प्रेम! एका अनामिक वळणावरचं. पर्व-२. भाग-४

सकाळी ६ च्या दरम्यान दिग्विजय एअरपोर्टवर उतरला तसं त्याने खाली वाकून आधी मायभूमीचं दर्शन घेतलं. हारतुरे, पुष्पगुच्छ वगैरे तो कधीच स्वीकारायचा नाही त्यामुळे खाली हाताने स्वागत करण्याऐवजी काही कार्यर्कत्यांनी झाडांची रोपे आणलेली ज्याला दिग्विजय नाही म्हणूच शकला नाही. त्यानंतर मीडियाला फारसा काही प्रतिसाद न देता तो सरळ शशांककडे गेला आणि कडकडून त्याला मिठी मारली. आणि ते दोघेही तिथून आधी दादासाहेबांकडे गेले. त्यानंतर तो पक्ष कार्यालयात अनेकांच्या भेटीगाठी घेत होता. त्याच्या चेहऱ्यावर उत्साही हसू आणि तेज तितकंच प्रखर होतं. या २५ दिवसात तो शांतपणे कधी झोपला असेल की नाही हे त्यालाही ज्ञात नसावं. पण चेहऱ्यावर जी टवटवी होती ती फक्त त्याच्या जबाबदारी आणि कर्तव्याप्रतीच्या निष्ठेचं रूप होतं. जे कधीच ओसरणार नव्हतं. शशांक आणि दिग्विजय एअरपोर्टवरून जाताना का कुणास ठाऊक पण त्या जागेवर तो करडी नजर टाकून गेलेला...