कंगोरे भावनांचे - ६

इकडे दुःखी चेहरा करुन बसलेल्या प्रियुकडे बघत बेडरुम मध्ये आलेली संजु म्हणाली,"काय ह्या आईबाबांचे मला कळतच नाही काही. स्वतः एज्युकेटेड लोकं ही..आणि विचार बघा ह्यांचे कसे. म्हणे लागोपाठ चार मुली आहेत. मग, ह्यांना आपण सांगितले का जन्म द्या आम्हाला म्हणून...नव्हत जन्माला घालायचं. आणि आता जन्म दिलाच आहे तर, माणुसकीने वागा ना आमच्याशी. आज शिक्षणाच्या मध्येच तुझं लग्न करुन देत आहेत. तुझ्या नंतर असाच एखादा मुलगा बघून, माझंही लग्नं लावून देतील. ते काही नाही तू नाही म्हण त्यांना. अशी तोंड पाडून बसू नकोस. बोल त्यांच्याशी...." प्रियुला खांद्याला पकडून मोठ्यांने संजू म्हणाली.

"कस गं बोलू ? तू बघितलस ना, कसे चुप करतात मला. बाबांच्या समोर तर त..त..फ..फ..होतं माझं आणि आई तर जसे काही अंगावर यायलाच उभी असते. आता मारेन की मग, असा अवतार असतो तिचा. कधीच म्हणून ती प्रेमाने माझ्याशी बोलत नाही..."

"अगं प्रियु ती फक्त शिना, टिना सोबतच हळूवार आवाजात बोलते. पण मला त्यात तिच आईचं प्रेम दिसतच नाही. आणि ती तुझ्या सोबत दरडावून बोलते. तुझ्या नाही तर माझ्या अंगावर मारक्या म्हशी सारखी येते...." इति. संजू

"बाई बाई पोरी काय बोलतेस गं तू, मारकी म्हैस म्हणतेस माझ्या मुलीला? इथे मुंबईत बघितलीस का म्हैस कशी दिसते ती? गोरी गोमटी सुंदर आहे माझी मुलगी. तुमची आई असून अश्या बोलता तिच्या माघारी तिला...तुमचं करता करता तिच्या नाकी नऊ येतात. म्हणून चिडत असावी तुमच्यावर. तुमच्या बापाला तिची पर्वा नाही...मग, मुली काय डोंम्बलाची पर्वा करणार तिची..."आजीने डोळ्यांना पदर लावला.

प्रसंग भलती कडे वळला होता. संजुला वाटले आता आपली काही खैर नाही. ही आज्जीतर आई सोबत बसली होती. इकडे कधी आली? आणि नको ते ऐकले.

"अगं आज्जी अशी काय करतेस, माझी आई आहे ती...मी गंमत करत होते. असचं गं...ये ये बस. बघ तुझी मोठी लाडकी नात गुपचुप बसली आहे. ती म्हणते,"मुलाने रात्रभर इकडे थांबायला पाहीजे होते..." आज्जीला डोळा मारत संजु म्हणाली. तसे तिघीपण हसायला लागल्या.