भाग 2
"अरे मालती काकू, तुम्ही कधी आलात? या ना या आत या." असे संगीताने दचकून मालती काकूंना आत बोलावले. दचकणारच ना. ती तिच्या मैत्रीणीला सासूबद्दल चहाडी करत होती. ते त्यांनी ऐकलं तर नसेल ना असे तिला वाटत होते.
"हे काय आत्ताच आले आहे. तू आज घरी कशी?" मालती काकूंनी ठसक्यातच संगीताला प्रश्न केला. जणू काही त्यांनी तिचे बोलणे ऐकले आहे हे तिला जाणवले पाहिजे यादृष्टीने त्या बोलल्या.
"आईंची तब्येत बरी नाही ना म्हणून मी आज रजा घेतली आहे." असे संगीता म्हणत तिच्या सासूच्या म्हणजेच सुलभाच्या खोलीकडे जायला वळली. तसे मालती काकूंसमोर उभा रहायला तिला लाज वाटत होती.
"काकू, मी आईंना बोलवून आणते हं." असे म्हणून तिने तिच्या सासूला हाक दिली. तशी सुलभा खोलीतून बाहेर येऊन पहा सोफ्यावर बसली. त्या दोघी बोलत बसल्या तेव्हा संगीता लगेच तिच्या रूममध्ये निघून गेली. तिला मैत्रीणीला पुन्हा फोन करून सगळं बोलायचं होतं ना.
"हे काय सुलभा वहिनी, तुमची तब्येत बरी नाही. काय झालं आहे?" मालती काकूंनी लगेचच प्रश्न केला. म्हणजे त्यांनी संगीताचं बोलणं ऐकलं होतं म्हणजेच त्यांच्या कानावर पडलं होतं.
"काय सांगू, आता थोडं वय झालं आहे त्यामुळे काहीच सोसत नाही. थंडी इतकी सुटली आहे की या थंडीचा थोडा त्रास होतोय. सर्दी, खोकला, कणकण इतकं झालं आहे त्यामुळे काही करायला होत नाही हो." सुलभा म्हणाली. ती तिची व्यथा सांगत होती.
"अहो, मग शांत बसायचं. कशाला तुम्ही इतका आटापिटा करता आहात? तुमचा संसार तुम्ही केला आहे आता तुमच्या मुलांना त्यांचा संसार करू द्यायचा. उगीच आपल्या तब्येतीची हेळसांड कशाला करायची?" मालतीकाकू म्हणाल्या तशा सुलभा काकू शांत झाल्या.
"अहो, बरोबर आहे तुमचं. मला काहीच तक्रार नाही; पण मुलांचा संसार सावरायचा तर आपणच असतो ना? आता माझी सून नोकरी करते तर तिला थोडा वेळ हवा म्हणून मी ही बारीक-सारीक काम करत असते. झाडांना पाणी घातलं नाही तर ती बिचारी झाडं सुकून जाणार ना? एक रविवारचा दिवस मिळतो त्या दोघांना आणि त्यावेळीही त्यांनी अशी छोटी-मोठी कामं केली तर त्यांना विश्रांती कशी मिळणार? मी आपली म्हातारी घरातच बसून असते. अशी छोटी मोठी कामं केली तर बिघडलं कुठे? म्हणून मी करते." सुलभा काकू म्हणाल्या. त्यांचंही बरोबरच होतं ना? त्या घरात असल्यामुळे थोडाफार हातभार लावतात.
"अहो; पण आता हे मुलांना पटतंय कुठे? तुम्ही मस्त त्यांच्या संसारासाठी हातभार लावत आहात; पण त्यांना त्याची किंमत आहे का?" मालती काकू असे म्हणताच सुलभा काकूंचे डोळे पाणावले. तशी त्यांची परिस्थिती झालीच होती.
"हो ना, मलाही तेच म्हणायचे आहे. आता ही म्हणतेय की, झाडाची नारळं पडली की त्याच्या कात्या वगैरे मीच काढते. अहो, मग काढणार कोण? जर कुणाला सांगून काढून घ्यावं तर प्रत्येक वेळी कोणीही छोट्या छोट्या गोष्टीसाठी येत नाही. पैसा देऊनही कोणी करायला येत नाही, मग मीच नारळाचे कात्या काढून नारळ फोडून ते वाळवून ठेवते. तेवढंच चटणीला वगैरे सुकं खोबरं होईल. झाडाचे चिकू, पेरू राखण करून काढून ठेवते. कारण माझ्या नातवंडांना ती फळं खूप आवडतात. बाग स्वच्छ तर करायला हवीच ना. माळी महिन्यातून एकदा येतो. अधेमधे त्याला वेळ नसतो. एरवी मीच तो पालापाचोळा गोळा करून ठेवते, कारण पुन्हा तेच खत म्हणून वापरायला येतो. इतकं सगळं करूनही घरात कोणीच माझी काळजी करत नाही. मी टीव्ही पाहायला बसले की, मुलं कार्टून बघणार म्हणून येतात. नाहीतर माझा मुलगा बातम्या बघणार म्हणून येतो. खरंच या म्हाताऱ्या बायकांचं खूप अवघड आहे हो." सुलभाकाकू त्यांची व्यथा सांगत होत्या.
"मग शांत बसायचं. देवाधर्माच्या गोष्टी वाचत आपला वेळ घालवायचा. नाहीतर देवाची गाणी म्हणत आपल्या खोलीत बसून टाकायचं." मालती काकू म्हणाल्या.
"अहो, तुम्हाला सांगायचं तारुण्यात असल्यापासून मी देवाधर्माची पुस्तकं वाचत आले आहे. दिवसभर तरी वाचायचा कंटाळात येतो हो. कोण नसतं दिवसभर म्हणून थोडा वेळ त्यांच्यासोबत घालवावा म्हणून मी त्यांच्यासोबत जाऊन बसते तर ते पूर्णपणे माझ्याकडे दुर्लक्ष करतात आणि स्वतःच गप्पागोष्टी करत बसतात. माझ्या मनाला किती वेदना होत असतील. अरे, या म्हातारीच्या काय अपेक्षा असतात? आपल्या मुलांनी, आपल्या नातवंडांनी आपली विचारपूस करावी इतकंच. बाकी मी अजूनही घरातील सगळी कामं करते. धुणी भांडीला बाई लावली तरीही भांडी रिकामी करून तिला देणे, कपडे भिजवणे ही सगळी कामं मलाच करावी लागतात. तरीही मी करते. सून नोकरी करते म्हणून संध्याकाळचा स्वयंपाक करते. ती यायच्या वेळेस गरम भात लावते. का? तर ती नोकरी करते. तिला गरम खायला मिळावे म्हणून; पण त्याची जाणीव त्यांना नाही याची खंत मला वाटते." सुलभा काकू म्हणाल्या.
क्रमशः
क्रमशः
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा