कशी मी राखु तुमची मर्जी भाग 2

ती बाहेर आली.वीणाने चहाचे आधण ठेवलेच होते.नेहाला बघताच म्हणाली," ब्रश कर पटकन.वाढवून देते एक कप."
वीणाने असे दाखवले की जसे काही झालेच नाही.
इकडे नेहाला मात्र खुमखुमी होती की वीणा काहीतरी बोलेल मग आपण बोलु.
सगळ्यांचा चहा शांततेत आटोपला.वादळापुर्वीची शांतता होती ती.
कुत्र्याचे शेपूट नळकांड्यात घातले तरी वाकडेच म्हणतात तशी गत.
नेहा तयारीतच होती .तिची देहबोली स्पष्ट दर्शवित होती तिच्या मनात काय चाललेय ते.
वीणानेच शांततेचा भंग केला."निरज ,नेहा आम्ही आज प्रदिपकाकाकडे जात आहोत.तिथून उद्या नवीन घरात. तुम्ही दोघे एकमेकांची काळजी घ्या. आनंदात रहा.नेहा जाता जाता तुझ्याशी थोडं बोलायचय. कसं आहे नं काही गोष्टी मनात तशाच राहिल्या की त्या डचमळत राहतात. वेगळ्या मार्गाने बाहेर पडतात आणि त्याचा वाईट परिणाम निघतो.म्हणून मला अगदी मन मोकळं करून अगदी पिसासारखं हलकं हलकं होऊन बाहेर पडायचंय.
मी काय केलं याचा मला अहंकार नाही.प्रत्येकाचा आपआपला स्वभाव असतो.मी जवळची ,दूरची सगळीच नाती आपुलकीने जपली.मला त्यातच आनंद होता.सगळ्यांशी गोड बोलून त्याला बदलायला भाग पाडले.
आणि खरं सांगू नेहा, जी गोष्ट प्रेमाने, त्यागाने,आदराने जिंकता येते तीच गोष्ट अहंकाराने मातीमोल होते.त्या क्षणापुरता आपल्याला वाईट वाटतं मीच का बदलावं ?माझ्याकडूनच का अपेक्षा ?मीच का ऐकावं ?पण त्याक्षणी जर मनावर ताबा मिळवला आला आणि इतरांसाठी जगता आलं तर आयुष्याचं सोनं होतं हे अनुभवाने सांगते.
जिवंतपणी सेवा करा ती नसेल करता येत तर फक्त प्रेमाचे चार शब्द बोला.
मेल्यानंतर रडून काहीच उपयोग नसतो. चुका प्रत्येकाकडून होतात.चुकतो तोच माणूस. पण त्या चुकांना बोटभराचं हातभर करायचं की समजदारीने जुळवून घ्यायचं हा ज्याचा त्याचा प्रश्न. मनोवृत्तीतला फरक.
माझेच खरे हा अट्टाहास कधी कधी आपलं स्वतःचच नुकसान करतो.मीच शहाणी बाकी सगळे मुर्ख ह्या अहंकारापोटी संसार उध्वस्त व्हायची वेळ येते.
तडतड बोलून नाते तोडण्यापेक्षा तोंडात खडीसाखर ठेवून नात्यात
गोडवा निर्माण करता आला तर करून बघ.मी किती जगणार ? तू किती जगणार ? कुणाला माहित आहे.जेवढे दिवस आहोत तेवढे दिवस आनंदाने जगायचं.आयुष्य खूप लहान आहे प्रत्येक क्षणाचे सोने करत जगायचे.आनंद वाटायचा आनंद मिळवायचा.सुखी जीवनाची हीच गुरुकिल्ली आहे."