कर्म चुकत नाही...

            "काय झालंय मीना? इतकी का टेन्शन मधे आहेस?" गिरीशने विचारले.
             "अहो... यावर्षी तरी आईला नवरात्रीचा फराळ न्यायचा का?" मीनाक्षीने चाचरत विचारले.
               "मीना... तुला आधीच मी कितीतरी वेळा बोललोय. मला या प्रथा अजिबात आवडत नाहीत. फक्तं आईसाठी हे सगळं मी सहन करतोय. ताईला देखील किती वेळा समजावून, रागावून सांगितलं तरी ती ऐकत नाही. काय गरज आहे हे सगळं करण्याची? तू फराळ नाही नेलास तर कोणी उपाशी राहत नाही. तरीही तुला जायचं असेलच तर तू जाऊ शकतेस" गिरीश खूपच रुडली बोलला होता. साहजिक मीनाच्या डोळ्यात टचकन पाणी आलं. गिरीशला आणि तिला स्वतःला देखील चांगलच माहिती होतं ती एकटी कधीचं कूठे जात नव्हती. तिची डिलिव्हरी झाली तेव्हा किती आणि काय केलं होतं तिच्या आई बाबांनी... ती त्यांच्यासाठी इतकही करू शकत नव्हती...