कोणाच्या खांद्यावर कोणाचे ओझे.. भाग ७

लहानपणी कधीतरी आई ऐकत असताना कानावर पडलेले गाणे स्वानंदीला आठवत होते. लाजेने आपसूकच तिची मान खाली जात होती. गाल लाल झाले होते. नव्या नवरीचा गृहप्रवेश होत असताना अधीर झालेला रणजीत तिला आठवत होता. तिला हसू येत होते. रणजीतच्या बहिणींनी तिला छान सजवले होते. हातात दुधाचा पेला घेऊन ती सलज्ज रणजीतच्या खोलीपाशी आली. दरवाजा लोटलेलाच होता. तिला खोलीत पाठवून रणजीतच्या बहिणी निघून गेल्या. स्वानंदी हलक्या पावलांनी आत आली. पलंग फुलांनी छान सजवला होता. या दिवसाची तिने किती आतुरतेने वाट पाहिली होती. तिच्या बर्‍याच मैत्रिणींची शाळा कॉलेजमध्ये असतानाच प्रेमप्रकरणं झाली होती. काहीजणी अजूनही पुढे गेल्या होत्या. स्वानंदी मात्र आपल्या राजकुमाराच्या शोधात होती. तिला जपणारा, तिच्यावर भरभरून प्रेम करणारा. आणि शेवटी तो आला होता.. आज ती हरवून जाणार होती त्याच्या मध्ये मनाने , तनाने. तेवढ्यात थंड वार्‍याची झुळूक आली. ती शहारली.
तिने घड्याळात बघितले. रात्रीचे अकरा वाजून गेले होते. अजूनही रणजीत आला नव्हता. त्याला फोन करूया का? तिच्या मनात विचार आला. नको.. काहीतरी कामात अडकला असेल किंवा आपल्यासाठी काही आणायला गेला असेल का? या दिवसाची अंहं रात्रीची आठवण म्हणून. ती परत लाजली. तेवढ्यात बाहेर कोणाची तरी चाहूल लागली. तिने साडी सारखी केली. काय करू तिला सुचत नव्हते. रणजीतच आला होता. आत येताच त्याने दरवाजाला कडी लावली. स्वानंदीच्या ह्रदयाचा ठोका चुकला. ती वाट बघत होती रणजीतच्या जवळ येण्याची. तो आला पण सोबत दारूचा भपकारा घेऊन. तिला किळस वाटली.