# कादंबरी – मानसी # भाग ३१

बाबांना कळवायचे होते तुषार च्या घरी कि ते कधी येणार आहेत त्यांच्या घरी . म्हणून त्यांनी मानसि  च्या आई कडे विषय काढला

" अग आपल्याला माझ्या एका मित्राने बुधवारी रात्री बोलावलेय . आपण जायचं का ?

मानसीची आई " मानसी ला विचारा "

मानसीचे बाबा " अग  माझा एक मित्र आहे त्यांना एक मुलगा आहे .तो हि लग्नाचा आहे . त्यांच्या मुलाला पण मुलगी बघण्याचा कार्यक्रम आवडत नाही तेव्हा आपण असच जेवायला म्हणून जायचं . तू सहज मुलग्याला बघून घे "

मानसी " नको ना बाबा , मला पण नाही आवडत . असेल माझ्या नशिबात तो येईल समोर आता मला पण कोणत्या मुलाला बघायचं नाही "

मानसी चे बाबा " बर आपण जाऊन तर येऊ "

बाबांसमोर चालतो का कुणाचं शेवटी मानसी ला त्यांनी तयार केली . " मानसी साडी नेस ग त्या दिवशी "

मानसी रागाने " बाबा काय हो ?

दुपार ची  संध्याकाळ झाली तुषार ला मानसीचा कॉल गेला नाही तो बिचारा अस्वस्थ होत होता

मानसीच्या बाबांनी तुषार च्या बाबांना कळवले कि आम्ही बुधवारी येऊ तुमच्याकडे.

मानसीला अजून माहित नाहीये कि ती तुषार ह्या घरी जेवायला जाणार आहे .

मानसी घरामध्ये वावरताना तिला  पडलेला तो बाळाचा फोटो दिसला . मानसी ने तो फोटो पहिल्यांदाच बघितला होता .

फोटो बघता बघता ती आईला म्हणाली " आई हा फोटो कोणाचं आहे ग ?"

आई ने तो फोटो पहिला आणि आई च्या डोळ्यातून घळाघळा  पाणी आले .

मानसी " आई काय झालं ? हा कोणाचा फोटो आहे ? आणि हा फोटो बघितल्यावर तू रडतेस का ?"

मानसी ची आई " तू बाबांना विचार बाबा सांगतील .अहो हा फोटो तुम्ही बाहेर काढला का  आज ? "

मानसी चे बाबा " हो , ये इकडे मानसी तुला तेच सांगायचं आहे . तुझ्यापासून आम्ही एक गोष्ट लपवून ठेवली आहे . आज मी तुला सांगतो "

मानसी  ला ते सिक्रेट आज कळणार होते . मानसी पण मोठ्या क्यूरियासिटी ने ऐकू लागली

 साधारण २२ वर्षांपूर्वीची हि गोष्ट . तुझ्या जन्मानंतर तुझ्या आईला अजून एकदा बाळ होणार होतं .  तू साधारण २ वर्षांची असशील . त्यावेळी  आम्ही सर्व गावी राहत होतो . तुझ्या आत्याचं पण लग्न झालं होतं . ती तिच्या सासरी होती आणि त्याच दरम्यान तुझी आत्या पण प्रेग्नेंट होती . घरात सगळीकडे  आनंदी  आनंद होता . थोड्याच दिवसात घरात अजून दोन बाळ येणार आणि आपलं घर नंदनवन होणार . दिवसां मागे दिवस जात होते आणि ह्या दोघींचे दिवस भरत होते . सातव्या महिन्यात तुझी आत्या माहेरी डिलिव्हरी साठी आली . घरात दोन गरोदर बायका आणि  तू लहान फक्त २ वर्षांची . तुझी आई नणंदेच्या डिलिव्हरी मध्ये काही कमी नको पडायला म्हणून गरोदरपणात पण खूप काम करत होती . आत्येची खूप काळजी घेत होती . या सगळ्यात तिला तिच्या तब्बेतीकडे बघायला वेळ पण नव्हता . मला खूप टेन्शन यायचं . जमेल तशी मदत मी तिला करत असे . पण पुरुषाची मदत बाईचं कामं कमी नाही वाढवून ठेवते .

आणि एक दिवस तुझ्या आत्या च्या पोटात दुखायला लागलं . तिला आम्ही दवाखान्यात नेलं . तुझी आई पण तिच्या बरोबर होतीच . तिचे पण दिवस भरायला आले होते .मला तर काहीच कळत नव्हते , बहिणीकडे बघू , कि बायको कडे कि मुलीकडे . माझ्या परीने मी प्रयत्न करत होतो . शेवटी डॉक्टरांना म्हटले

“डॉक्टर माझ्या बायकोचा  आणि बहिणीचा जीव आणि त्यांच्या पोटातले जीव त्याचे प्राण तुमच्या हातात आहेत . “

आणि  मी तुला  घेऊन मी बाहेर थांबलो .

अर्धा तासा  नंतर डॉक्टर बाहेर आले आणि म्हणाले तुमच्या मिसेस च्या पण पोटात दुखतंय . त्यांना मी चेक करतो कदाचित त्यांची पण आज डिलिव्हरी होईल .

पूर्वीच्या काळी आताच्या  काळासारखे मेडिकल सायन्स ऍडव्हान्स नव्हते . अशा वेळी डॉक्टर च्या हातात त्याला देव मानून तो जे करील ते करेल आणि आपण देवाची प्रार्थना करणे या व्यतिरिक्त काहीच ऑपशन नसायचा .

दवाखान्या बाहेर मी आणि तू खुर्चीवर बसून जो १ तास  काढलाय तो आठवला तरी माझ्या अंगावर काटा येतो .फार विचित्र वेळ होती .

काय होईल सांगू शकत नाही .

तास भराने डॉक्टर एका गोंडस बाळाला बाहेर घेऊन आले आणि माझ्या हातात दिल . आणि मला म्हणाले " अभिनंदन तुमच्या मिसेस ला मुलगी झाली . डिलिव्हरी नॉर्मल झाली . थोड्याच वेळात त्यांनाही बाहेर शिफ्ट करतो .

मी डॉक्टरांना विचारले माझी बहीण कशी आहे ? तीच बाळ कसं आहे ?

डॉक्टर म्हणाले  त्यांची तब्बेत जरा क्रिटिकल आहे . आम्ही अजून प्रयन्त करतोय . देवावर विश्वास ठेवा . आणि निघून गेले .

इवलेसे बाळ माझ्या  हातात मस्त डोळे मिटून झोपले होते . आणि तू आनन्दाने त्या बाळाला बघत होतीस आणि मला विचारत होतीस बाबा हे बाळाचे डोळे , बाळाचे कान .

थोड्याच वेळात डॉक्टर आले आणि म्हणाले " सॉरी मी तुमच्या बहिणीच्या बाळाला नाही वाचवू शकलो . आम्ही खूप प्रयन्त केला . "

देव पण  माणसाची अशी परीक्षा घेतो माझ्या हातात हसू आणि डोळ्यात अश्रू होते . आता आलेल्या या दुःखाला कस समोर जायचं काहीच कळेना .

डॉक्टरांनी थोड्याच वेळात तुझ्या आईला आणि बहिणीला बाहेर वॉर्ड मध्ये शिफ्ट केले . मी आई च्या कुशीत बाळाला ठेवले नि तसाच बहिणीला भेटायला गेलो .

शारदा माझी  बहीण बेड वर निपचित पडली होती . तिच्या डोळ्यातून अश्रूंच्या धारा वाहत होत्या

मला म्हाणाली " दादा का रे असे का झालं माझ्याच बाबतीत ?"

मी मायेने तिच्या डोक्यावरून हात फिरवला आणि म्हटलं रडू नकोस बाळा , काही गोष्टी आपल्या हातात नसतात. थोड्या दिवसांनी तू पुन्हा चान्स घे होईल तुला बाळ परत . आता  तुझा जीव वाचला हे महत्वाचे .

तेवढ्या मला डॉक्टरांनी भेटायला बोलावले