माझा सरदार ! क्रमांक 2

रायगडावर भव्य बत्तीस मण सोन्याचे सुवर्णसिंहासन तयार करण्यात आले होते. नामांकित रत्नांनी संपूर्ण मढविलेले ते भव्य सुवर्णसिंहासन अष्टकोनी होते. आठ कोनांवर सुवर्णसिंह बसविले होते. सिंहांचे डोळे माणकांनी जडविले होते. प्रत्येक सिंहावर एक एक सुवर्णस्तंभ उभारला होता. त्या आठ सुवर्णस्तंभांवर सिंहासनाची मेघडंबरी सावरली होती. सिंहासनाच्या पायांवर चारही बाजूंनी वृषभ, मार्जार, तरस, सिंह, व्याघ्र यांची चित्रे कोरली होती. सुवर्णस्तंभांवर वृक्ष, फळे, वेली, पक्षी व मत्स्यकूर्मादी जलचर दाखविले होते. अखेर तो मंगलप्रसंग आला. धीमी पावले टाकत महाराजांनी राजदरबारात प्रवेश केला. एक भयाण शांतता पसरली. महाराजांचे लक्ष सिंहासनावर गेले. त्यावर कसलेच रत्न नव्हते. मग महाराजांनी आजूबाजूला बघितले. त्यांना कान्होजी जेधे , बाजी पासलकर , मुरारबाजी , बांदल , बाजीप्रभू देशपांडे , शिवा काशीद , रामजी पांगेरा , तानाजी मालुसरे , प्रतापराव गुजर अशी सर्व मंडळी दिसली. सर्वजण आनंदी होते. सर्वांनी महाराजांना मुजरा केला. महाराजांना त्या सर्वांचे बलिदान आठवले. त्यांची नेत्रे पाणावली. एक-एक जण अदृश्य झाला आणि सिंहासनावर रत्न बनून जोडला गेला. महाराज भानावर आले. सिंहासन आता विविध मौल्यवान रत्नांनी सुशोभित दिसत होते.