कंगोरे भावनांचे - १४

"तुम्ही का दिलगीरी व्यक्त करता? चुक तर ह्या बाईंनी केली ना?

त्या तर गुपचुप बसल्या आहेत. तसेही तुम्ही तर प्रियुची चौकशी करायला आलात. तिला भेटून झाले मग का थांबणार तुम्ही आता. झाली ना ह्यांची इच्छा पुर्ण. हे बघा प्रियुची आई, ती माझी बायको आहे. आता तुमचा तिच्यावर हक्क नाही. मला वाटेल तसे तिने वागायला पाहीजे. तुम्ही तिला काही शिकवले नाही. संस्कार दिले नाही. त्या माळ्याच्या पोराला निहारत असते ती. रस्त्यावरुन येणार्‍या जाणार्‍यांना बघत असते. कुणाशीही चालता चालता बोलते. आम्ही उटीला गेलो. तिकडे रेल्वेतल्या एका मुला सोबत बोलत होती. हसत होती. नक्कीच तो तिच्या आधीच्या ओळखीतला होता. तिच्या मागे आला होता. मला तर वाटतं हिनेच बोलावले असेल त्याला..."

तो बोलायचे थांबतच नव्हता. उठून इकडे तिकडे येरझारा घालत एक सारखा बोलत होता. त्याची आई केविलवाणे कधी त्याच्याकडे तर कधी प्रियुच्या माहेरच्यांकडे बघत होती. अर्जुनच्या बाबांनी तोंड घट्ट बंद करुन घेतले होते. जणू ते त्याच्या आरोपाचे समर्थन करत होते.