अनुजाच्या आईने सांगितलं,
"बाळ, माहेर म्हणजे एक विशेष स्थान असतं जिथे प्रत्येक मुलीचं लहानपण गेलं असतं. तिथे ती मायेच्या छायेत वाढते. माहेरच्या आठवणी तिच्या आयुष्यात कायम तिच्या मनाच्या कोपऱ्यात जपून ठेवल्या जातात."
"बाळ, माहेर म्हणजे एक विशेष स्थान असतं जिथे प्रत्येक मुलीचं लहानपण गेलं असतं. तिथे ती मायेच्या छायेत वाढते. माहेरच्या आठवणी तिच्या आयुष्यात कायम तिच्या मनाच्या कोपऱ्यात जपून ठेवल्या जातात."
या आठवणी अनुजाच्या मनात रुजल्या होत्या. तिने ठरवलं होतं की तिच्या सासूबाईंसाठी काहीतरी विशेष करायचं. त्या दिवशी जेव्हा तिने आजींच्या त्या भावनिक आठवणी ऐकल्या, तिच्या मनात एक योजना तयार झाली.
“काय म्हणता, आपण एक व्हिला बुक करूया, जिथे त्या स्वतःला त्यांच्या माहेरात असल्याचा अनुभव घेऊ शकतील?”
सर्व मुली या कल्पनेला सहर्ष मान्य झाल्या. त्या सगळ्यांनी मिळून एका सुंदर व्हिलाची व्यवस्था केली. त्या व्हिलात त्यांच्या माहेरच्या घरासारखं वातावरण तयार केलं. त्या काळच्या फोटोंची प्रदर्शनी लावली. गाणी, खेळ, आणि गोड गप्पा या सगळ्यांचा माहोल तयार केला.
"आपण त्या व्हिलामध्ये माहेरच्या आठवणींचं प्रदर्शन लावूया. तेथे त्या काळच्या फोटोंची गॅलरी लावूया,"
अनुजा उत्साहाने म्हणाली. तिच्या या उत्साहानं तिच्या मैत्रिणी देखील भारावून गेल्या. त्यांनी मिळून त्या व्हिलामध्ये जुने फर्निचर, रांगोळी, आणि पारंपारिक वस्त्रं आणली. घरात लहानपणीच्या खेळांची व्यवस्था केली. सगळ्यांच्या मदतीने माहेरचं रूप त्या व्हिलामध्ये आणलं गेलं. सर्वांनी आपापल्या सासवांच्या अलबम मधून त्यांचे लहानपणीचे फोटो बाहेर काढले आणि गपचूप सोबत ठेवले.
तो खास दिवस आला. अनुजा आणि तिच्या मैत्रिणींनी सर्व आजींना एका गाडीत बसवलं आणि त्या व्हिलाकडे निघाल्या. त्या आजींच्या चेहऱ्यावर कुतूहल आणि आनंद होता. ते व्हिला एकदम वेगळाच वाटला. त्या आपल्या माहेरात आल्याचा अनुभव घेत होत्या.
आजींना त्या व्हिलात घेऊन गेल्यावर त्यांच्या चेहऱ्यावर आनंद ओसंडून वाहत होता. त्यांनी त्यांच्या आयुष्यातल्या सुंदर क्षणांना पुन्हा एकदा अनुभवण्याची संधी दिल्याबद्दल त्या मुलींना हृदयातल्या गाठी गाठीने आभार मानले.
त्या दिवसात आजींनी त्यांच्या लहानपणीच्या कहाण्या, गाणी आणि गोड गप्पा केल्या. त्यांचं हसू आणि आनंदाचे स्वर ऐकून त्या क्षणांमध्ये प्रत्येकजण हरवून गेला. त्या बागेतून हसणं, बोलणं, आणि गाणी गायली जात होती. सगळ्यांनी मिळून एकत्र जेवण केलं, जणू त्यांच्या माहेरातल्या घरात बसून खाण्याचा आनंद घेतला.सर्वजणी आपलं वय विसरून हसत होते, खेळत होते.
“हे बघा, किती सुंदर साजेसं आहे इथं सगळं,” मालती आजी आश्चर्याने म्हणाल्या.
त्या प्रत्येक खोलीत शिरल्या आणि त्यांना त्यांच्या माहेरच्या आठवणी आठवल्या. घरातल्या प्रत्येक गोष्टीने त्यांना त्यांच्या लहानपणीच्या काळात नेलं.
त्या गॅलरीत पाऊल ठेवताना प्रत्येक फोटोतल्या आठवणी पुन्हा उलगडल्या. "हे बघा, ही मी आणि माझ्या बहिणी," कुसुम आजी हसत हसत एका फोटोकडे इशारा करत म्हणाल्या. त्या फोटोत त्या दोघी गोड हसत उभ्या होत्या, त्यामागं एक सुंदर झाड होतं, जिथं त्या लहानपणी खेळायच्या.
क्रमशः