किडनॅप
एका पडक्या गोदामासमोर ती कार थांबली. पुढचं दार उघडून एक करड्या रंगाच्या शर्ट पॅंट मधला व्यक्ती बाहेर आला. त्याने मागचं दार उघडले. साठीकडे झुकलेले, जराशा स्थूल शरीराचे एक गृहस्थ उतरले. ते होते सेठ कांतीलाल. शहरातील एक बडे आसामी. एका मोठ्या, नामांकित फर्मचे ते ओनर होते. त्यांचा चेहरा गंभीर आणि काहीसा चिंतातूर दिसत होता. तो दुसरा अर्थातच त्यांचा पी.ए होता. ते त्या जागेकडे बघत होते. मधूनच आपल्या पी.ए शी काहीतरी बोलत होते. तो त्यांना समजावत होता. धीर देत होता. जणू जवळचा कुणी संकटात असल्यासारखा त्यांचा चेहरा झाला होता.
दोन तीन मिनिटांत आतून एक अगदी टपोरी वाटणारा, अजागळ कपड्यातला तरूण त्यांच्याजवळ आला. त्याला अचानक बघून आधीतर सेठ कांतीलाल जरा दचकलेच. ते साहजिकच होतं. त्यांच्या सारख्या पांढरपेशा, समाजात मान असलेल्या व्यक्तीला अशा जागेशी, अशा माणसांशी कसलाही संबंध ठेवणे खासच आवडणार नाही. पण अगदी नाईलाजास्तव तो आला असावा. त्या तरूणाने सेठना काहीतरी सांगितलं. मग ते व त्यांचा पी.ए दबकत दबकत त्याच्या मागून आत गेले.
आत येताच त्या अजागळ कपड्यातील मुलाने खोलीतला बल्ब लावून दरवाजा बंद केला पण तो सेठ च्या बाजूला येऊन उभा राहिला. त्या पिवळसर मंद प्रकाशात सेठ ला एका भिंतीला एका भिंतीला टेकून ठेवलेल्या खुर्चीवर बसलेला तो तरुण दिसला. त्याची अवस्था अगदी बिकट झाली होती. चेहरा सुकला होता केस विस्कटलेले. कपाळावर एकाबाजूला छोटीसी खोक पडली होती. तिथून रक्त वाहत होतं. तोंड सुजलं होतं. क्षणभर कांतीलाल सेठ त्याच्याकडे एकटक बघतच राहिले. मग त्यांच्या चेहऱ्यावर विकट हास्य पसरले.
" वा बाबूभाई शाब्बास. मला आता आतापर्यंत जरा काळजीच वाटत होती. कारण याच्यासारख्यांना पकडणं अवघड आहे."
मग त्या जखमी तरूणाला उद्देशून कांतीलाल म्हणाले.
" छोट्या तोंडी मोठा घास घेतलास बेट्या तू. तुला काय वाटलं ? तू माझ्या नकळत, गुपचूप माझ्या विरूद्ध पुरावे गोळा करत राहशील, आणि मला कळणार नाही. माझ्या विरोधात चाललेल्या गोष्टींवर माझं बारीक लक्ष असतं अरे सगळ पोलिस डिपार्टमेंट पाहुणचार घेत असतं माझा. तू काल आलेला छोकरा काय माझं वाकडं करणार ? बाहेर हे कळलं असतं तर तुझी नोकरी गेली असती. हां पण आता नोकरी राहूनही काय उपयोग म्हणा. कारण जीव तर जाणार आहे. माझ्याशी शत्रूत्व घेणाऱ्याला मी एकही संधी देत नाही. " कांतीलाल बोलायचे थांबले. त्याच्या खुर्चीजवळ येऊन किंचित वाकून खाजगीत बोलावं तसे हळू आवाजात म्हणाले
" आता तू मरणारच आहेस, तर तुला सांगूनच टाकतो. हो मीच फर्ममध्ये पैशांची अफरातफर करवून माझ्या पार्टनरल पूरकर ला त्यात गोवलं. त्याच्यासारख्या हेकेखोर, अति प्रामाणिक माणसासोबत पार्टनरशीप ठेवणं म्हणजे मुर्खपणा होता. जो मला करायचा नव्हता. म्हणूनच त्याला बाजूला केलं."
तो जखमी तरूण कोऱ्या चेहऱ्याने त्यांच्याकडे बघत होता, मग अचानक खदाखदा हसू लागला. याला वेडबीड लागलं काय अशा अर्थाने कांतीलाल सेठने तुच्छतेने गाल उडवले. पण लगेच त्यांचा चेहरा बदलला, गोंधळला.
कारण त्या तरूणाने आपले हात दोऱ्यांतून सहजपणे सोडवून घेतले होते. कपाळावरचा रक्तासारखा वाटणारा रंग अंगठ्याने निपटून काढला. तोंडात हात घालून, दाढेखालचा कापसाचा बोळा काढून खाली टाकला. आणि..
त्याच्या हास्यात आणखी आवाज मिसळले होते.
****
चेहऱ्यावर झालेल्या थंडगार पाण्याच्या माऱ्यामुळे सेठ कांतीलाल ला शुद्ध आली. त्यांनी डोळे उघडले. त्यांना लक्षात आलं की त्याच जखमी तरूणाच्या खुर्चीवर, हात पाय बांधून बसवलं गेलय. त्यांनी चमकून खांद्यावर कललेली मान झटकन सरळ करून पाहताच डोक्यात जोरदार सणक उठली. ती जाईपर्यंत त्यांना डोळे मिटून शांत बसाव लागलं. डोळे उघडताच त्यांना समोर खुर्चीवर तोच तरूण बसलेला दिसला. त्याचा मघाचा अवतार पूर्ण बदलला होता. केस नीट बसवलेले. चेहऱ्यावरील जखमांच्या खुणा गेल्या होत्या. त्याची उंच, बलदंड शरीरयष्टी, देखणा चेहरा, स्मार्ट, डॅशिंग पर्सनॅलिटी सगळं नजरेत भरत होतं. त्याच्या मागे बाबूभाई उभा होता.
त्यांना बघून कांतीलाल सेठ च्या तळपायाची आग मस्तकात गेली ; पण आपली अवस्था लक्षात घेऊन त्यांनी संताप आवरला. आणि शांतपणे म्हणाले -
" हा.. हा काय प्रकार आहे ? "
प्रथमच त्या तरूणाने बोलायला सुरुवात केली-
"मी करत असलेल्या तपासाबद्दल तुला समजल्याच कळताच मला नाईलाजास्तव तपास थांबवावा लागला. कारण आता पुढे काही हाती लागणं अशक्य होणार होतं. आता एकच मार्ग - थेट तुझी भेट घेणं ; पण ते सरळ थोडच जमणार होतं ? कारण तु आता सावध झाला होतास. माझा काटा कसा काढता येईल हाच विचार करत असणार. अशा परिस्थितीत तुझी भेट तेव्हाच शक्य होती, जेव्हा मी तुझ्या कचाट्यात सापडलोय, असहाय झालो आहे अशी तुला खात्री पटेल. ती पटवून देण्यासाठी मला काकांनी मदत केली."
कांतीलाल सेठने त्या दोघांच्या एका बाजूला उभ्या असलेल्या आपल्या पी. ए कडे एक जळजळीत कटाक्ष टाकला. बेशुद्ध होण्यापूर्वी जेव्हा त्याचा या तरूणाच्या सोबतीने हसण्याचा आवाज ऐकला तेव्हा कांतीलाल सेठला धक्काच बसला होता.
" माझ्याच सांगण्यावरून त्यांनी तुला या माझ्या मित्राचं, बाबूचं नाव सुचवले."
" मित्र !!" कांतीलाल आश्चर्याने उद्गारले.
" होय. बाबू माझा खूप चांगला मित्र आहे. तो अड्डा चालवत असला तरी इतर भाई वैगरें प्रमाणे पैशांसाठी कामं करत नाही. निर्दोष व्यक्तीला तर बिलकुल त्रास देत नाही. त्याचा हा अड्डा म्हणजे खास तुझ्यासारख्या समाजकंटकां साठी निर्माण केलेलं यातना तळ आहे."
कांतीलाल चकित होऊन ऐकत होते. त्याला तो जेव्हा पहिल्यांदा इथे आला होता तेव्हाचं दृश्य आठवलं. अंगावर काटा आला.
" पण त्याचं सत्य कुणाला माहीत नाही. कांकाकडून त्यांच्याबद्दल कळताच तू निर्णय घेतलास. इथे येऊन बाबूला मला किडनॅप करायला सांगितलं. काम फत्ते झाल्याचं त्याच्याकडून समजताच माझे हाल पाहण्यासाठी धावत आलास. आणि.." त्याने स्मित करत हात उडवले. कांतीलाल खाऊ की गिळू अशा नजरेने त्याच्याकडे बघत होते.
" बरं चल. आता मघाशीच तू कबूल केलंस, की तु स्वतः फर्ममध्ये अफरातफर करवून तुझ्या पार्टनरला त्यात फसवलस ; पण तेवढच पुरेसं नाही. सगळं डिटेल्स मध्ये सांगितल पाहिजे ना." खिशातून मोबाईल काढत तो म्हणाला.
" चल बोलायला सुरुवात कर."
" नाही. कधीच नाही." कांतीलाल गुरगुरत म्हणाला."
" हे बघ तुला म्हटलं ना या बाबूचा अड्डा म्हणजे तुझ्या सारख्या लोकांसाठी... त्यात काही अतिशयोक्ती नाही. जर तू काही सांगितलं नाही, आणि या बाबूने आपला इंगा दाखवायला सुरुवात केली ना, सगळं कबूल करून पोलिसांच्या हवाली गेलो असतो तर बरे झाले असते असे तुला वाटेल. आणि तू इथे आहेस हे आपल्या चौघांशिवाय इतर कुणालाच माहीत नाही. कुणी तुला वाचवयला येणार नाही."
त्याचा प्रत्येक शब्द तंतोतंत खरा होता. कांतीलाल बिथरला. पोपटासारखा भरभर बोलायला लागला. सगळं त्या तरूणाच्या मोबाईल मध्ये रेकॉर्ड झालं.
त्याचं सांगून झाल्यावर पाचच मिनिटांत बाहेर पोलिसांच्या सायरनचा आवाज ऐकू येऊ लागला. या तरूणाची एवढी तयारी बघून कांतीलाल थक्क झाला. दरवाजा उघडताच एक पोलिस इन्स्पेक्टर आणि तीन चार हवालदार आत आले. त्यांना तरूणाने व्हिडिओ रेकॉर्डिंग दाखवलं. हवालदार कांतीलाल ला हातात बेड्या घालून घेऊन गेले. इन्स्पेक्टर तरूणाजवळ आले. त्याच्याशी हस्तांदोलन करत म्हणाले
" थॅंक्यू मि. विराट जयकर. बाबूभाई तुमचेही आभार. तुम्ही दोघं नेहमीच पोलिसांना मदत करत आलाय. तुमच्यामुळेच कांतीलाल सारखा चिटर पकडला गेला आहे." एवढं बोलून ते गेले. विराटने एक कॉल लावला.
" हॅलो मिसेस पूरकर. केस सॉल्व्ह. लवकरच तुमचे पती जेलमधून मुक्त होऊन घरी परततील. धन्यवाद."
समाप्त
@ प्रथमेश काटे
कथा आवडल्यास ग्रुपला भेट द्या :-
https://www.facebook.com/groups/758165158061766/permalink/993360487875564/?app=fbl
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा