का एक झाले ऊन आणि सावली..?(भाग १ ला)

कोकणातील देऊळगावला लाभलेला समुद्रकिनारा प्रकाशाचा सोनेरी रंग उधळत होता.सरत्या संध्येला डोळ्यांत साठवत हळू हळू समुद्रकिनाऱ्यावरील तुरळक गर्दी पांगू लागली होती.किनाऱ्यावरील वाळूशी पाठशिवणीचा खेळ खेळून दमलेल्या लाटाही जलदेवतेच्या गर्भात परतत होत्या. ओहोटी फक्त समुद्रालाच नव्हती लागली पण परिस्थितीच्या समुद्रात बुडालेल्या तिच्याही आयुष्याला लागली होती जणू.सुखाची ओहोटी.

समुद्रकिनारी असलेल्या काही अगदी मोजक्या डोक्यांमध्ये ती ही होती. ती 'अवनी सावंत'.आपली कैफियत आपल्या बालपणीच्या मित्राला 'सागराला' ऐकवत. 

त्याच्या गर्द निळाईला डोळ्यांत साठवतच तर मोठी झाली होती ती. त्याच्या वाळूत खेळता खेळताच तर स्वप्नांचे इमले बनवायला शिकली होती.खारा वारा उरात भरत त्या सागराकडूनच उधाणता घेतली होती तिने. त्याच्या सोबतीने अनेक वादळे झेलली होती. आणि म्हणूनच तर निडरता अंगी रुजली होती तिच्या.पण या वेळेस तिच्या आयुष्यात धडकलेली त्सुनामी मात्र तिला नेस्तनाभूत करू पाहत होती..

विचारांत रमलेली ती एकटक क्षितिजावर नजर रोखून होती.धरेला प्रकाशाने न्हाहून काढणारा गभस्ती एव्हाना निळ्यागर्द सागरावर सांजप्रकाश पसरवून परतीला निघाला होता..