या इथेच रहाणार आहेत.” निलूच्या हे ऐकल्यावर सोहम आणखीन चिडला व म्हणाला,
“ हे बघ हे घर जसे माझे आहे तसेच तिचेही आहे. तिला हवे तेवढे दिवस ती इथे राहू शकते. मुख्य म्हणजे हे घर आई बाबांचे आहे. त्यामुळे तिने इथे किती दिवस रहायचे हे ते ठरवतील. यात तुला बोलण्याचे काहीच कारण नाही.”
सोहमला इतके चिडलेले पाहून निलू शांत झाली आणि विषय बदलून त्याला म्हणाली, “उद्या रविवार आहे. आपण आईकडे दिवसभर जाऊया का?”
“नाही. उद्या आईकडे नाही जायचे, सुची ताईला घेऊन उद्या जवळपास कुठेतरी पिकनिकला जाऊ.”सोहम म्हणाला.
“अरे का पण, दर रविवारी तर आपण जातो आईकडे.” निलू त्राग्याने म्हणाली.
“पण आता खूप दिवसांनी सुची ताई आलीय ना, मग तिच्या बरोबर जाऊ. आणि दर रविवारी आईकडे जायलाच हवे का?” सोहमचे हे ऐकून निलूची खूप चिडचिड झाली. सुचीताई आल्यापासून शरयू ही सारखे “आत्या आत्या” करत होती. जेवण भरवायला आत्या, गोष्ट सांगायला आत्या. सुचीला मूलबाळ नव्हते त्यामुळे ती शरयूचे सगळे फार प्रेमाने करत होती. दोन अडीच महिन्यांनी सुची आणि मंदारचे घर तयार झाले आणि ते दोघे आपल्या घरी रहायला गेले. आणि लगेच निलू ही शरयूला घेऊन माहेरी आली.