Login

काळाची अनुभूती भाग - २ (अंतिम भाग)

वेळ थांबत नाही, पण मेंदू तिची अनुभूती बदलतो. विज्ञान आणि भावना यांच्यातला हा शोध आहे.
काळाची अनुभूती भाग - २ (अंतिम भाग)


कृतिकाने डोळे उघडले, तेव्हा प्रयोगशाळा तशीच होती, पण काहीतरी बदललं होतं. घड्याळाचा काटा स्थिर होता. समीर जागच्या जागी गोठल्यासारखा उभा होता. पावसाचे थेंब हवेतच थांबले होते.

“हे खरं आहे का?” कृतिका हळूच चालू लागली. तिच्या पावलांचा आवाजही नव्हता.

तिला अचानक जाणवलं, वेळ थांबलेली नव्हती, तर तिची वेळेची अनुभूती बदलली होती. तिचा मेंदू इतक्या वेगाने माहिती प्रक्रिया करत होता की बाहेरचं जग स्थिर वाटत होतं.

तिने प्रयोगशाळेतील संगणक स्क्रीनकडे पाहिलं. डेटा अजूनही चालू होता जणू उपकरण तिच्या मेंदूला एका वेगळ्याच अवस्थेत नेत होतं. “जर मी या अवस्थेतून बाहेर पडले नाही, तर?” तिला भीती वाटू लागली.

तिने उपकरण काढायचा प्रयत्न केला, पण हात जड वाटू लागले. तिच्या डोक्यात विचारांची गर्दी झाली, वडील, तिचं अपूर्ण संशोधन, तिचं स्वप्न आणि तेव्हाच, तिला एक गोष्ट उमगली.

वेळेवर नियंत्रण मिळवणं हा तिचा उद्देश नव्हता. मानवी मेंदू, भावना आणि वेळ यांचं नातं समजणं हे खरं उत्तर होतं. दुःखाच्या क्षणी वेळ का थांबते, आनंदात का उडून जाते, यामागे मेंदूची जैविक रचना होती.

तिने खोल श्वास घेतला. वडिलांच्या आठवणींकडे पाहण्याची तिची पद्धत बदलली. वेदनेऐवजी तिने कृतज्ञता अनुभवली. त्या क्षणी, स्क्रीनवरील सिग्नल्स स्थिर झाले. एक झटका बसल्यासारखा झाला आणि सगळं पुन्हा सुरू झालं.

घड्याळाचा काटा पुढे सरकू लागला. पावसाचे थेंब खाली पडले. समीरने डोळे मिचकावले. “कृतिका ? तू ठीक आहेस ना?” तो घाबरून म्हणाला.

कृतिका खुर्चीवर बसली होती, थकलेली पण शांत.
“हो… मी ठीक आहे. आणि मला उत्तर सापडलंय,” ती हसत म्हणाली.

पुढील काही महिन्यांत, कृतिकाने तिचं संशोधन प्रकाशित केलं. तिच्या कामामुळे ट्रॉमा, नैराश्य यावर नवीन उपचार पद्धती विकसित होऊ लागल्या, ज्यात रुग्णांना वेळेची अनुभूती समजून घेऊन, वेदनांशी सामना करायला मदत मिळाली.

एका परिषदेत, एका विद्यार्थ्याने तिला विचारलं,
“मॅडम, तुम्ही वेळ बदलू शकता का?”

कृतिका हसली. “नाही,” ती म्हणाली, “पण आपण वेळ कशी अनुभवतो ते बदलू शकतो. आणि कधी कधी, तेच पुरेसं असतं.”

त्या क्षणी, अनयाला जाणवलं, तिचं स्वप्न वेळेच्या कडेला उभं नव्हतं, तर विज्ञानाच्या प्रकाशात पुढे चालत होतं.