कबुली..

“हो.. मला माहित आहे.. आणि त्याबद्दल माझं काहीच म्हणणं नाही किंबहुना काही बोलण्याचा मला अधिकारच नाही. पण आदू, आज मला मनापासून तुझ्याजवळ कन्फेस करायचंय. मी केलेल्या अक्षम्य चुकीची कबुली द्यायचीय. मी चुकलो.. खरंच खूप चुकलो.. मोहाचा क्षण मला आवरता आला नाही. कसा वाहवत गेलो, कळलंच नाही. आदू, त्या दिवसापासून आजपर्यंत त्या पश्चातापाच्या आगीत मी होरपळून निघतोय. काय करावं समजत नाहीये. एका उध्वस्त करून गेलेल्या क्षणाचं ओझं सांभाळतांना एवढी दगदग होतेय नं.. सहन होत नाही आणि सांगता येत नाही.. इतका भार झालाय की, तो ताण आता सांभाळताही येत नाहीये. की कोणाला मनातलं वाटताही येत नाही. पसारा पसारा होतो सगळा.. कुणीतरी आपलेच चिटोरे करून टाकले आहेत आणि ते सगळीकडे विखुरले आहेत असं वाटतंय. स्वतःचं आयुष्य सांभाळता न आलेली माणसे आपलं आयुष्य विस्कटून टाकतात तेव्हा नक्की दोष कुणाला द्यायचा? समोरच्याला की आपल्या हाताने आपण विस्कटून टाकत राहीलो म्हणून स्वतःलाच? समोरच्याला सांभाळण्याच्या नादात म्हणून स्वतःलाच हे कळतही नाही आणि आता कळूनही त्याचा उपयोग शुन्यच. एखाद्यावर खापर फोडायला तरी माणसावर हक्क हवाच असतो. नसला तरी नजरेच्या टप्पात किमान ते माणूस राग व्यक्त करायला शाबूत तरी हवं असतं.