कंगोरे भावनांचे

"आई निघते गं मी"

"संध्याकाळी लवकर ये"

"का बरं?"

"अगं रात्री सांगितले होते ना मी तुला ?"

"काय सांगितले होते?" 

"तुला बघायला मुलाकडचे येणार आहेत. म्हणून लवकर ये !"

"अगं आई काय घाई आहे. आणि तू तर रात्री म्हणाली होतीस की, आता बघणे सुरु करु. आणि लगेच आता सांगतेस की, 'येणार आहेत मुलाकडचे बघायला.' हे काय चालवलस !"

तणतणत प्रियदर्शिनी म्हणाली. 

"हे बघ प्रियदर्शिनी तुझ्यापाठीमागे अजुन तीन बहीणी आहेत. लक्षात असू दे. मला तोरा दाखवायचा नाही. एवढेच असेल तर बाबांना नाही म्हणून सांग. माझ्या समोर नाटक नको करुस. आणि हो नाही गेलीस एक दिवस काॅलेज मध्ये तर बिघडणार नाही काही. थांबून जा नाहीतर."

"नको, महत्वाच्या असायनमेंट आहेत. मॅडम सोबत बोलायचे आहे. बरं येते मी लवकर."

वरमून प्रियु म्हणाली.

तिला माहित होते, आईसोबत ती हुज्जत घालू शकत होती. पण बाबांना "नाही" म्हणू शकणार नव्हती.

का कोण जाणे प्रचंड घाबरायची ती बाबांना.

त्यांच्या विरुद्ध बोलायची तिची हिम्मतच नव्हती.

सॅण्डल पायात अडकवून ती घराबाहेर पडली.