Love… Sky is not the limit
भाग 22
आज्ञाचे एवढे जवळ येण्याने समीरला तर काहीच सुचत नव्हते, बोलल्या पण जात नव्हते आणि काय बोलायचे काही कळत पण नव्हते. त्याला आतापर्यंत आज्ञा चांगलीच कळली होती, तिला ' नको करू ' म्हणाले तर ती ते हमखास करेल… तिला दूर बस, पकडू नको जर म्हंटले तर ती काय माहिती पुढे मांडीवर येऊन बसेल…. आणि म्हणूनच तो चूपचाप गाडी चालवत होता. त्याला आता फक्त घरी लवकरात लवकर पोहचायचे होते. त्याने परत आपले लक्ष ड्रायव्हिंग वर कन्संत्रेट केले.
आज्ञाची सततची बडबड सुरु होतीच. त्याला ऐकू जावे म्हणून ती आपला चेहरा त्याच्या उजव्या साईडच्या खांद्यावर घेत त्याचा कानाजवळ बोलत होती. अधूनमधून त्याचा होणाऱ्या स्पर्शाने ती मोहरुन जात होती. आता तिची बडबड कमी होऊ लागली आणि तिचं डोकं त्याच्या खांद्याजवळ पाठीवर पडले, अन् तो पुरताच बावराला. त्याला ती खाली घसरल्यासारखी वाटली, ती खाली पडेल या भीतीने त्याने त्याचा कंबरेवर असलेला तिचा हात पटकन पकडून धरला.
समीरने गाडी रस्त्याच्या एका कडेला घेतली आणि बंद केली. गाडी बंद केली तसा त्याला हळूहळू घोरण्याचा आवाज आला.
"कोणी असं इतकं गाढ घोरत कसं झोपू शकतं, ते पण टू व्हीलरवर?" तो न हलता पण मान थोडी मागे वळवत आज्ञाकडे बघण्याचा प्रयत्न करत होता.
"समीर या मिस आज्ञा आहेत, आणि तू विसरु कसा शकतो की या कधीही काहीही करू शकतात. पण हे घोरणे? ते पण दिवसा ढवळ्या? असे बाईकवर? एवढे बिनधास्त? म्हणजे आपण खाली पडू आपल्याला लागू शकतं? काहीच काळजी नाही यांना? Unbelievable!"... समीरच्या डोक्यात असे अजब गजब प्रश्न डोकावू लागलीत. ती मात्र एकदम शांतपणे त्याच्या पाठीवर झोपली होती.
गार हवा सुरू होत, तिचे केस हवेवर उडत त्याचा चेहऱ्यासोबत, गालांवर , मानेला स्पर्श करून जात होते. तो समोर गाडीच्या आरसामधून आज्ञाला बघत होता.
"शांत असली की किती गोड दिसतेय ही!"...त्याच्या डोक्यात एक गोड विचार येऊन गेला.
"राज म्हणतो, तशी ही दिसायला पण छानच आहे, आगदी पहिल्या बघण्यात कोणताही मुलगा हिच्या प्रेमात पडावा … अशीच, पण चूप असेल आणि हातपाय सरळ जागेवर ठेवले तरच. पण जागी झाली तर?.... बापरे महाचंडिका, महाकालीची रूप धारण करते…. बापरे मग तर कोणाच्या बापाचे ऐकत नाही की कोणाला सांभाळल्या सुद्धा जात नाही… एक नंबरची हट्टी, आगाऊ आहे… किती लहान आहे, जरा म्हणून अभ्यासात लक्ष देत नाही. प्रेमाचंच भूत फार चढले आहे.".... बापरे समीर तू यांचे गुणगान गात आहेस? आज तर यांनी मला पार पागल करून ठेवलंय.. बाईक रायडिंग काय, पावसात बास्केटबॉल काय …. पण खूप दिवसांनी.. नाही नाही खूप वर्षांनी इतका मनमोकळ्यापणाने आवडीच्या गोष्टी केल्या… तसं तर फार भारी म्हणजे हलकं वाटते आहे….सगळं छानच झाले पण मॅडमचे जे अधूनमधून हातपाय चालले आणि जी काय मारापीटी केली यांनी, बापरे! यांच्यासोबत कुठे जाणे पण भयंकर रिस्की आहे..आणि यांच्यासोबत पूर्ण लाईफ? नो वे! ".... तो आरशामध्ये तिचा चेहरा बघत स्वतःशीच विचार करत होता.
समीर तिला उठवू की नको या विचारात होता. ती खूप गाढ झोपली होती, त्यामुळे त्याला तिला उठवायला जीवावर येत होते आणि शांत होती तर त्याला पण बरच शांत आणि चांगलं वाटत होते. तो थोड्या वेळ तसाच शांत बसला होता. तेवढयात त्याच्या जवळून दोन बाईक गेल्या, त्यावर बसलेल्या मुलांनी समीर आज्ञा ला बघून सिट्या मारल्या, आणि त्यातील एकाने तर अक्षरशः समीरला बघून डोळा मारत thumbs up दाखवले…. ते बघून त्याला भयंकर त्या मुलांचा भयंकर राग आला.
"एक मुलगा एक मुलगी सोबत असले म्हणजे काय चुकीचंच काही असते काय? काय विचारसरणी झालिये. या मिस ला पण उठवायला हवे, यांचं पण डोकं कुठेही कसेही चालते, त्या मुलांप्रमाणे यांना सुद्धा काही गैरसमज झाला तर? त्या खाली पडायला नको म्हणून मी त्यांचा हात पकडून ठेवला आहे, आणि या भलताच काही विचार करायच्या. नको, ही रिस्क घ्यायला नाही पुरत.", तो मागे वळत आज्ञाला उठवायला म्हणून आवाज देऊ लागला.
"मिस …. उठा"...समीर आवाज देत होता. पण आज्ञा काही उठत नव्हती.
"मिस आज्ञा, ओ मिस आज्ञा."
"हा दिलके डॉक्टर, दिलके डॉक्टरने माझं नाव घेतले?"...ती झोपेतून खाडकन जागी होत म्हणाली आणि आवासून त्याचाकडे बघत होती. त्याने आपला अजब चेहरा केला.
"आधी खाली उतरा."...समीर
"क...काय झालं?"..आज्ञा गाडीवरून खाली उतरत थोडे डोळे चोळत म्हणाली.
"हे असं कोण झोपतं? ते पण एवढे बिनधास्त? खाली पडला असता तर?"...समीर
"आय ट्रस्ट यु डॉक्टर!" आज्ञा
तो प्रश्नार्थक नजरेने तिच्याकडे बघत होता.
"मला पाचशे टक्के तुमच्यावर विश्वास होता तुम्ही मला अजिबात एक छोटीशी खरोच सुद्धा येऊ देणार नाही." आज्ञा हसत उत्तरली.
तिचे उत्तर ऐकून त्याने डोळे फिरवले, आणि त्याचा चेहरा एकदम छोटंसं मुलासारखा झाला. तिला ते बघून हसू आले.
"मला तुमच्या गाडीची ड्रायव्हिंग काही झेपत नाहीये, तुमची गाडी तुम्हीच चालवा." म्हणत तो गाडीवरून उतरून बाजूला झाला. त्याला वाटले परत ही झोपली वगैरे तर आफत, त्यापेक्षा तिची तिला चालवू देण्यातच शहाणपण आहे.
"ही ही ही, डॉक्टर तुम्ही घाबरले?'.. आज्ञा
"नाही ." … समीर
"मी अशी फुल वन पिस मध्येच तुमची बनून येणार आहे, थोडं जरी कमी जास्त झाले तर तुम्हाला न सांगताच दूर कुठे निघून जाईल, तुम्हाला माहिती सुद्धा नाही पडू देणार, सो माझी काळजी नका करू हो डॉक्टर तुम्ही, तुमची अमानत आहे, सांभाळून तर ठेवावे लागेलच ना"... आज्ञाने त्याला एक डोळा मारला आणि ती गाडीवर बसली.
यांचं काहीच नाही होऊ शकत, या आविर्भावात त्याने डोकं हलवले आणि तो सुद्धा तिच्या मागे पण जरा अंतर ठेऊनच बसला. गाडी घराच्या दिशेने पळू लागली. गावात शिरल्यावर आज्ञाने एका ठिकाणी गाडी थांबवली. तिथे पुढे राज कार घेऊन उभा होता. तो समीरला घ्यायला म्हणून आला होता. समीर लगेच उतरून राज जवळ जाऊन उभा राहिला, जसे एखादे छोटे बाळ 7-8 तासांनंतर आपल्या आईजवळ जाते अगदी तसेच. अगदी खूप मोठी शिक्षा भोगून जेल मधुन सुटून आल्यासारखा समीरचा चेहरा झाला होता. राजला त्याला बघून हसू येते, पण तो कंट्रोल करतो.
"डॉक्टर राज, माझ्या आयुष्यातला इतका सुंदर दिवस मला गिफ्ट करण्यासाठी,बिग थँक्यू!" आज्ञा राजला म्हणाली. समीरने तर अगदी आपला चेहराच वळवून घेतला होता.
"वेलकम!"...राज
"मी तुमची खूप ऋणी आहे. जब भी जरुरत पडे, बस एक आवाज लगा देना सहाब, पुरा जहां आपकी कदमों में बिछा देंगे." ...आज्ञा
"आप साथ है तो फिर क्या गम हैं."...राज पण फुल फिल्मी स्टाईलमध्ये म्हणाला.
"नौटंकी!"...समीर त्या दोघांना बघून पुटपुटला.
"चलायचं?"... समीर राजकडे बघत म्हणाला. "नाही म्हणजे आता बराच उशीर झाला आहे."
"हो हो "...राज
"बरं डॉक्टर मी काय म्हणते…."..
"काय?"...समीर राज तिचं बोलणं पूर्ण व्हायच्या आतच एकसाथ ओरडले. राज आणि समीरला वाटले आता परत ही काय म्हणते.
"डॉक्टर समीर I trust you हे I love you पेक्षा पण जास्त valuable आहे."... आज्ञा त्याला फ्लाईंग किस देत म्हणाली.
समीर ऐकून न ऐकल्यासरखा करून आज्ञाकडे दुर्लक्ष करत कारमध्ये जाऊन बसला.
"आज्ञा, मी काय म्हणतो, तुमची शर्त मी मान्य केली, समीरने सुद्धा मान्य केली. आज सगळं तुमच्या इच्छेनुसार, आवडीनुसार झाले. समीरच्या मनात तुमच्याबद्दल खरंच असे काही नाही आहे. तुम्ही लहान आहात, तुम्हाला attraction म्हणजेच प्रेम वाटत आहे. तुम्ही सुंदर आहात, हुशार, सेल्फ dependent आहात, तुम्हाला खूप छान, समीरपेक्षा पण खूप छान मुलगा भेटेल… समीरला विसरा आणि move on करा." ...राज आज्ञाला समजावनीच्या सुरात म्हणाला.
"भेटेल ही कदाचित चांगला मुलगा, पण तो डॉक्टर समीर नसेल ना… ? मला डॉक्टर समीरच हवे आहे. डॉक्टर समीर नाही तर दुसरं कोणी नाही. आणि डॉक्टर राज हे attraction नाही, प्रेमच आहे. "...आज्ञा एकदम ठामपणे म्हणाली.
"हे एकतर्फी आहे आज्ञा. एकतर्फी प्रेमात फक्त दुःख वाट्याला येतं."... राज
"चालेल, डॉक्टरांनी दिलेले दुःख ही चालेल… पण म्हणून मी प्रयत्न करून देण्याचे सोडून द्यायचे काय? AtLeast मारतांना काही रीग्रेट्स नको राहायला की आपण का प्रयत्न केले नाही.. सो डॉक्टर, हम पिच्छा ना छोडेंगे"....आज्ञा
इतकं समजावून पण ती समजली नाही बघून राजने डोक्यावर हात मारून घेतला.
"जंग और प्यार में सब जायज है, डॉक्टर राज!"... ती
"देवी, या पामराला माफ करा!" … राज तिला हात जोडत म्हणाला. ती हसली.
"त्याचं डोकं शिजून चिकन व्हायच्या आत आता जावं लागेल.."..राज
"हो...बाय!"..आज्ञा
आज्ञा आपली गाडी घेऊन तिच्या घरी जायला निघाली. समीर राज समीरच्या घरी आलेत. समीर पुढे पुढे राज त्याचा मागे मागे करत घरात आले.
"जाम तापलंय!"..राज स्वतःशीच पुटपुटला.
"आज दोघंही दिवसभर गायब होते?".. आजी
"हा आजी, ते थोडं काम…."...राज
"काम? हे असे चड्डीवर?"...आजी समीरचा अवतार बघून म्हणाल्या.
"हा एवढा कसा काय भिजला?"...आई तिथे आली. सायली पण तिथे बसली होतीच.
"ते पावसामुळे!"...समीर
"असा कसा पाऊस, फक्त याच्या अंगावरच पडला?"'....आजी मस्करीच्या सुरात म्हणाली.
राजला खुदकन हसू आले. आई पण हसू लागली. समीर मात्र अजून लाल झाला होता.
"पाऊस नाही प्रेमाचा वर्षाव!"... राज समीरजवळ पुटपुटला. समीरने त्याचाकडे बघत डोळे मोठे केले.
"नाही म्हणजे तुम्ही दोघं सोबत होता ना, मग हाच भिजला आणि तू कोरडा राहिला?"..आजी
"सांग आता तूच, तुझ्यामुळेच झाले आहे हे सगळे."...समीर राजजवळ खुसपुसला.
"माझ्यामुळे?"... राज
"मग कोणामुळे? तू आणि तुमची ती फालतू बेट!'...समीर
"एन्जॉय कोणी केले? बाईक रायडिंग कोणी केली? पावसात बास्केटबॉल कोण खेळलं? मी सांगितले होते बास्केटबॉल खेळायला? बसून राहायचं असते ना एका कोपऱ्यात आपलं तोंड लटकवून, जसा आज्ञा आली की नेहमी असतो."... राज
"एक मिनिट, तुला कसे माहिती मी बास्केटबॉल खेळलो ते? तू पण त्या मिसच्या प्लॅनिंगमध्ये शामिल होता तर?"... समीर
"मी काय प्लॅन व्यान नाही केला, त्यांनी फक्त मला विचारले होते तुला काय काय आवडते ते? बस मी तेवढच सांगितले होते."... राज
"You….."..
"अरे दोघच काय खुसपुस करत आहात? मी काय विचारले? बोलाल काय तुम्ही?"...समीर काही बोलणार तेवढयात आजी बोलली.
"तुला तर बघतोच मी...खूप प्रेम प्रेम लावून ठेवले आहे तुम्ही, तुझ्या प्रेमाचा बँड नाही वाजवला तर बघ?"...समीर राजला म्हणाला.
"अरे यार, हे दोन पागल, हा अर्धा पागल त्या मिस पूर्ण पागल ...माझ्याच प्रेमावर बिल फाडत आहेत."... राज स्वत:शीच मनात बोलत होता.
"आजी, पण आज तुम्ही आमच्यावर इतका संशय का घेत आहात?"...राज
"आज हा बदलला बदलला दिसतो आहे, रोज कामावरून घरी येता तेव्हा असा नसतो."... आजी
"याला एका ठिकाणी सोडून मी ते काही कामाने दुसरीकडे गेलो होतो. मला यायला थोडा उशीर झाला, तर तेवढयात पाऊस आला आणि हा भिजला."... राज
आता तर सायली सुद्धा संशयित नजरेने राजकडे बघत होती.
"अरे यार, आता मी काय केले? ही का अशी बघतेय माझ्याकडे? या दोघात ना माझं प्रेम शहीद होणार"...राज सायलिकडे बिचाऱ्या नजरेने बघत विचार करत होता.
"तुला शेडमध्ये नाही का थांबता आले? सर्दी वगैरे झाली तर?".....आई
"हा ते लहानपणीचं 'भोलानाथ भोलानाथ पाऊस पडेल काय, हॉस्पिटल भोवती तळे साचून सुट्टी मिळेल काय?' करत होता. लहानपणी पावसात खेळायचं राहून गेले ना , ते पूर्ण करत होता.".... राज मस्करीच्या सुरात म्हणाला.
"हो लहानपणी हा असाच पावसात धिंगाणा घालायचा."...आई
"हो ना तेच…. बचपन का प्यार, बचपन का प्यार….."...राज गाणे गुणगुणायला लागला अगदी नाकातून सुर लावत होता.
ते ऐकून सगळ्यांना हसू आले…राजने सुटकेचा श्वास सोडला. पण सायलीची नजर मात्र राजवरच होती.
"या चंडिकेला वेगळं मनवायला लागेल आता."...राज मनात
आईने सगळ्यांना पाणी आणून दिले, आणि त्या कॉफी बनवायला किचनमध्ये गेल्या.
"आजी, पण आज एकदम cid प्रद्युम्न कसे काय आंगात आले? "... राज
" म्हटलं आज पाऊस वगैरे सुरू आहे, छान वातावरण झाले आहे, तर काय मैत्रिणी सोबत वगैरे फिरायला गेले की काय?"..आजी
ते ऐकून पाणी पिता पिता राजला ठसका लागला आणि पाण्याचा फवारा उडाला. "आज माझ्या प्रेमाची आहुती जाणार!"..मनोमन
"आज्ञाच म्हणाली होती, असे छान पावसाळी वातावरण असले की मित्र मैत्रिणी फिरायला जातात, ते काय म्हणतात पावसाळी डेट. मला वाटलं तुम्ही पण गेले असणार"...आजी
" ही ही ही …'पावसाळी डेट' ...मस्त आहे "...राजला हसू येत होते. पण सायलीच्या धाकाने आपलं हसू कंट्रोल करत होता.
" या मिस ने घरात सगळ्यांना बिघडवून ठेवले आहे."...समीर स्वतःशीच पुटपुटला.
"नाही नाही, घरात जान आली आहे बघ… आजी पण न्यू जनरेशन नुसार update होत आहे. तूच अडकला आहे फक्त, अठराशेच्या जमान्यात"...राज समीरला चिडवत म्हणाला.
" आजी आजोबांना त्या मिस ने डेट वर नाही पाठवले म्हणजे मिळवले."..समीर
"वो भी दिन दूर नही भाई! "... राज
घरात आता हलकंफुलकं वातावरण निर्माण झाले होते.
इकडे आज्ञाचे चित्त सुद्धा भानावर नव्हते. प्रिया घरात मस्त रोमँटिक गाणी ऐकत बसली होती. आज्ञा आपल्याच तालात घरात आली. तिने येऊन प्रियाला पकडले आणि गाणं गुणगुणत बॉल डान्स करू लागली.
"ओ हो , मॅडम आज सातव्या आसमानात."... प्रिया
"यार प्रिया आज मी खूप खूप...खूप खुश आहे.."...आज्ञा
"हो ते दिसतच आहे…"... प्रिया
"आज माझ्या प्रेमाची एक पायरी मी चढले आहे… I am so happy!"... आज्ञा गोल गोल फिरत बोलत होती.
"हो हो, पण असं झालं काय सांगशील तरी?"... प्रिया
"तुला माहिती, मी खाली नको पडायला म्हणून डॉक्टरांनी माझा हात पकडून ठेवला होता…"... आज्ञा
"म्हणजे?"..... प्रिया
आज्ञा तिला परत येताना ती झोपली होती ती पूर्ण स्टोरी सांगते.
"काय म्हणजे तू झोपली नव्हती?"... प्रिया
"जेव्हा त्यांनी माझा हात पकडला, त्यांचा स्पर्श होणार आणि मी झोपली कशी राहणार? मी झोपलेच होते, पण मग उठले."...आज्ञा
"वाह...नंतर तू झोपेचं नाटक करत होती तर ..".. प्रिया
"हो …..! बघ डॉक्टरांना माझी काळजी आहे! "..." You are super sweet doctor Sameer …… " उम्हा उम्हा" …. आज्ञा आपल्या दोन्ही हातांनी समीरच्या रूमकडे बघत फ्लाईंग किस करत सुटली.
********
दुसऱ्या दिवशी सकाळी….
समीरच्या घरी सगळे ब्रेकफास्टसाठी डायनिंग टेबल वर जमले होते… आई समीरला लग्नासाठी जी मुलगी त्याने पसंत केली होती तिच्या बद्दल सांगत होती.येत्या रविवारी दोघांचा भेटण्याचा प्लॅन केला आहे, अशी माहिती देत होती. तेवढयात बाहेर गाडी थांबण्याचा आवाज आला.
"मिस…..!"...समीरने डोळे फिरवले...राजला परत हसू आले….
*****
क्रमशः