कलम तीनशे चोपन्न भाग १७

रश्मी तेथून कॅब करुन घरी गेली. तिने साकेतला फोन केला. तोही निघाला होता. जपून ये असे त्याला सांगून ती स्वयंपाकघरात शिरली.
तिच्या मागोमाग छोटु आला. त्याला दूध देऊन तिने खेळायला पाठवले. काही वेळातच तो परत घरी आला.
" मला एक काका विचारत होते, तुझा डावा पाय मोडू की उजवा?" हे ऐकल्यावर रश्मी चमकली. ती म्हणाली,
" चल, मला दाखव कोण असे म्हणाले ते." ती त्याला घेऊन बाहेर आली तर रस्त्याच्या पलिकडे टु व्हिलरवर एक माणूस बसला होता. छोटुने त्याच्याकडे अंगुलीनिर्देश केला. ती रस्ता क्रॉस करून तिकडे निघाली होती, तेवढ्यात त्या माणसाने गाडीला स्टार्टर मारला आणि तो निघून गेला.
ती छोटुला घेऊन घरी आली." परत असे कुणी अनोळखी व्यक्ती काही बोलली तर ताबडतोब घरी निघून यायचे" अशी तिने छोटुला ताकीद दिली. नाही म्हंटले तरी ती घाबरली होती. तेवढ्यात साकेत घरी पोहोचला. साकेत फ्रेश होऊन येईपर्यंत तिने चहा ठेवला होता. त्याच्या हातात चहाचा कप देऊन तिने विचारले,
" आजचा दिवस कसा होता?"
साकेत म्हणाला,
" ठीक होता. काही विशेष घडले नाही."
तेव्हा तिने तक्रार दाखल करायला गेल्यावर इन्स्पेक्टर दळवी काय म्हणाले ते सांगितले. तसेच जिल्हा पोलिस प्रमुखांच्या कार्यालयात काय झाले तेही सांगितले. छोटुला धमकावलेले सुद्धा सांगितले.
ते ऐकून साकेत म्हणाला,
" आपल्याला काही झाले तरी चालेल, पण छोटुला काही होता कामा नये. तसे काही झाले तर मी स्वतःला माफ करु शकणार नाही. मला वाटतं आता आपला अट्टाहास पुरे झाला. देऊन टाकूया ती जमीन. आपल्यासाठी आपला छोटु हीच मोठी दौलत आहे. माझ्या बाबांच्या आत्म्याची मी माफी मागेन की त्यांनी सोपवलेली इस्टेट मला सांभाळता आली नाही."