Love… sky is not the limit
भाग 29
"डॉक्टर डॉक्टर दिल के डॉक्टर.. कधी होणार तुमचं दर्शन…" आज्ञा बेडवर बसल्या बसल्या समीरची वाट बघत होती. समीर दुपार पासून त्या माफियाच्या ऑपरेशनमध्ये बिझी असल्यामुळे आज्ञाला भेटला नव्हता. तिथे खाली जी काय थोड्या वेळ भेट झाली होती तेवढीच काय आज समीरसोबत तिची भेट झाली होती.
"पाऊस येतोय, काय रोमँटिक वातावरण झाले आहे.. इकडे एवढं प्रेम करणारं माणूस बसलय ते सोडून डॉक्टर तिथे त्या गुंडाचा चेकअप करत बसलेत.."
"डॉक्टर कधी येणार, कधी बघणार… या पावसाने या धरणीची तहान तर शमवली.. माझ्या नैनांची तहान कधी भागणार…? हॉस्पिटल आहे म्हणून नाहीतर डॉक्टरांना कधीच इकडे उचलून आणले असते. देवा मनापासून जे मागितले ते तू देत असतो म्हणे, डॉक्टरांना पाठव प्लीज.." आज्ञाची स्वतःसोबतच बडबड सुरु होती.
"मॅडम डिनर.." म्हणत नर्स आतमध्ये आली. तिने आज्ञाच्या पुढे साईड टेबल सरकवला आणि त्यावर जेवणाचे ताट ठेवले.
"देवा तुला डॉक्टरांना पाठव म्हणाले.. या रंभेला नाही." नर्सकडे बघत वाकडं तोंड करत ती स्वतःशीच बडबडली.
आज्ञाचा बेड खिडकीजवळ होता, खिडकीतून हवा खूप येत होती म्हणून नर्स ते बंद करायला गेली तर आज्ञाने ती तशीच उघडी ठेवायला सांगितले.
"गुड एवेनिंग डॉक्टर समीर, how's the patient now?"...
"Good evening doctor, He is under observation."
"हा… डॉक्टर? डॉक्टरांचा आवाज." आज्ञाने दारातून बाहेर बघितले तर समीर एका डॉक्टर सोबत बोलत होता.
"देवाने लगेच ऐकले..यार आज्ञा तू पण ना मूर्खच आहे, काही खास का नाही मागितले आता देवाला? जसं की डॉक्टरांचं किस.." आज्ञा समीरला बघत मनातच स्वतःला दोष देत होती.
"हे काय जेवण आहे? घशाखाली जात नाही. असे जेवण देतात तुम्ही इथे पेशंटला? आधीच त्याचे जीवन इथे हॉस्पिटलमध्ये येऊन अरसिक झाले असते, जगण्याची इच्छा संपली असते. त्यात तुम्ही हे असे बेचव जेवण देऊन त्याचाकडून जगण्याची एक उम्मिद पण हिसकावून घेता?" आज्ञा नर्सवर ओरडत होती.
"पण मॅडम…"
"कोण आहे तुमचे नुट्रिशनिस्ट? माझी कंप्लेंट आहे.. पाठवा त्यांना.." आज्ञाने चमचा मोठा आवाज होईल असे खाली फेकला.
"काय झालं? काही प्रोब्लेम?" समीर.
"येह लगा तीर निशाणे पर.." आज्ञा मनोमन समीरला आतमध्ये आलेले बघून म्हणाली. आणि तिच्या ओठांवर एक खट्याळ हसू पसरणार होतेच की तिने आपलं हसू कंट्रोल केलं आणि चेहऱ्यावर चिडल्यासारखे सिरीयस भाव आणले.
समीर त्या दुसऱ्या डॉक्टरांशी बोलून आज्ञाच्य रूमकडे न बघताच परत जाणार होताच की समीर इकडे यावा म्हणून आज्ञा मुद्दाम नर्स वर जोरात ओरडली होती.
"सर, मॅडमला जेवण आवडले नाही." नर्स घाबरत म्हणाली.
"रोज हेच जेवण येत होते, राईट?" समीर.
"हो." नर्स.
"मग आजच काय प्रोब्लेम झाला आहे?" समीर.
"आज नाही आवडले म्हणाल्या." नर्स.
"आज त्यांचा मेंदू दुखत आहे, म्हणून कदाचित त्यांना जेवण आवडत नसावे." बोलतच राज रूममध्ये आला आणि नर्सला जा म्हणून इशारा केला. तसे नर्स तिथून निघून गेली.
"मेंदू दुखत होता, म्हणजे? काय झालं, डोकं दुखत आहे काय?" समीर.
"डोकं नाही, मेंदूच दुखत होता.." राज.
"यांचं सगळंच कसं काय अजब असतं?" समीर मनोमन बोलत होता. तो अजब नजरेने कधी आज्ञा तर कधी राजकडे बघत होता.
"तू तुझ्या मेंदूवर ताण देऊ नको, मी सांगतो.. आज्ञाची तीन दिवसानंतर एक्झाम आहे, त्यांची फ्रेंड त्यांना इथे त्यांच्याजवळ बसून नोट्स वाचून दाखवत होती." राज म्हणाला.
"सायली..?" समीर.
राजने होकारार्थी मान हलवली. आज्ञा बिचारा चेहरा करत बघत होती. दोघांना पण बघून समीरला हसू येत होते.
"मग अजून पण दुखतो आहे काय…मेंदू? तसे असेल तर सांगा, इथे डोक्याचे डॉक्टर आहेत, लगेच इलाज करतील.." समीर राजकडे बघत म्हणाला.
"केला इलाज…पुस्तकांना घरी पोहचवून…" राज.
"सायलीला पुस्तकांची पण गरज नसते." समीर.
" आय नो, चालत्या फिरत्या लायब्ररीला पण घरी सोडून आलो.." राज.
ते ऐकून समीरला खूप हसू आले..तो खळखळून हसत होता. हसतांना समीर तिला फारच गोडूला वाटत होता. आज्ञा मात्र समीरच्या हसण्यात हरवली होती.
"बरं मिस, आता कसे वाटत आहे?" समीर आज्ञाजवळ जात तिथे ठेवलेले काही पेपर चेक करत शांततेने गोड आवाजात म्हणाला.
"ठीक." आज्ञा त्याचे जवळ आल्यानेच मोहरुन गेली होती. तिच्या डोक्यात आता समीर फिरत होता, बाकी काही सुचत नव्हते.
तेवढयात राजचा फोन वाजला, तो त्यांना excuse करत रूमचा बाहेर निघून आला.
"जेवणाचा काय प्रॉब्लेम झाला?" समीर आपल्या हातातली फाईल बाजूला टेबलवर ठेवत म्हणाला.
"ह?" आज्ञा.
"हे बघा, हे जेवण पेशंटची तब्येतीची काळजी घेऊन, जेवणातून जास्तीत जास्त नुट्रिशन मिळावे हे लक्षात घेऊन बनवले गेले आहे. तर आता हेच जेवायचे." समीर.
"ह.." आज्ञा त्यालाच बघत होती.
"जेवण करा, त्याशिवाय एनर्जी येणार नाही." तो खाली पडलेला चम्मच उचलत, धुवून आणून, टिश्यू पेपरने पुसून तिच्या प्लेटच्या बाजूला ठेवत म्हणाला.
"ओके मिस, तुम्ही आरामात जेवण करा." म्हणत समीर रूम बाहेर जाण्यासाठी मागे वळला.
"आsssह.." समीर बाहेर जाणार तोच त्याला आज्ञाच्या कळवळण्याचा आवाज आला तसा तो मागे फिरला.
"काय झालं?" समीर.
"मला हाताने खाता येत नाहीये." आज्ञा. समीर रूम मधुन बाहेर जायला नको, तो जवळ असावा म्हणून आता आज्ञाचे हे नवीन नाटक होते. पण समीर समोर मात्र तिने आपला बिचारा चेहरा केला होता.
"का? का खाता येत नाहीये?" समीर.
"हात खूप दुखतोय. हे बघा इथे पट्टी पण बांधलीये." ती हात दाखवत म्हणाली.
"मॅडम नौटंकी रुपात आल्या दिसतात आहे.." राज आपला फोन आटोपून आतमध्ये येत स्वतःशीच पुटपुटला.
समीरच्या चेहऱ्यावर परत टेन्शन पसरले.
"काय झाले?" राज.
"यांचा हात दुखतोय. त्यांना जेवता येत नाहीये." समीर.
"मग सकाळी कसे खाल्ले?" समीर.
"सायलीने खाऊ घातले.." आज्ञा.
"सायलीला घेऊन येऊ?" राज.
समीर राजकडे प्रश्नार्थक नजरेने बघत होता.
"माती खाल्ली दिसतेय मी!" राज स्वतःशीच पुटपुटला.
"सकाळी सायलीने खाऊ घातले, तर आता खाऊ घालायला पण कोणीतरी लागेल, म्हणून म्हणालो." राज.
"एकच घास खाऊ घातला होता, तो पण जबरदस्ती..मला माझा खाता येत होता तरी.." आज्ञा राजकडे अजब नजरेने बघत मनातच बोलत होती.
"ओके!" समीर.
"नको…" आज्ञा एकदम म्हणाली. समीर तिच्याकडे बघू लागला. राजला मात्र हसू येत होते.
"का?" समीर.
"अ…?" आज्ञा.
"मी गंमत करत होतो, सायलीची एक्साम आहे. मार्क्समध्ये कमी जास्त काही झाले तर..आठवते ना मागच्या वेळेस एक्झाम हॉलला दोन मिनिट उशिरा पोहचली तर कसे करत होती.." राज बिचारा चेहरा करत म्हणाला.
"ह्मम, ती आपला जीव खाईल." समीरला हसू आले.
"मिस, जेवायचा प्रयत्न करा. जमेल आहे. आता हातचे घाव भरले आहेत. काही त्रास होणार नाही." समीर.
"नाही जमत. दुखते आहे." आज्ञा रडवेला चेहरा करत म्हणाली.
"नर्स.." समीर.
"त्यांच्या duties एक्सचेंज होत आहेत, कामात आहेत. आणि बाकी नर्स डॉक्टर पांडेला असिस्ट करत आहेत." राज.
"मग तू… तू त्यांचा भाऊच आहेस.. तू खाऊ घाल." समीर राजला म्हणाला.
"भाऊ? कोणाचा भाऊ? मी काय कोणाचा भाऊ वगैरे नाही हा. मला बनायचं सुद्धा नाही. उद्या चालून तुमचं नाही जमलं तर… उगाच कुणाचा भाऊ बनवून माझी लाईन कट नको करू." राज.
"भावानेच खाऊ घातले पाहिजे असे कुठे लिहिले आहे? अन् कुणाला अन्न खाऊ घालणं खूप पुण्याचे काम असते." समीर.
"हो ना, मग तूच खाऊ घाल… अन् तूच पुण्य कमव. त्या मिस बघितल्या काय, मला जवळ पण येऊ देणार नाही..खाऊ घालणं दुराचीच गोष्ट आहे. आणि त्यांचा पंच..मला माझं नाक प्रिय आहे." राज.
"काहीही. अन् मी कसे खाऊ घालणार?" समीर.
"का तू हाताला त्यांच्या नावाची मेहेंदी लाऊन बसला आहेस?" राज समीरला चिडवण्याचा एक पण मौका सोडत नव्हता.
"राज?" समीर.
"राहू देत उपाशी.. काय फरक पडतो.. जाऊ दे चल जाऊया. मला खूप भूक लागली आहे." राज.
"आपण डॉक्टर आहोत, आपल्यासाठी सगळ्यात पहिले आपले पेशंट असायला हवे." समीर.
"त्या मिस तसे पण डॉक्टर शंकरच्या पेशंट आहेत, ते त्यांची पेशंट बघून घेतील. चल आपण जाऊया." राज हसू ओठात दाबत म्हणाला. समीरला बघून त्याला खूप हसू येत होते. राज तिथून जायचं म्हणत होता तर समीर आज्ञाला कोण खाऊ घालेल ते बघत होता.
"बघ, तसे तर त्यांच्या सोबत आपले काहीच नातं नाहीये. पण त्यातल्या त्यात तुझ्या बहिणीची त्या फ्रेंड आहेत.. तर तू क्लोज येतो माझ्यापेक्षा.. तर तू खाऊ घाल. हवे तर मी इथेच बसतो..तुला काहीच होणार नाही, याची मी हमी देतो.. don't worry!" राज बोलतच हातात मोबाईल घेत बाजूला असलेल्या सोफ्यावर जाऊन बसला.
समीर आज्ञाजवळ आला. " मिस, मी खाऊ घालू?"
"दुसरं काही ऑप्शन नाहीये. चालेल." आज्ञा मजबूर असल्यासारखा चेहरा करत म्हणाली.
"नौटंकी.." तिला बघून समीर मनातच म्हणाला आणि तिच्या पुढे येऊन बसला आणि पोळीचा तुकडा तोडत भाजीपोळीचा घास तिच्या पुढे धरला. त्याला असे बघून आज्ञाला तर स्वर्गात असल्यासारखे भासू लागले. तिच्या डोळ्यांतील चमक, चेहऱ्यावरील आनंद अगदी अवर्णीय होता. आज्ञाने आपला चेहरा त्याच्या पुढे करत आपल्या ओठांचा आ केला..समीरने हातातील घास तिला भारावला.. खातांना आज्ञाचा ओठांचा स्पर्श त्याच्या बोटांना झाला आणि त्याला करंट लागण्यासारखे झाले. त्यात खिडकीतून येणारे पावसाचे हळूवार तुषार, त्याला अंगावर शहारे आले.
"असे का होतेय?" समीरने आपल्या हातांकडे बघितले तर त्याच्या हातांवर शहारे आले होते.
आज्ञा मात्र फक्त त्याला बघत होती. समीरने दुसरा घास तिच्या पुढे धरला तरी तिचे लक्ष नव्हते.. ती त्याला बघण्यात हरवलेली होती. समीरने डोळ्यांवरचा चष्मा काढून ठेवला होता. हवेसोबत उडणारे त्याचे सिल्की केस, पावसांच्या तुषारमुळे होणारी त्याच्या डोळ्यांच्या पापण्यांची होणारी हळूवार हालचाल, व्हाईट कॉटन शर्टमुळे आणखीच त्याच्या चेहऱ्यावर खुललेले तेज, त्यात मधुन मधून त्याचे एका हाताने दुसऱ्या हातातील घड्याळ नीट करत त्यात बघणे..बाहेर रिमझिमनारा पाऊस, सगळंच कसं असं परफेक्ट रोमँटिक वातावरण होते, कोणीही हटवावे असेच..
तिला असे आपल्याकडे पाहताना बघून समीरला सुद्धा थोडे अवघडल्यासारखे होत होते. त्याची तिच्या नजरेला नजरानजर झाली की तो आपली नजर खाली करत होता. राजला मात्र त्या दोघांना बघून हसू येत होते.
"समीर, प्रेमात तर तू पण पडला आहेस, पण स्वीकारत नाहीस.. सायलीचाच भाऊ तू, हट्टी स्वभाव.. आणखी काय.. नाहीतर आज्ञाचे जेवण इतके मनावर घेतले नसते." राज त्यांच्याकडे बघत स्वतःशीच बोलत होता.
"तुझको ना देखू तो जी घाबरता हैं
देखके तुझको दिल को मेरे चैन आता हैं.." राज जेवणाची गाडी पुढे जात नाहीये बघून गुणगुणायला लागला. त्याचा आवाजाने थांबलेल्या क्षणांना चलना आली. समीर भुवई वर करत खाऊ की गिळू नजरेने राजकडे बघत होता.
राजने त्याला बत्तीसी दाखवत आपल्या कानाकडे इशारा करत कानात इअरफोन आहेत असे खुणावले.. म्हणजेच तू बस बडबडत असे त्याला समीरला खुणवायचे होते.
"मिस, कुठे बघताय.." समीर हातात कधीचा घास पकडुन ठेवला होता, तो हात खुणावत म्हणाला.
"विथ स्पेक्टस् ऑर विथॉउट स्पेक्टस्..?" आज्ञा विचार करत असण्याचे नाटक करत म्हणाली.
"काय?" समीर.
"विथ स्पेक्टस् ऑर विथॉउट स्पेक्टस्..? जास्त कशात क्यूट दिसतात, तो विचार करत होते." आज्ञा त्याचा मनगटाला पकडत घास खात म्हणाली. त्याने हीचं काही नाही होऊ शकत या विचार करत आपली मान खिडकीकडे वळवली. आज्ञाला त्याला बघून हसू येत होते.
राजच्या फोनची बीप वाजली, तर त्याने बघितले आज्ञाचा मेसेज होता. "डॉक्टर खाऊ घालताना आमचा फोटो क्लिक करा."
"सायलीला आणत होतो तर येऊ नाही दिले, आता मी का ऐकायचं?" राजने रिप्लाय केला.
"अहो, तिच्या सोबत आणखी बरच काही आले असते..मग तर डॉक्टरांना डोकं पण दाबून द्यावे लागले असते." आज्ञाने मेसेज सोबत एक फनी इमोजी पण पाठवला.
ते वाचून राजला हसू आले.
"प्लीज फोटो काढून द्या.. असे योग वारंवार येत नाही.. अन् डॉक्टर कसे आहेत तुम्हाला तर माहितीच.. पण मी असे योग आणेलच म्हणा..पण तरी आता क्लिक कराल आहात.." आज्ञा.
"एका अटीवर.." राजने रिप्लाय केला.
"काय?" परत आज्ञाचा
*******
पुढल्या भागात..
"एसिड अटॅक? काय? कोणावर? " .. फोनमध्ये माहिती देत होते.
*****
क्रमशः