का एक झाले ऊन आणि सावली ?(भाग ६ वा)

" प्लिज काहीही बोलू नका. माझ्या आईवडिलांना नाही पाहू शकत या अवस्थेत." डोळे गच्च मिटून कानावर हात देत ती म्हणाली. प्रत्येक शब्दासरशी मनातील भावना डोळ्यांतून गालावर ओघळल्या.

क्षणाचा अवधी की त्याने तिचे अश्रू टिपले. गालावर त्याच्या हाताचा स्पर्श होताच ती भानावर आली. तात्काळ तिने चेहरा दुसऱ्या बाजूने वळवला.

" प्लिज मॅडम, या लग्नाने ते मायबाप सुखावतील. त्यांच्याकडून हे सुख नका हिरावून घेऊ." उठून उभा राहत तो म्हणाला.

" आणि तुमचं काय ? तुम्हांला कोणतं सुख मिळेल जेव्हा तुम्हांला कळेल की ज्या व्यक्तीसोबत तुम्ही साताजन्माचं नातं जोडू इच्छिता ती अपवित्र आहे. लग्न झाल्यावर दोन जीव तनाने अन् मनाने एकरूप होतात पण या शरीरावर आधीच एका नराधमाने आपलं वर्चस्व गाजवलं आहे.दुर्दैव एवढच की तो नराधम कोण आहे याची पुसटशी कल्पनाही नाही. जेव्हा होणाऱ्या जोडीदाराला विश्वासाने सत्य सांगितले तेव्हा त्यानेही तात्काळ नाते तोडून टाकले. एकाने शरीरावर अत्याचार केला आणि एकाने मनावर. मग मनोमिलन तरी कसे घडेल ? मी नाही आहे तुमच्या योग्यतेची. लाथाडलेल्या वेलीला तुळस बनवून घराच्या वृंदावनात सजवू पाहत आहात तुम्ही ते कसे शक्य होईल ? काय सांगाल तुमच्या घरच्यांना ?" आपल्यावर घडलेल्या अत्याचाराची कहाणी सांगत तात्काळ तिने आपला चेहरा ओंजळीत झाकून घेतला.

उभा असलेला राजवीर तसाच तिच्या शेजारी बसला. त्यानेही आपला चेहऱ्यावरून हात फिरवीत दिर्घ सुस्कारा टाकला. तिचे शब्द वाऱ्यापरी त्याच्या भावनांच्या आभाळाला भिडले आणि नयनांतून वेदनांचा पाऊस कोसळू लागला.

" मला माहित आहे हे सत्य कळल्यावर तुम्ही काय कोणीच मला नाही स्विकारू शकत. फक्त एवढीच विनंती करते मला नकार देतांना आईबाबांना खरं कारण

सांगू नका नाहीतर जिवंतपणीच मरतील ते." आपला चेहरा ओंजळीतून काढत राजवीरकडे पाहत ती म्हणाली.

क्षणाचाही विलंब न लावता राजवीरने तिला जवळ ओढले. डोळ्यांतील पाणी तिच्या केसांवर ओघळले. तिला हे सारेच अनपेक्षित होते. त्याच्या मुसमुसण्याचा आवाज तिला आणखी आश्चर्यचकित करीत होता.

" राजवीर, तुम्ही ठिक आहात ना ?" ती त्याच्या मिठीतून सुटण्याचा प्रयत्न करीत म्हणाली.

तशी त्याने ती मिठी आणखी घट्ट केली.

" राजवीर, प्लिज सोडा." ती स्वतःला सोडवीत म्हणाली.

" आय ॲम सॉरी अवनी. आय ॲम रियली सॉरी. " म्हणत त्याने तिला सोडले आणि उठून उभा राहत दुसऱ्या दिशेने तोंड फिरविले.

पुन्हा काही काळ तसाच शांततेत गेला.

" तुमचा निर्णय आईबाबांना सांगा पुढचं मी बघून घेईन. आज बाबांसाठी जे केलत त्यासाठी मनापासून धन्यवाद." म्हणत ती उठली आणि जाण्यासाठी वळली.

दुसऱ्याच क्षणी राजवीरने पाठमोऱ्या अवनीचा हात धरला.

" आधी हा निर्णय तुम्ही ऐका. तुम्ही ज्या प्रसंगातून गेला आहात त्या प्रसंगाची कल्पनाही असहनीय आहे. आपल्या दोघांत वेदनांचं साम्य आहे म्हणून मला तुमच्याशी लग्न करायचं आहे. वेल कितीही पायदळी तुडवली तरी बहरण्याचा अधिकार नाही नाकारू शकत आणि तुळशीचं म्हणाल तर माझी आई म्हणते प्रत्येक लेक ही तुळसच असते लग्नाआधी माहेरचं अंगण सजवणारी तर लग्नानंतर सात्विकतेने सासरच्या वृंदावनात सजणारी. तुळशीचं महत्त्व अबाधित आहे आणि अबाधितच राहिल. आणखी एक गोष्ट जी व्यक्ती आपल्या आईवडिलांना त्रास होऊ नये म्हणून दुःखाचा डोंगर हिंमतीने पेलून धरते ती माझ्या घरी सुखाची भरभराट नक्कीच करेल. स्वतः वेदनांच्या वादळात सापडूनही दुसऱ्यांच्या वेदनांवर फुंकर घालणारा जोडीदार मला शोधूनही सापडणार नाही.

प्रेम करण्यासाठी आयुष्य पडलय आधी तुमचं आयुष्य व्हायचं आहे. देह नश्वर आहे भावना तेवढ्या शाश्वत आहेत आणि याच भावनांसोबत नातं जोडायचं आहे. तुमच्या दुःखाचा सोबती आणि सुखाचा हितचिंतक व्हायचं आहे. सांगा कराल लग्न माझ्याशी ?" तिच्या पुढ्यात बसत तो म्हणाला.

" माझ्यावर अत्याचार झाला आहे म्हणून कोणाचे उपकार नकोत मला ." ती अढळतेने म्हणाली.

" जिथे उपकार येतात तिथे भावना संपतात आणि मला भावनांना जपायचं आहे. मला मनापासून जोडायचं आहे हे नातं त्याला उपकाराच्या ओझ्याखाली नका दाबू. मला मोकळा श्वास घ्यायचा आहे आणि तो फक्त अन् फक्त तुमच्यासोबतच शक्य आहे." तो ही तेवढ्याच निश्चयाने म्हणाला.

आताही ती त्याच्याकडे पाहत नव्हती. त्याच्या नजरेत पाहण्याची हिंमतच होत नव्हती.

" तुम्ही अजूनही.." ती बोलणार तोच तो उठून उभा राहिला.

" माझा निर्णय झालाय तुम्ही तुमचा निर्णय काकांना सांगू शकता मला तो मान्य असेल." तिला अडवित तो म्हणाला.

तिने नजर वर करून त्याच्याकडे पाहिले. तो अजूनही खालीच मान घालून उभा होता. त्याचा निरागसपणा पुन्हा एकदा भावला तिच्या मनाला. मनाची स्पंदने हेलकावे खावू लागली. वेदनांचा महापूर क्षणभरासाठी ओसरला. सुखाची गार झुळूक मनाला स्पर्शून गेली.

" मी तयार आहे लग्नासाठी." आपसूकच शब्दांनी तिच्या ओठांचा ताबा घेतला.

तिच्या होकारासरशी त्याच्या चेहऱ्यावर उमेदीची लकेर उमटली. त्याने नजर तिच्या दिशेने वर उचलली. नजरेला नजर भिडताच पुन्हा तिच हळवी जाणिव निर्माण झाली. त्याच्या डोळ्यांच्या कडा पाणावल्या. ती मात्र अजूनही तेवढीच खंबीर होती. क्षणभरातच त्याने डोळे टिपले.

" फक्त एक विनंती होती तुमच्या बाबतीत जे घडलय ते माझ्या घरच्यांना सांगू नका." तो विनंतीवजा शब्दांत म्हणाला.

आता मात्र ती गंभीर बनली.

" कोणत्याही नात्याची सुरवात खोटं सांगून करणे मला पटत नाही." ती निर्धाराने म्हणाली.