मनीषा - लढा अस्तित्वाचा. भाग.१९

अंजू' अचानक हसू लागते. तिला हसताना पाहून विजू आणि आत्त्याबाय दोघीही गोंधळात पडतात.
आपल हसू आवरत, अंजू बोलते.
"आई' जाऊ दे. तुझ्या खऱ्या सोन्याची चोरी कधीच पकडली गेली आहे. उगाच लपवून ठेवण्यात, आता काहीच अर्थ नाहीये. पणं, एक गोष्ट लक्षात ठेव आई. एका पोरीचा पीच्छा सोडवण्यासाठी, तू दुसऱ्या पोरीचे आयुष्य पणाला लावलेस. त्यात तिची काहीच चूक नसताना, तुला वंशाचा दिवा हवा म्हणून, तिची फरफट केलीस तू. आई' अग, तू एक बाई असून सुद्धा, दुसऱ्या बाईच्या भावना, यातना समजून घेतल्या नाहीस ते नाहीस. पणं, ती आज या घरात नसतानाही, तिच्या बद्दल सहानुभूती तर सोड. पणं, साधी ओढ ही दाखवू शकली नाहीस. याची मला कीव वाटते ग. आणि फक्त तुझीच नाही तर, घरातल्या प्रत्येक सदस्याबद्दल माझी हीच भावना कायम राहणार आहे. तुम्ही सगळे स्वार्थी आहात. फक्त स्वतःचा स्वार्थ साधला तुम्ही लोकांनी.
ज्या मनीषाने' आपले माहेर तुमच्यासाठी तोडले. सासरच्या लोकांना स्वतःचे, सर्वस्व वाहिले. तिलाच, तुम्ही लोकांनी तिच्या आजारपणात पूर्णतः वाळीत टाकले. अग, इतका आपमतलबीपणा तर, प्राण्यात पणं, नसतो.'
प्राणी ही, निस्वार्थ पणें जीव लावतात. पणं तुम्ही? आता बोलण्यात काहीच अर्थ राहिला नाहीये. जाऊदेत चला येते मी. म्हणत, अंजू आत्त्याबायंच्या पाया पडायला वाकते.' आणि बोलते. नमस्कार करते.."