मायलेकी— सख्ख्या वैरी (भाग-२)

"आत्तू, तुला माहीत आहे माझं बालपण कसं होतं? मी माझ्या आईला कधी बोलताना तर दूर साधं हसताना वा रडतानाही पाहिलं नाही. चेहरा कायम निर्विकार पाहिला. 'जिंदा लाश' असं काहीतरी बोलतात ना तशी असायची ती. नवरा-बायको संसाराची दोन चाके असतात. संसार हा दोघांमुळे उभा राहतो, रुसवे-फुगवे त्यातच आले पण मी माझ्या आई-बाबांना असं कधी पाहिलंच नाही. एकटे बाबाच एफर्ट्स घेताना दिसायचे, तिने कधी साधा प्रतिसाद दिलेलाही आठवत नाही. माझे मित्र-मैत्रिणी शाळेत असताना, कॉलेजमध्ये असताना त्यांच्या घरातील वातावरणाविषयी बोलायचे, कधी त्यांच्या आई-बाबांच्या भांडणांबद्दल तर कधी त्यांच्यातल्या नॉस्टॅल्जिक प्रेमाबद्दल पण माझ्याकडे कधीच काहीच नसायचं सांगण्यासाठी, व्यक्त होण्यासाठी आणि आहे ती परिस्थिती सांगून चार चौघात बाजार नव्हता मांडायचा. त्यांचं नातं एवढं क्लिष्ट होतं की भांडण आणि प्रेम तर दूर उभ्या आयुष्यात मी कधी आईला बाबांशी एक अक्षर बोलताना पाहिलं नाही. राग, लोभ, मत्सर, द्वेष, ईर्ष्या, मोह, सुख, दुःख, वेदना, यातना यातल्या कोणत्याही भावना तिला जाणवतात, असंही मला वाटायचं नाही. इतकी ती निर्विकार होती..." एकेक शब्द, एकेक आठवण सांगताना तिचे डोळे आणखीच पाणावत होते.