चक्रव्यूह भाग 32

चक्रव्यूह भाग 32
 मी – राधा आणि मी तेव्हा तुझ्या भावी आयुष्याची स्वप्नं पाहत होतो आणि तिचे बाबा थेट माजघरात आले ओरडत. दारूच्या नशेत काहीतरी बरळत होते. राधाला घेऊन जाण्यासाठी आलेले. मला वाटलं की त्यांनी सगळं स्वीकारलंय पण तसं काही नव्हतंच.. राधाच्या पळून जाण्यापासून बहुतेक त्यांची मानसिक परिस्थिती बिघडली होती. त्यावेळी त्यांच्या अशा अचानक येण्याने तू रडायला लागलीस. घरातील आम्ही सर्वच जणं त्यांना असं नशेत बघून हादरलो होतो. एक सभ्य माणूस आज दारूच्या नशेत ऐन सांजेला तमाशा करत होता. ते तुला उचलून घ्यायला निघाले पण मी त्या़ंना अडवलं.. आमच्या बाचाबाची झाली पण शेवटी ते राधाचे वडील म्हणून मी माझ्या रागावर नियंत्रण ठेवलं. त्यांना खूप समजवू लागलो आम्ही सगळेच. त्यांनी राधाचा हात पकडला ते राधाला खेचू लागले.. सगळ्यांनी त्यांना अडवलं.. त्यांची अवस्था बघता त्यांना त्यांच्या घरात सोडणं अवघड वाटत होतं. म्हणून रात्री त्यांना इथे घरीच बाळंतीणीच्या खोलीत डांबून ठेवलं. रात्री खूप वेळ ते ओरडत होते पण शेवटी शांत झोपी गेले. सकाळ झाली . त्यांची दारूची नशा उतरली तरीही ते वेड्यासारखं बोलत होते.. म्हणाले की तू अडकलास पूर्णपणे .. आम्ही सर्वजण बेसावध असताना त्यांनी तुला उचललं पाळण्यातून आणि ओटीवर आले. आम्ही त्यांना अडवलं.. शेवटी मीच काहीतरी करून तुला माझ्या ताब्यात घेतलं आणि राधाकडे दिलं. तिचे बाबा तुला मारून टाकायलाच निघाले होते. तुझ्याविषयी घाणेरडं बोलू लागले. आपल्या मुलीविषयी वाईट कुठला बाप ऐकून घेईल ? नाही सहन झालं मला. त्यांचा गळा सगळ्यांसमोर आवळला आणि त्यांचं डोकं त्या खांबावर 5 – 6 वेळा आपटलं. सगळ्यांनी अडवायचा प्रयत्न केला पण काही उपयोग नाही झाला त्याचा. माझ्यात गुन्हेगारी वृत्ती जागृत झाल्याने सगळेच हादरले होते. आता पोलिस केस होणार हे माहीत होतं. तरीही त्या गोष्टीची मला भीती वाटलीच नाही. माझा रागावरचा ताबा सुटला आणि अजून एक खून माझ्या हातून घडला तेही सगळ्यांसमोर... ओटीवर त्यांचं रक्त असं पसरलेलं होतं.. सगळे कसे शांत. डोळ्यातच त्यांच्या भीती दिसत होती. हा सगळा प्रकार पाहून राधाला धक्काच बसला. विद्याधर काका , प्रभाकर काका , बंडू सगळ्यांना माझा राग आलेला अगदी राधालाही.. पण भीतीने सगळेच थरथरत होते. ह्या भव्य घरात भीतीने थरकाप उडाला होता तरी नशीब आप्पा माझ्यामुळे दरीत पडले हे नव्हतं माहिती कुणाला पण एक गोष्ट मला कळली नाही मला कुणीच पोलिसांच्या हवाली नाही केलं. तिच्या वडीलांवर अंत्यसंस्कार करताना ते अपघाताने वारले असंच सर्व गावाला सांगण्यात आलं. आसावरी तेव्हा तिच्या सासरी होती. तिला ह्या प्रकाराबद्दल कळालं तेव्हा ती ताबडतोब इकडे निघून आली. तिच्या वडीलांवर अंत्यसंस्कार झाल्यावर दुसऱ्या दिवशी सकाळी मी विहीरीवर पाणी काढायला गेलो.. रहाटाने पाणी काढत असताना माझी नजर त्या पाण्यात गेली. पाहतो तर राधाचा देह पाण्यावर तरंगत होता. तेव्हाच सगळं काही संपलं असं वाटू लागलं. जाता जाता तिने एक चिठ्ठी लिहीली होती.. “ गुन्हेगार असलेल्या नवऱ्यासोबत मी संसार करू शकत नाही. माझ्या मुलीची काळजी घ्या. मला मनोहर सोबत राहणं अशक्य होतंय ! ” माझ्यामुळे तिने आत्महत्या केली. जिच्यावर जीव ओवाळून टाकत होतो तिने मला कंटाळून जीव दिला हे सहन नव्हतं झालं.. हळूहळू माझी तब्येत खालावत गेली. मला जिथेतिथे राधाच दिसायची. मला माझा भूतकाळ आता नकोसा वाटू लागला. सगळ्यांपासून दूर जायचं होतं. मी खूनी आहे म्हणून मला तुझ्या जवळही येऊ देत नव्हा प्रभाकर काका..