कोण लिहितंय ? भाग - १
अवनीला लिखाणाची फार आवड होती. रोज रात्री झोपण्याआधी ती आपली डायरी-नोटबुक उघडून दिवसातलं सर्व लिहायची.
ती हॉस्टेलमध्ये नुकतीच रहायला आली होती, एकटी, शांत, आणि अभ्यासात गुंग.
पण हॉस्टेलमध्ये आल्यापासून एका गोष्टीने तिची उत्सुकता वाढली होती. तिच्या खोलीतल्या टेबलाच्या ड्रॉवरमध्ये एक जुनी, काळी नोटबुक ठेवलेली होती.
त्या नोटबुकवर नाव नव्हतं… काहीही नाही.
जणू कुणीतरी मुद्दाम तिथे ठेवून गेला होता.
त्या नोटबुकवर नाव नव्हतं… काहीही नाही.
जणू कुणीतरी मुद्दाम तिथे ठेवून गेला होता.
पहिल्या दिवशी तिने ती उघडली. पहिल्या पानावर फक्त एक वाक्य लिहिलेलं होतं, “जर हे वाचत असशील, तर समजून घे… मी अजून इथेच आहे.”
अवनीने पान बंद केलं. हॉस्टेलमध्ये अशा प्रकारच्या मस्करी करणाऱ्या मुली असतात, म्हणून तिने विशेष लक्ष दिलं नाही.
पण दुसऱ्या दिवशी, ती नोटबुक पुन्हा उघडली, तेव्हा तिला नवं वाक्य दिसलं. “मला बाहेर पडू दे… मी अडकले आहे.”
पण दुसऱ्या दिवशी, ती नोटबुक पुन्हा उघडली, तेव्हा तिला नवं वाक्य दिसलं. “मला बाहेर पडू दे… मी अडकले आहे.”
अवनीने चहूबाजूला पाहिलं. कोणीतरी तिचा टेबल उघडून हे लिहीलं असेल? पण तिने दोन दिवस नोटबुक स्पर्श केलेलंही नव्हतं.
आता तिच्या मनात थोडी शंका आली. हॉस्टेल जुनं होतं.
खिडक्यांना गज होते. रूम पार्टनर नव्हती.
मग नोटबुक कोण उघडत होतं?
खिडक्यांना गज होते. रूम पार्टनर नव्हती.
मग नोटबुक कोण उघडत होतं?
त्या रात्री अवनी झोपेत असताना कोणीतरी तिचं नाव पुटपुटल्यासारखं तिला जाणवलं. “अवनी… अवनी…”
ती दचकून उठली, खोलीत शांतता. फक्त टेबलावर ठेवलेलं नोटबुक… ते स्वच्छ आवाज करत स्वतःच उघडलं. पानं एकामागून एक उलटत गेली. अवनी घाबरून पाहत राहिली.
पान थांबली. तिथे नवं वाक्य लिहिलेलं होतं, तिच्या डोळ्यांसमोर लिहिल्यासारखं ताजं. “तुला माझी कथा ऐकावी लागेल… नाहीतर उशीर होईल.”
अवनीच्या अंगावर काटा आला.
“हे कोण करतंय?” ती आवाजात ओरडली.
उत्तर नव्हतं. फक्त पानावरची अक्षरं हळूहळू गडद होत गेली.
अवनीच्या अंगावर काटा आला.
“हे कोण करतंय?” ती आवाजात ओरडली.
उत्तर नव्हतं. फक्त पानावरची अक्षरं हळूहळू गडद होत गेली.
दुसऱ्या दिवशी कॅन्टीनमध्ये अवनी तिच्या क्लासमेट राहुलला भेटली. तो हॉस्टेलमध्ये सिनियर होता आणि तिथल्या सगळ्या विचित्र गोष्टींबद्दल त्याला माहिती असायची.
“राहुल… मला एका नोटबुकमधून कोणीतरी मेसेज लिहून ठेवतंय,” अवनीने थरथरत सांगितलं.
राहुलचे डोळे मोठे झाले. “कसं… कोणाचं नोटबुक आहे?”
“माहीत नाही. ड्रॉवरमध्ये आधीपासून होतं.”
राहुल काही क्षण शांत राहिला.
मग म्हणाला, “अवनी… तुझी रूम आधी कोणीतरी वापरली होती. त्या मुलीचं नाव आर्या होतं.”
“मग?” “ती तीन महिने आधी… गूढरीत्या गायब झाली.”
अवनीचा श्वास अडकला. “तू म्हणतेस ते नोटबुक… कदाचित आर्याचंच असेल.”
“राहुल… मला एका नोटबुकमधून कोणीतरी मेसेज लिहून ठेवतंय,” अवनीने थरथरत सांगितलं.
राहुलचे डोळे मोठे झाले. “कसं… कोणाचं नोटबुक आहे?”
“माहीत नाही. ड्रॉवरमध्ये आधीपासून होतं.”
राहुल काही क्षण शांत राहिला.
मग म्हणाला, “अवनी… तुझी रूम आधी कोणीतरी वापरली होती. त्या मुलीचं नाव आर्या होतं.”
“मग?” “ती तीन महिने आधी… गूढरीत्या गायब झाली.”
अवनीचा श्वास अडकला. “तू म्हणतेस ते नोटबुक… कदाचित आर्याचंच असेल.”
अवनीला अंग थंड पडल्यासारखं वाटलं.
राहुल पुढे म्हणाला, “आर्या अचानक गायब झाली आणि तिची खोली, तिच्या वस्तू… सगळं तसंच राहिलं. कुणालाही काही कळलं नाही.” अवनीचा मेंदू सुन्न झाला.
काय आर्याची आत्मा त्या नोटबुकमध्ये अडकली आहे?
हे शक्य आहे का?
राहुल पुढे म्हणाला, “आर्या अचानक गायब झाली आणि तिची खोली, तिच्या वस्तू… सगळं तसंच राहिलं. कुणालाही काही कळलं नाही.” अवनीचा मेंदू सुन्न झाला.
काय आर्याची आत्मा त्या नोटबुकमध्ये अडकली आहे?
हे शक्य आहे का?
त्या रात्री अवनीला झोपच लागली नाही. ती सतत त्या नोटबुककडे बघत होती.
मग अचानक, टिक… टिक… टेबल हलल्याचा आवाज आला. नोटबुक पुन्हा उघडलं.
मग अचानक, टिक… टिक… टेबल हलल्याचा आवाज आला. नोटबुक पुन्हा उघडलं.
या वेळी अक्षरं एकामागून एक लिहिली जात होती, जणू अदृश्य हात लिहित होते. “अवनी, मला वचन दे… तू माझ्यासाठी सत्य शोधशील.”
अवनीने घाबरून विचारलं, “आर्या… तूच आहेस का?”
अक्षरं पुन्हा हलली, “हो… आणि मी जिवंत नाही.”
अवनीने हात तोंडावर धरला. तिच्या डोळ्यातून अश्रू आले.
अवनीने घाबरून विचारलं, “आर्या… तूच आहेस का?”
अक्षरं पुन्हा हलली, “हो… आणि मी जिवंत नाही.”
अवनीने हात तोंडावर धरला. तिच्या डोळ्यातून अश्रू आले.
पानावर पुढचा संदेश लिहिला गेला, “मी हॉस्टेलमध्येच मरण पावले… पण कुणीच माझ्या मृत्यूचं कारण शोधलं नाही.” अवनीचा संपूर्ण अंगावर रोमांच उभे राहिले.
“कोण… कोणी मारलं तुला?”
नोटबुक काही क्षण शांत राहिलं.
मग अलगद अक्षरं उमटली, “ज्यांच्यावर तू विश्वास ठेवतेस… त्यांच्यापासून सावध रहा.”
“कोण… कोणी मारलं तुला?”
नोटबुक काही क्षण शांत राहिलं.
मग अलगद अक्षरं उमटली, “ज्यांच्यावर तू विश्वास ठेवतेस… त्यांच्यापासून सावध रहा.”
अवनी थिजून बसली. तिला त्या क्षणी हॉस्टेलमध्ये वारा सुद्धा हलताना जाणवत होता.
रात्री ३ वाजता अचानक अवनीची खिडकी आपटून बंद झाली. अवनी दचकून उठली. टेबलवरील नोटबुक आधीच उघडलं होतं. तिने घाईने पानाकडे पाहिलं.
तिथे लिहिलं होतं, “आज कुणीतरी तुझ्या खोलीत येणार आहे.”
अवनीचे पाय थरथरले, “क…कोण?”
अवनीचे पाय थरथरले, “क…कोण?”
नवीन वाक्य दिसलं, “ज्याने मला मारलं… तो तुलाही शांत बसू देणार नाही.”
अवनी भयाने रडू लागली. दरवाज्यावर कोणीतरी हळूच हात ठेवून पाहत होतं. कुलूप हलल्याचा आवाज आला.
अवनीने नोटबुक घट्ट पकडली.
खोलीमध्ये काळोख… बाहेरून सावली दारावर थांबलेली…
तेवढ्यात नोटबुकवर एक शेवटची ओळ उमटली,
“अवनी… पळ! आत्ता!”
अवनी भयाने रडू लागली. दरवाज्यावर कोणीतरी हळूच हात ठेवून पाहत होतं. कुलूप हलल्याचा आवाज आला.
अवनीने नोटबुक घट्ट पकडली.
खोलीमध्ये काळोख… बाहेरून सावली दारावर थांबलेली…
तेवढ्यात नोटबुकवर एक शेवटची ओळ उमटली,
“अवनी… पळ! आत्ता!”
क्रमशः
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा