लहान घर, मोठे स्वप्नं भाग - ४ (अंतिम भाग)
शिक्षण मंडळाच्या प्रदर्शनाचा दिवस उजाडला तेव्हा अमोल पहाटेच उठला. त्या दिवशी त्याच्या मनात एक वेगळाच उत्साह होता. ही स्पर्धा जिंकण्याची नव्हती; ही स्वतःला सिद्ध करण्याची संधी होती. सविताने नेहमीप्रमाणे त्याच्या डब्यात जेवण ठेवले, पण आज तिच्या डोळ्यांत वेगळाच अभिमान दिसत होता.
“घाबरू नकोस,” ती म्हणाली, “तू जे आहेस, तेच मांड.”
रमेशने त्याची बॅग नीट लावून दिली. “आम्ही दोघे तुझ्यासोबतच आहोत.”
प्रदर्शन भरलेलं सभागृह मोठं होतं. विविध शाळांचे विद्यार्थी, शिक्षक, काही अधिकारी, आणि शहरातून आलेले पाहुणे… सगळीकडे गडबड होती. अमोलचं मॉडेल एका कोपऱ्यात ठेवलेलं होतं, साधं, पण स्वच्छ आणि नीट.
लोक हळूहळू येऊ लागले. काही जण थांबून पाहत होते, काही प्रश्न विचारत होते. अमोल प्रत्येकाला शांतपणे समजावून सांगत होता. तो बोलत असताना त्याला जाणवत होतं, तो आता घाबरत नव्हता.
दुपारच्या सुमारास दोन विशेष पाहुणे तिथे आले. एक वरिष्ठ शिक्षक आणि एक सामाजिक संस्थेचे प्रतिनिधी. त्यांनी अमोलचा प्रकल्प नीट पाहिला.
“हे तुझं स्वतःचं निरीक्षण आहे?” त्यांनी विचारलं.
“हो,” अमोल म्हणाला, “मी जिथे राहतो तिथे मी हे रोज पाहतो.” त्या उत्तरात खोटा अभिमान नव्हता, फक्त अनुभव होता.
संध्याकाळी कार्यक्रम संपला. कुठलाही बक्षीस समारंभ नव्हता. अमोल थोडासा निराश झाला, पण त्याच्या मनात खंत नव्हती.
दोन दिवसांनी शाळेतून फोन आला. रमेश फोन उचलताच थबकला. “काय?” त्याचा आवाज थोडा कंपित झाला.
फोन ठेवताच त्याने सविताकडे पाहिलं. “अमोलला शिष्यवृत्ती मिळाली आहे.”
क्षणभर सविताला काहीच कळलं नाही. “काय?”
“शहरातल्या एका संस्थेची. विज्ञान विषयासाठी. पूर्ण शिक्षणाचा खर्च.”
“शहरातल्या एका संस्थेची. विज्ञान विषयासाठी. पूर्ण शिक्षणाचा खर्च.”
अमोल शाळेतून परत येताच ही बातमी त्याला सांगण्यात आली. तो काही क्षण शांत उभा राहिला. मग हळूच म्हणाला, “खरंच?”
सविताच्या डोळ्यांतून अश्रू ओघळले. “हो रे… आपली मेहनत फळाला आली.”
त्या रात्री घरात खूप दिवसांनी शांत आनंद होता. दिवा मंद प्रकाश देत होता, पण खोली उजळून निघाली होती.
काही महिने गेले. अमोल आता अभ्यासात अधिक लक्ष घालू लागला. त्याचं जग मोठं होत चाललं होतं, पुस्तकं, कल्पना, प्रश्न. आई अजूनही शिवणकाम करत होती, पण आता थकव्याऐवजी समाधान दिसत होतं. रमेश ऑफिसमध्ये अधिक आत्मविश्वासाने काम करत होता.
एक संध्याकाळी अमोल खिडकीत उभा होता. तेच शहर, तेच दिवे…पण आता त्याला माहीत होतं, हेच शहर त्याला पुढे नेणार आहे.
त्याने आई–बाबांकडे पाहिलं. “मी मोठा झाल्यावर काहीतरी परत करीन,” तो म्हणाला.
रमेश हसला. “फक्त माणूस चांगला हो.”
सविताने त्याच्या डोक्यावर हात ठेवला. “तेच आमचं स्वप्न होतं.”
खिडकीबाहेरून येणारा वारा हलका होता. तोच वारा जो कधीकाळी फक्त स्वप्नं घेऊन यायचा, आता आश्वासन देत होता.
लहान घरातली स्वप्नं मोठी झाली होती. कारण त्या स्वप्नांना आई–बाबांच्या त्यागाची पायाभरणी होती
आणि मुलाच्या चिकाटीची उंची.
आणि मुलाच्या चिकाटीची उंची.
समाप्त
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा