Login

Love ... Sky is not the limit 28

Sameer Aadnya..

Love… sky is not the limit 

भाग 28

पूर्वार्ध: 

आज्ञा समीरच्या हॉस्पिटलमध्ये ऍडमिट आहे. तिच्या मैत्रिणी तिला भेटून जातात. सायली सुद्धा तिला भेटायला आली, आणि दोन तीन दिवसांनी परीक्षा आहे, म्हणून तिला काही नोट्स वाचून दाखवत असते. आज्ञा मात्र त्याला खूप त्रासली असते आणि राजला मेसेज करून सायलीला घेऊन जायला सांगते. राज सायलीला आपल्या केबिनमध्ये घेऊन जातो. सायली घरी जाणार तोच पाऊस पडायला सुरुवात होते. त्यामुळे ती तिथे अडकते. समीर एका मोठ्या सर्जरीच्या तयारीमध्ये बिझी असतो. 

आता पुढे: 

"इथे अचानक एवढी सेक्युरिटी का वाढवली?" आज्ञा नर्सला विचारत होती. 

"ते एका माफिया डॉनची हार्ट सर्जरी आहे, म्हणून." नर्स.

"आणि ही सर्जरी डॉक्टर समीर करत असणार, राईट?" आज्ञा. 

"हो." नर्स. 

"काय करू यांचं मी? कितीदा सांगितले आहे, अशा डेंजर केसेस नका घेत जाऊ.. पण हे डॉक्टर समीर, कोणाच्या बापाला ऐकत नाही." आज्ञा स्वतःशीच बोलत रूमच्या बाहेर जाऊ लागली. 

"मॅडम, तुम्ही इथेच आराम करा, तुम्हाला आरामाची गरज आहे. बाहेर जाऊ नका." नर्स तिला बाहेर जातांना बघून म्हणाली. 

"मी ठीक आहे. झोपून झोपून पाय अकडले, जरा मोकळे करते." आज्ञा. 

"ठीक आहे. तिकडे लॉन आहे,चला मी तुम्हाला घेऊन चलते." नर्स. 

"नो. मी लहान नाहीये, जाऊ शकते. तुम्ही आपलं काम करा." आज्ञा. 

"मॅडम इथेच फिरा, खाली जाऊ नका." नर्स.

"का? खाली का नाही?" आज्ञा. 

"ते तिथे OT आहे. तिकडे यायला मनाई केली आहे." नर्स.

"अच्छा. पण का? हॉस्पिटल आहे, कोणी कुठेही जाऊ शकते." आज्ञा. 

"हो, एरव्ही चालते. पण आज त्या डॉनची सर्जरी आहे, तर म्हणून.." नर्स.

"बरं. तुम्ही तुमचं काम करा. मी इकडेच आहे." आज्ञा. 

"हो, आणि काही लागलं तर बेल प्रेस करा." सांगून नर्स तिच्या कामाला निघून गेली. 

         आज्ञाच्या डोक्यात मात्र तो डॉन, आणि समीरची टीम त्याची सर्जरी करणार आहे, हेच सुरू होते. तिथे काम करणाऱ्यांचे लक्ष चुकवून ती खाली आली. 

"एक्सक्यूज मी, तुम्ही इथून पुढे जाऊ शकत नाही." एक काळया कपड्यातील सेक्युरिटीवाला म्हणाला. तो पर्सनल सिक्युरिटी गार्ड दिसत होता. 

"मला तिकडे काम आहे." आज्ञा. 

"नंतर करा. आता सध्या तुम्ही तिकडे जाऊ शकत नाही." तो. 

"हे हॉस्पिटल आहे. काही पण इमर्जन्सी येऊ शकते. तुम्ही असं कोणाला अडवू शकत नाही." म्हणत आज्ञा पुढे जाऊ लागली. 

"इथून पुढे जायचं नाही." मध्येच आपला हात आडवा करत तो थोडा दटावल्यासारखा अन् मोठ्याने म्हणाला.

एव्हाना आजूबाजूचे सुद्धा बघायला लागले होते. 

"एssss तुझ्या बापाचं हॉस्पिटल नाहीये. आपल्या हद्दीत राहायचं. माझा रस्ता सोड.." आता मात्र आज्ञा चांगलीच चिडली होती.

"एकदा नाही सांगितले तर समजत नाही का? एका हातात खाली पडशील.." तो. 

"एsss धमकी कोणाला देतोय..तुझ्यासारखे जमिनीत गाडले आहेत.." म्हणत आज्ञा त्याच्यावर हात उचलणार होतीच की कोणीतरी मध्ये येत तिचा हात पकडला. 

"आज्ञा, काम डाऊन.." डॉक्टर राज त्या दोघांच्या मध्ये येत म्हणाला. 

"Excuse me मिस्टर, तुम्ही पण थोडे शांत व्हा. हे हॉस्पिटल आहे, याचे थोडे भान असू द्या." राज त्या सेक्युरिटीवाल्याला शांततेने म्हणाला. 

डॉक्टर पुढे आहे बघून तो सुद्धा चूप झाला. 

"डॉक्टर यांनी इथे जी दहशत पसरवली आहे ती चालणार नाही. मला डॉक्टर समीरला भेटायला जायचं आहे, ते पण आताच." आज्ञा. 

"आज्ञा, तुम्हाला पण विकनेस आहे, तुम्ही आधी रिलॅक्स व्हा. समीरला भेटायचं ना, तो बघा तो येतोय.." राज समोरून येणाऱ्या समीरकडे इशारा करत म्हणाला. 

"ओह गॉड, ते बंदूकवाले डॉक्टर सोबत का आहेत?" आज्ञा समीर सोबत दोन गार्ड बघून अवाक् होत रागात म्हणाली. 

"फॉर सेक्युरिटी परपझ.." राज बोलत होता, पण ते ऐकायला आज्ञा तिथे होती कुठे, ती तर समीरजवळ पोहचली होती. 

"तुम्ही ठीक आहात?" आज्ञा समीरची काळजीने विचारपूस करत होती. 

"ए चला डॉक्टरांच्या दूर व्हा, नाही तर एका पंचमध्ये खाली लोळवेल.." आज्ञा समीरच्या बाजूला असणाऱ्या दोघांना म्हणाली. तेवढयात तिथे राज आणि तो आधीचा सेक्युरिटीवाला पण पोहचले होते. 

"ओह गर्लफ्रेंड! म्हणूनच मघापासून मॅडमचा तांडव सुरू होता." सेक्युरिटीवाला.

गर्लफ्रेंड शब्द ऐकून समीरच्या कपाळावर तीन खोल आठ्या पडल्या. राजला मात्र हसू येत होते. आज्ञाला तर खूपच भारी वाटत होते, कारण पहिल्यांदा कोणीतरी तिला समीरची गर्लफ्रेंड म्हणाले होते. तिला तर एकदम समीर तिचा झाल्यासारखीच फिलिंग आली. तिने सेक्युरिटीवाल्याकडे हसून बघितले. 

"सॉरी ताई, मी तुम्हाला मघाशी त्रास दिला. तुम्ही आधीच सांगितले असते, तर मी तुम्हाला जाऊ दिले असते." सेक्युरिटीवाला आता एकदम ओळखीतला असल्यासारखा बोलत होता. त्याचा आधीचा बोलण्याचा टोन कुठल्या कुठे गायब झाला होता. 

ते ऐकून तर समीरने डोक्यावर हात मारला. 

" या मिसला बघून, सगळे इतके येडे कसे काय होतात?" तो पुटपुटला.

"तेच तर, तूच होत नाहीये फक्त.." राज समीर चिडवत त्याच्या जवळ हळूच म्हणाला. 

"तुम्ही सेक्युरिटीसाठी इथे आहात की नातं जोडण्यासाठी?" समीर 

"अहो डॉक्टर, आम्ही आमच्या कामासाठी बदनाम आहोत, पण शेवटी आम्हीही माणूसच आहोत. आम्हाला पण प्रेम सारख्या भावना कळतात. या ताईंचा जीव का तुटत होता, आता कळलं मला." सेक्युरिटीवाला.

"हे भगवान! ते कसं?" समीर. 

"त्यांच्या डोळ्यांत तुमची काळजी, तुमच्याविषयी प्रेम दिसते आहे." सेक्युरिटीवाला.

ते ऐकून समीरचा चेहरा कसातरीच झाला होता. राजला मात्र खूप हसू येत होते. आज्ञा पण आपलं हसू ओठात दाबून समीरकडे बघत होती. 

"देवा, शोधून शोधून तू माझ्या आयुष्यात असे नमुने पाठवले आहेत.." समीर मनोमन बोलत होता. 

"सगळे पागल माझ्याच नशिबात का? असेच विचारतोय ना देवाला?" राज त्याच्या कानात खुसरपुसरला. 

"मला काम आहेत, यू टेक केअर.." कोणाचेच कोणतेच गैरसमज समीरला दूर करण्याची इच्छा नव्हती. कारण त्याला माहिती होते, तिथे उपस्थितांचे डोकं खूप जास्त चालतात. म्हणून त्याने तिथून काढता पाय घेतला. 

"Excuse me!" म्हणत राज पण समीर सोबत चालायला लागला. 

"सर्जरीची तयारी झाली आहे. पेपर वर्क सुरू आहेत" समीर. 

राज त्याच्याकडे फक्त प्रश्नार्थक नजरेने बघत होता. 

"डॉक्टर रेड्डी आले की थोड्या वेळात सुरू करणार आहोत." समीर. 

तरी राजचे एक्स्प्रेशन बदलले नाही.

"सगळं ठीक आहे. टेन्शन घेण्याचे कारण नाही. सिक्युरिटी पण बरोबर आहे. सगळी पडताळणी केली आहे. " समीर. 

परत राज तसाच, सेम.. त्याच्या चेहऱ्यावरचे भाव बदलले नाही.  

"काय?" समीर जागीच थांबला. 

"तू टेक केअर कोणाला म्हणाला?" राज आपली बत्तीसी दाखवत म्हणाला. 

लाल चेहरा करत समीरने राजकडे बघितले…आणि परत जायला वळला, जाता जाता त्याने एक कटाक्ष आज्ञावर टाकला आणि परत जायला निघाला.

"छुपाना भी नहीं आता… बताना भी नहीं आता…

हमें तुमसे मोहब्बत……" राज .

"हे हॉस्पिटल आहे…." समीर.

"Yeah I know.. ते पण तुझं…" राज हसत म्हणाला. 

"बेटर.." समीर.

"मी तर ते तुला साँग थेरपी देत होतो.. तुझं माईंड फ्रेश करायला…" राज.

"तू ssss.." समीर परत त्याच्याजवळ येत होता.

"मला कोणीतरी आवाज देत आहे… इमर्जन्सी बहुतेक…" म्हणत राज तिथून गायब झाला. तो आज्ञाजवळ आला. 

"मॅडम, तुम्ही चला, आराम करा." राज.

"सायली?" आज्ञा. 

"तिला घरी ड्रॉप केले." राज. 

"थँक गॉड! नाहीतर तिने मला आता परत बोर केले असते." आज्ञा. 

"जसे समीर मला बोर करतो.." राज तिची मस्करी करत म्हणाला. 

"काहीही हा.. " आज्ञा.

"नाहीतर काय, कसा ठम्या सारखा बसला असरो." राज.

"उनकी खामोशी भी मुझसे बाते करती हैं जनाब..बस वो पास हो, आँखोके सामने हो.." आज्ञा. 

"बरं, आता तुम्ही तुमच्या रूममध्ये जा." राज.

"नाही. जोपर्यंत ही सर्जरी होत नाही, मी इथेच थांबेल." आज्ञा. 

"का? समीर कामात आहे, त्याची आता झलक दिसणार नाही." राज. 

"हे इथे किती डेंजर लोकं आहे. मी डॉक्टरांना इथे एकटे सोडू शकत नाही." आज्ञा. 

राजला ते ऐकून खूप हसू आले. 

"काही झालंच, तर तुम्ही काय करणार?" राज. 

"म्हणूनच तर इथे थांबले आहे." आज्ञा.

"त्यांच्या हातात बंदुका आहेत." राज हसत म्हणाला. 

" असू देत, मला काही फरक पडत नाही. माझ्या डॉक्टरांवर कोणी वाकडी नजर जरी टाकली, तर मी त्यांचा जीव घेतल्याशिवाय राहणार नाही." आज्ञा. 

"सम्या…कठीण आहे तुझं.. " राज पुटपुटला. 

"काय?" आज्ञा.

"काही नाही. मी म्हणत होतो घ्या तुम्हाला ज्यांचे ज्यांचे जीव घ्यायचे!" राज हसत म्हणाला. 

"हा. पण डॉक्टर असे पेशंट घेतातच का? आपलं आयुष्य धोक्यात घालण्यात अर्थ? मागे पण मी त्यांना म्हणाले होते, पण ते डॉक्टर समीर, कोणाच्या बापाचं नाही ऐकत." आज्ञा. 

"डॉक्टर म्हणजे धरतीवर देवाचे रूप मानतात." राज.

"एवढं महान बनायची काय गरज? थोडे स्वार्थी राहायला हवे, एटलिस्ट स्वतःच्या जीवाची पर्वा करावी. आपल्या जिवापुढे काहीच महत्वाचं नसते." आज्ञा. 

" समीरसाठी पेशंट हा फक्त एक पेशंट असतो. मग जातपात, गरीब श्रीमंत, नेता असो वा डॉन, त्याला काही फरक पडत नाही. तो फक्त आपलं कर्तव्य करत असतो, अगदी मनापासून." राज. 

"हेच तर नाही आवडत…" 

"समीरचे आपल्या कामावर खूप प्रेम आहे. जेव्हा तुम्हाला तुमच्या कामावर प्रेम होईल, तेव्हा तुम्हाला तो कळेल.." राज.

        ऑपरेशन थिएटर जवळ डॉन माफियाचे काही नातेवाईक बसले होते. समीर आतमध्ये जाणार तोच ते त्याच्याजवळ आले. 

"डॉक्टर, प्लीज माझा बाबांना वाचवा.." एक १२-१३ वर्षाचा मुलगा केविलवाणी विनंतर करत होता. 

       समीरने चेहऱ्यावर एक गोड स्मायल आणत त्या मुलाच्या खांद्यावर मायेने थोपटले. नर्सकडे काही इशारा केला, आणि तो आतमध्ये निघून गेला. 

"डॉक्टर आणि टीम त्यांचं बेस्ट देतात. आणि आपण देवाजवळ प्रार्थना करतोच आहे. ठीक होईल." नर्स त्यांना समजावत म्हणाली. 

"एवढा कुख्यात माफिया, पण त्याचा विरोधात एक पण पुरावा सापडत नाही, म्हणून बाहेर आहे . ही लोकं गुन्हेगारी जगात चालले तर जातात, पण बिचाऱ्या मुलांना आपला बाबा हवा असतो, कळत नाही. किती केविलवाणं आशेने बघत आहे ते पोर." राज.

"उद्या जाऊन ते मूल पण आपल्या बापासारखाच डॉन बनणार. आज निरागस दिसत आहे, उद्या wanted असणार." आज्ञा. 

"काहीही का बोलत आहात? त्याचं भविष्य छानच असेल." राज.

"डॉक्टर, एकदा या गुन्हेगारी जगात शिरलं, की मग त्यातून बाहेर पडणं अशक्यच. त्या मुलाला जरी चांगलं आयुष्य जगायचं असेल, तरी बाकीची लोकं त्याला जगू देणार नाही. त्याचा बापाने एवढे दुश्मन बनवले आहे, की तेच या मुलाला सोडणार नाही. मग यांचा सामना करायला त्याला सुद्धा बापाच्या पावलावर चालावं लागतं. एकाच्या गुन्ह्याची शिक्षा त्याच्या परिवाराला भोगावी लागते." आज्ञा. 

राज तर तिच्याकडे अवाक् होत बघत होता. 

"डोक्यावरून गेले ना? सोडा, तुमचा एवलुसा मेंदू दुखेल..उरलेला दुखवायला तुमची सायु आहेच.." आज्ञा त्याला चिडवत म्हणाली. 

"नाही हा, हुशार आहे आणि गोड पण आहे." राज.

"आपल्या भावासारखी.." आज्ञा. दोघंही हसायला लागले. 

******

क्रमशः

   

या भागात भविष्यात काय घडणार याची हिंट आहे. पुढल्या कथेसाठी उपयुक्त असा हा भाग आहे.