कानउघाडणी .. भाग १

मुग्धाच्या सासूबाई शोभाताई एमआयडीसी मधील एका खाजगी कंपनीत कामाला होत्या. सकाळी साडेआठची ड्यूटी असल्याकारणाने साडेसात पावणेआठपर्यंत त्यांना घर सोडावे लागायचे. सकाळी साडेपाचच्या आत उठून केरवारे, देवपूजा, चहा, डबा, पाणी भरणे, कपडे मशीनला लावणे सकाळची सगळी कामे शोभाताई करून जायच्या. संध्याकाळी देखील कामावरून घरी आल्या की त्या लगेचच कामाला लागायच्या, मुग्धा ऑफिसमधून घरी येईपर्यंत त्यांचा जवळजवळ सगळा स्वयंपाक तयार असायचा. बऱ्याच वर्षापासूनची सवय अंगवळणी पडली असल्याने सवयीप्रमाणे त्या हातासरशी कामे उरकून टाकायच्या त्यामुळे मुग्धाला फारसे काही करावे लागायचे नाही. थोडंफार वरकाम केलं तर केलं नाही तर नाही तिचा सगळा मनमानी कारभार चालायचा पण चार महिन्यांपूर्वी शोभाताई रिटायर्ड झाल्या आणि सगळं चित्रच पालटलं. नोकरीतून निवृत्त झाल्यावर घरून कामावर आणि कामावरून घरी सरळ रेषेत सुरू असणारं त्याचं जीवनचक्र बदललं. सकाळी योगाक्लास, संध्याकाळी घराजवळील विठ्ठल मंदिरात भजन, पारायण, प्रवचन यात नित्यनेमाने त्या सहभागी होऊ लागल्या. कधी शेजारणी, मंडळातील मैत्रिणींबरोबर सहलीला, नाटकाला जाऊ लागल्या. शोभाताईंनी प्रपंचातूनही अंग काढून घेतल्यामुळे मुग्धाच्या कामाचा बोजा वाढला. तिची चिडचिड होऊ लागली. सासूबाईंच्या सोशली अँक्टिव्हिटींना तिची ना नव्हती, तिला वाटायचं पूर्वीसारखं घरातलं सगळं करून फावल्या वेळात जिथे जायचं तिथे जावं. एक दोनदा तिने शोभाताईंना तसं सुचवलं देखील पण त्यांनी तिचं म्हणणं मनावर घेतलं नाही.