मागणी (भाग १० )अंतिम भाग

व्यंकटरावांनी माणूस पाठवल्यामुळे मामी आणि राधा पण रात्री पर्यंत पोहोचले होते.
रमणीला थोडासा धीर आला.
दुसऱ्या दिवशी सकाळी बळवंतराव थोडेसे बरे वाटत होते. टेकन लावून थोडंसं बसवलं होतं.
चहापाणी झालं आणि दारावरची बेल वाजली. रमणी घाईघाईने दार उघडण्यासाठी गेली. समोर पाहते तर अंगणामध्ये गेट जवळ तोच मुलगा उभा जो तिला पाहण्यासाठी आला होता.
" गुड मॉर्निंग मिस रमणी मला तुमच्याशी थोडं बोलायचं होतं."
"मि. सतीश देसाई , प्लीज तुम्ही इथून जा, माझ्या वडिलांचा जीव लटकावून तुमचं मन भरलं नाही की काय ? नकार कळवला आहे ना तुम्ही, तो कळला आहे!"
" हे पहा रमणी, तुमचा काहीतरी गैरसमज होतोय ,माझी एक चूक झाली ती सुधारण्यासाठी मी आलोय!"
" याचा अर्थ काय समजायचा ?" रमणी चढलेल्या सुरात बोलली. तिचा गोरा चेहरा रागाने लाल झाला होता व डोळ्यात राग स्पष्ट दिसत होता.
" मला नकार दिला याचा मला राग नाही पण तुम्हाला कल्पना तरी आहे का, कालची रात्र आम्ही सर्वांनी कशी काढलीय, माझ्या वडिलांना हृदयविकाराचा झटका आलेला आहे. . ."
" अहो पण ऐका तर. . "
" तुमच्या एका निरोपा मुळे, कळालं ना!"
" दिघे काकांकडून हे कळालं म्हणूनच इकडे आलोय मी, याला सफाई समजा किंवा खुलासा समजा. तुम्हाला नकार कळवण्याचे कारण मला तुम्हाला सांगायचं आहे."
"मला ते आवश्यक वाटत नाही, तुम्ही जा!"
दारात उभ्या असलेल्या राधाने रमणीला शांत हो असा इशारा केला व त्या मुलालाही बोला असं खुणावलं.
" ऐकुन तरी घ्या. तुम्हाला पाहिल्यानंतर घरी परत आलो तेव्हा माझा एक मित्र भेटायला आला होता . .
"ते सोडा पण माझ्या बाबांना काही झालं तर तुम्ही जिम्मेदार असाल, अप्रत्यक्षपणे, त्यांना काही झालं तर . . . लक्षात येतय का तुमच्या ?" आणि ती रडायला लागली.
" प्लीज माझं ऐकून घ्या. मी काहीच केलं नाही. तुम्हाला झालेल्या त्रासाबद्दल क्षमस्व .त्या प्रसंगाबद्दल मी ते काय बोलू फ्रँकली स्पिकिंग मला तुम्ही खूप आवडलात पण जो मित्र मला भेटायला आला होता, त्याला तुमचं नाव सांगताच त्याने चेहरा खूप विचित्र केला आणि मला काय काय ,अन काही बाही सांगितलं त्यामुलीबद्दल. बीकॉम फायनल इयर टी.पी.कॉलेज . मिस रमणी किती . . म्हणजे चारित्र्या बद्दल पण व गुंडपणा वगैरे. .म्हणजे.
" तुमच्या त्या मित्राचे नाव कळेल का?"
" तो नाही का कॉलेजचा जुना जी. एस. अतुल."
"ओके अतुल कारंजकर !" आणि तिने राधाकडे पाहिलं. "म्हणूनच तर हे सगळं झालं"
" तुमच्या बाबतीत मी अशी कल्पनाही करू शकत नव्हतो. त्या विचित्र मनस्थितीत होतो मी , मग दिघे काकांजवळ बाबांनी नकार कळवला. पण आज दुपारी आणखी एक मित्र घरी आला होता. मी खूप उदास होतो. तुमचा विषय निघाला तेव्हा तो बोलला की अरे फायनल इयरला आणखी एक मिस रमणी आहे . एक रमणी सरदेशमुख व एक मिस रमाणी म्हणजे महेक रमाणी जी मागच्या वर्षीची सौंदर्य स्पर्धा विजेती. ती मुलगी खूप बिनधास्त व फ्री राहते आणि तिच्याबद्दल लोक काहीही बोलतात. मिस रमणी आहे ना सरदेशमुख पूर्ण कॉलेजातली सगळ्यात सुंदर आणि सालस मुलगी आहे. तिचं स्थळ तुला आला असेल तर डोळे बंद करून हो म्हण! तिच्या सौंदर्यावर भाळलेले कितीतरी लोक आमच्या कॉलेजमध्ये लांबून तिला पाहत असतात. तू नशीबवान आहेस लेका लगेच जाऊन कळव. माझा दुसरा मित्र तर तुम्हाला सरस्वतीचे रूपच मानतो."
" राहू देत. असू द्या आता. . तुम्हाला कळंलं ना !"
"मला एकच सांगायचं आहे, टी.पी. कॉलेजला, बीकॉम फायनल इयर ला एक रमणी व एक महक रमाणी आहे पण दोघींचही चरित्र पूर्णतः विरोधी आहे.
त्यामुळे तुम्हाला झालेल्या त्रासाबद्दल मी खरच स्वतःला माफ करणार नाही पण तुम्ही मला माफ करा. तुमचे बाबा कसे आहेत? त्यांची प्रकृती तर मला पाहू द्या!"
" नाही नाही डॉक्टरांनी त्यांना कुठलाच धक्का देऊ नका असे सांगितले आहे, त्यामुळे मी तुम्हाला आत पाठवू शकत नाही .तुम्हाला नुसतं पाहिलं तरी हे त्यांचा रक्तदाब वाढेल. प्लिज तुम्ही निघा!"
तो मुलगा परतच होता तेव्हा गेट वरती एक पंचावन -साठीचे गृहस्थ घराकडे पहात होते.
ड्रेसिंग पॉश, चेहऱ्यावर हसू आणि एक प्रकारचा तेज.
ते आत आले.
केस पांढरे झालेले म्हणून नाही तर त्यांच्या वयाचा अंदाज कोणी लावू शकलं नसतं. त्यांच्या व्यक्तिमत्वाची छाप रमणीवर पडली.
रमणीकडे पाहून स्मित दिलं व दारातल्या राधाकडे पाहून आपुलकीने प्रश्न विचारला," बेटा बळवंतराव इथेच राहतात ना!"
"पण आपलं काय काम होतं?" राधाने विचारलं.
" काम तर त्यांच्याशी होतं!" एवढं बोलून ते सौम्य आणि मिश्कील हसले.
"ते ठीक आहे काका पण ते अस्वस्थ आहेत. त्यांची तब्येत ठीक नाहीये आपण माझ्याकडे सांगा." रमणी आदराने बोलली.
" माझ्याशी न बोलण्या इतका आजारी आहे का तो ? पण त्याला कसं कळणार मी आलोय ते?"
इतक्यात भागीरथीबाई बाहेर आल्या, आणि त्या आलेल्यांना म्हणाल्या," तुम्ही शशिकांत भाऊजी का? किती वर्षानंतरभेट झालीय?"
" काय झाले बळवंतला? मला पण भेटणार नाही का?"
त्यांनी वरवर थोडंसं सांगून त्यांच्या तब्येतीचा अंदाज बघून तुम्हाला भेटवते, आत या असं सांगितलं.
आत आले ,बसले. पाणी घेतलं . मग रमणीला म्हणाले," बेटा मी श्रीकांत वैद्य, बळवंतचा जुना मित्र .तू चार-पाच वर्षांची असशील तेव्हा आमच्या घरी आली होतीस बाबांसोबत.
अगं तुझा आणि शैलेशचा एक फोटो सुद्धा आहे आमच्या अल्बम मध्ये."
रमणीला खरंच आठवेना. लहान असताना वडिलांसोबत खूप ठिकाणी फिरणं व्हायचं त्यामुळे नेमके कोण हे अजूनही आठवले नव्हते.
शैलेश नाव ऐकताच गालावर लाली आली, ती राधानं हेरली.
चहापाणी केलं आणि आईने विचारलं "शैलेश काय करतोय सध्या?"
" म्हणजे तुम्हाला माहित नाही? रमणी तू ही सांगितलं नाहीस घरी?"
" कशाबद्दल काका ?"
"शैलेश तुला अकाऊंटंसी शिकवतो ?"
"कायऽ?" आता धक्का झटका खाण्याची वेळ रमणीची होती.
" म्हणजे शैलेश वैद्य सर ?"
"हो तुमचे शैलेश वैद्य सर म्हणजे माझा मोठा मुलगा. दोन वर्षांपूर्वी तुमच्या कॉलेजला लेक्चरर म्हणून लागलाय. त्याच्याकडूनच तुझी स्तुती ऐकून मी बळवंतला भेटायला आलो. मला कल्पनाच नव्हती त्यामुळे. . .
"लहानपणी पाहिलंय मी , अग बाई हो का?" भागीरथी बाई खूपच आश्चर्यात.
व्यंकट मामा बाहेरच्या खोलीत आला आणि म्हणाला "रमणी आणि ताई त्यांना भाऊजी बोलवत आहेत."
"आता कसं वाटत आहे त्यांना ?"
"आता बरं वाटत आहे ,डॉक्टर येऊन गेले त्यांनी सांगितलं तब्येत आता आऊट ऑफ डेंजर आहे . "
शशिकांत वैद्य बरेच वेळचे अवघडून वाट पाहत बसलेले होते.
डॉक्टर परत गेल्यानंतर चेहर्‍यावरचा आनंद पाहून ते म्हणाले "आता तरी मी भेटू शकतो की नाही ?"
"या ना आत. अहो! पहा कोण आलंय?" मायलेकींनी प्रेमाने हळूच त्यांना उठवण्याचा प्रयत्न केला.
माधवराव व व्यंकटराव तिथेच होते.
थोडसं बरं वाटत होतं.
शशिकांत वैद्य रूम मध्ये आले आणि बाबांचा चेहरा आनंदाने खुलला.
" काय रे शशिकांत ही पद्धत झाली का? विसरलास काय?"
" अरे विसरलास तर तूच ,मी तर उलट तुला भेटण्यासाठी वेळ काढून आलोय."
" माझ्या तब्येतीबद्दल तुला एक कळलं की काय?"
" अरे तुझी तब्येत ठीक करण्यासाठी आलोय एक बातमी सांगितली तर जागेवर उड्या मारशील." सगळे हसले.
इतक्यात रमणी म्हणाली," काका एक सांगायचं होतं. तुम्ही आता काहीच बोलू नका, फक्त ऐका."
" बोल बेटा!"
ती म्हणाली, "मला काही महत्वाचं बोलायचं आहे, पटत असेल तर घ्या नाही तर तुम्ही जो म्हणाल तो निर्णय मला मान्य आहे. पण बोलायचंच आहे. मी लहानपणापासून पाहत आहे मला मागणी यावी ही इच्छा, बाबा मुलाने सुंदर मुलीला मागणी घालावी , मुलगी सुंदर नसेल तर नाही.
म्हणजे मुलगी दिसायला साधारण असो की सुंदर पण तिला स्वत चं मत नाही. ती कुणाला तरी आवडली त्यातच तिने स्वतःची धन्यता मानायची.
आता शिक्षण झाल्यावर मला एक कळत आहे , लग्न हे केवळ दिसण्यावर टिकत नाहीत. ती माणसाचा स्वभाव, त्यांची वागणूक, त्यांचा एकमेकांशी व्यवहार, आदर व प्रेम यावरती टिकतात. त्यामुळे कुणीतरी मागणी घातली म्हणून हुरळून जाऊ नये अन कुणी तरी नापसंती दिली म्हणून इतकं लगेच बाबांसारखं नाराज होऊन जीवावर बेतेल इतका त्रास नाही करून घ्यायचा.. . !" व्यंकट मामाने अक्षरशः टाळ्या वाजवल्या.
" अगदी बरोबर बोलतेस रमणी हेच तर मी म्हणतोय, थोडासं सुधारणावादी व्हायला हवं ,या जुन्या गोष्टी किती दिवस चालणार?"