'जीवन जगणे एक कला आहे' गीतांजली

या सर्व चिमण्या म्हणजे गवळणी आणि त्या मध्ये एक नटखट असा,भारीच अवखळ असा
कन्हैया तो म्हणजे वेदांत.( ही कल्पना माझी नाही) आम्ही सर्व गवळणी शब्दांचे दही दूध घेऊन मथुरेच्या 'ईरा' या बाजार पेठेत जात आहोत. विचारांचे मंथन करून, कथारूपी नवनीत येते. ते नवनीत या मथुरेतील ईराच्या पेजवरून अनेक वाचकांच्या मनातील तृष्णेला शांत करते.मार्ग दाखवते.
आमच्या टीमची कॅप्टन तृप्ती कोष्टी. सगळ्यांना छान मार्गदर्शन केले.अडीअडचणीला तृप्ती आणि सारिका आवाज दिला की हजरच.कोणताही प्राब्लेम असो तो तडीस गेल्यावरच या शांत.टीम मधील सर्वच जण अनोळखी होतो. पण टीम मध्ये आल्यावर सर्वांचा छान हळूहळू परिचय झाला.
त्या मध्ये गीतांजलीशी चारोळीचा व्हिडिओ बनवताना अधिक परिचय झाला.यामुळे तीच्यामधील शांतता आणि संयमाची ओळख मला दिसली.आभासातील मैत्री का असेना? पण तिने तत्परतेने ते मला बनवुन दिले.
सगळ्याच लेखिका असल्यामुळे शब्दावर सर्वांचीच पकड होती, प्रभुत्व होते. सगळे छानच लिहीत आहेत, यात शंकाच नाही. प्रत्येकाच्या लिखाणावर एक वेगळी छाप, नकळत लक्षात येते.
तर या स्पर्धेतील सर्व फेऱ्या आता जवळजवळ पूर्ण झालेल्या आहेत. आता ही शेवटची फेरी आहे. तर ती म्हणजे 'संबंध सेतू' फेरी.
तर यासाठी मी गीतांजली केसरकर हिच्या विषयी लिहावे असे ठरले.
तर गीतांजली,
ही गोरा गोमटा मुखवटा असलेली हसरी, सुंदर आणि सुकेशिनी बरं का? तिच्या व्यक्तिमत्त्वाला शोभून दिसणारी तिची वेणी खूपच मस्त!! म्हणजे तिला पाहिल्यावर (मी फोटोत पाहिले आहे.??)आपल्याला दक्षिणात्य अभिनेत्रींची आठवण झाल्याशिवाय राहत नाही.
तर हीचा स्वभाव गोड, समजदार, कुटुंबासाठी झोकुन देणारी ही. 'जीवन जगणे एक कला आहे' असं म्हणणारी गीतांजली.
कोल्हापूर जिल्ह्यातील आजरा या छोट्याशा गावातील ही रहिवासी आहे. तीने सांगितलेली वडिलांची आठवण, देश प्रेमाने ओथंबलेली आहे. आणि हे वाचताना अंगावर सर्रकन काटा उभा राहिला.
बालपणीच्या खूप सुंदर सुंदर आणि हव्या हव्याशा आठवणी त्यांनी आत्मचरित्रात उलगडल्या आहेत.
' झोळी झाडाला टांगून राब राबते माऊली' (बहिणाबाई)
या काव्य प्रमाणे बांधावरच्या आंब्याला झोळी बांधून, भावाला त्यात झोपवून, शेतात काम करणारी तिची आई.
आई आणि इतर नातेवाईक या सर्वांनी मिळून, याच झाडाच्या सावलीत बसून केलेली न्याहारी! खरंच या आठवणींची शिदोरी. जगण्याला नक्कीच बळ देते, सकारात्मकता देते.
गोरी गोरी पान फुला सारखी छान, फुलासारखी छान. या ओळीप्रमाणे गोरी पान, आणि अगदी फुलाप्रमाणे नाजूकही.
म्हणून मग तिला चिडवण्यासाठी इतर सगळे तिला त्रास द्यायचे. तिने केलेले 'गोराकृष्ण' हे पात्र मनाला स्पर्शून जाते.
पुढे शालेय जीवनात म्हणजे आठवी, नववी, दहावी मध्ये असताना सुंदर असे निबंध लिहिता लिहिताच, लिहिण्याच्या प्रेमात पडली. आणि लिहिण्याची आवड निर्माण झाली. आईने कौतुक केल्यामुळे पुढे आणखीन प्रेरणा मिळत गेली.
निसर्गामध्ये वावरताना,रमताना मग कविताही सहजच वहीत उतरू लागल्या. खळखळण वाहनार्या झर्यासम वहीच्या पाना पानावर रुणु झुनु लागल्या. गुणगुणु लागल्या.
कॉलेज मध्ये असताना तासन् तास लायब्ररीत बसुन वाचनात रमणारी गीता.
श्रीमान योगी,छावा अश्या पुस्तकांचे
वाचन वाढवल्यामुळे, भाषेवर संस्कार झाले. आणि शब्द मनात पेरले गेले. असेच करत करत शिक्षणात ग्रॅज्युएशन झाले.