माहेरपणाच सुख ( भाग 4 )

मनिषा आपल्या मुलासह माहेरी राहू लागली. आता सासर वगैरे काही नव्हतेचं . आपले लग्न झाले व
आपल्याला मुलगा आहे आणि त्या मुलाला वडिलांचे नाव व आडनाव एवढेचं सासरकडून मिळाले. बाकी मुलाला वडिल, आजी- आजोबा, काका-काकी,आत्या हे सर्व काही कळलेचं नाही. जबाबदारी नाही पण साधी विचारपूसही नाही. याचे मनिषाला वाईट वाटत होते.
आता मनिषा माहेरी राहत असली तरी , माहेपणाचा जो आनंद मिळायला हवा ,तो तिला वाटत नव्हता.
काळजी घेणारे,प्रेम करणारे सर्व होते. सर्व काही तेचं होते..पण जे झाले होते आणि ज्यामुळे मनिषा माहेरी राहत होती. यात आनंदापेक्षा दुःखचं जास्त होते.
लग्न होऊन सासरी गेलेली मुलगी जेव्हा जेव्हा माहेरपणासाठी माहेरी येते, त्यासाठी तिला जी माहेराची ओढ असते आणि माहेरच्यांनाही ती येण्याची जी आतुरता, उत्सुकता असते.
हे सर्व मनिषा यापुढे कधीही अनुभवणार नव्हती. माहेरी असूनही माहेरपणाचा तो आनंद घेऊ शकत नव्हती.
आता ती माहेरच्यांसाठी सासरहून माहेरपणासाठी आलेली माहेरवाशीण नसून ती आता फक्त मुलगी, बहीण ,नणंद या नात्याने एक जबाबदारी म्हणून राहणार होती.