किंमत नात्यांची ( भाग- १ )

सुमतीला खरं तर त्याचा खूप राग आलेला पण उगीच सकाळी सकाळी त्यांना कोणताही वाद नको होता म्हणून त्या राग आवरत म्हणाल्या, "हो, कळलं बरं. आता बोललास पण पुन्हा पुन्हा तेच बोलू नकोस. तिला सगळंच नाही पुरवतं आपण. थोडीफार मदत करतो इतकंच आणि हो, तेही तुझे बाबा देतात. तू तर कधीतरी देतोस तेही तोंड वाकडतिकडं करतं, जीवावर आल्यासारखं. तिची परिस्थिती सुधारेपर्यंत करू आम्ही मदत. तू नको करूस काही मदत. इथून पुढे आमचं आम्ही पाहून घेऊ. आज आपण देतोय. पण तिची परिस्थिती उद्या चांगली झाली की तीही करेलच की आपल्याला मदत. एक वेळ येईल अशी जेव्हा तिचं आपल्या पाठीशी खंबीरपणे उभी राहिलं. माझे शब्द लक्षात ठेव तू सचिन. आता माझे बोल कटू वाटतील तुला, राग येत असेल माझ्या बोलण्याचा. पण वेळ आल्यावर हेच तुझं रक्ताचं नातं तुझ्या कामी येईल. जेव्हा तुला तुझ्या बोलण्याचा रोख लक्षात येईल तेव्हा मात्र तू पश्चात्ताप करशील. पण वेळ मात्र गेलेली असेल."