कंगोरे भावनांचे - १३

आई विवंचनेत होती. कसे भेटता येईल लेकीला, हाच विचार तिच्या मनात घोळत होता. तिला असे विचारमग्न बघून संजु म्हणाली,"अगं फोनवर बोलना तिच्यासोबत. तू आई आहेस. बोलू शकते तिच्या बरोबर. कोण अडवणार तुला? चल नाहीतर आपण दोघी तिला भेटून येऊ...तू बाबांना घाबरत राहीलीस तर...होऊ दे प्रियुचे काय व्हायचे ते."

"अरे थांब ना तू जरा. मला विचार करु दे. मला वाटतं संजु, मी आधी तिच्याशी फोनवर बोलते. हो ना ?" 

"हो कर मग फोन" संजुने लगेच नंबर डायल केला.

पलिकडून नेहमी सारखेच तिच्या सासूबाईंनी फोन उचलला.

प्रारंभीक बोलण झाल्यावर प्रियुला बोलवायला सांगितले.

"अरे, ती आताच बाहेर गेली मुली सोबत. काही खरेदी करायची होती तिला दुकानातून." सासूबाई बोलल्या.

"नेहमी कशी काय ती बाहेर जाते? माझ्याशी बोलणच होत नाहीये गेले काही दिवस झाले. आणि ती काॅलेजला येऊन गेली. तुम्ही आम्हाला सांगितले नाही? ती आली की फोन करायला सांगा तिला." एवढे म्हणून आईने फोन ठेवला.

आज प्रियुचे सासरेबुवा घरीच होते.

काय बोलणे झाले ते सासूने नवर्‍याला सांगितले.

त्यांनी लगेच आई कडे फोन लावला.

"तुमचे असे बोलणे आम्हाला आवडले नाही. ती आता आमची सून आहे. आम्ही निर्णय घेऊ तिच्यासंबंधी. तुमची मुलगी सुखात आहे इथे..."

"अहो पण कुठे आहे ती? बोलत का नाही काही दिवसांपासून आमच्या सोबत? तुम्ही काॅलेजमध्ये आलात तसे घरी भेटायला आले असते तर आम्हालाही आनंदच वाटला असता. बाकी काही नाही." आई बाजू सावरत म्हणाली. पण तिला आता प्रियुच्या सासरच्यांचा भयंकर राग येऊ लागला.