मनीषा - लढा अस्तित्वाचा.भाग.२१

"ह्येच की, आंजी ताय ने तुला नवीन.."
"हा तर, वहिनीने मला एक नवीन आयुष्य दिले आहे. ते असेच पुन्हा त्या गोष्टीत अडकण्यासाठी का? नाही ना? अग, आज मी तुझ्याशी इतकी शुद्ध बोलू शकते. ते तिच्या मुळेच ना!
आता मी खूप पुढे गेले आहे ग...
मग, तू का उगाच मी विसरलेल्या गोष्टींना पुन्हा उजाळा द्यायला भाग पाडत आहेस?
मी विसरले. तसेच, तू ही विसरून जा. तुझी ती मनी कधीच मेली समज. आता ही मनीषा नवीन आहे. तिला आपले ध्येय ही माहीत आहे. आणि वर्तमानात तिला काय करायचे आहे हे ही.
तू तर, आभार मानायला पाहिजे, सुबोध दादा आणि अंजू वाहिनीचे, तेव्हा त्या अवघड क्षणी ते माझ्या पाठीशी देवासारखे ठाम उभे राहिले नसते तर, तुझ्या या मनीचे शेवटचे दर्शन पणं, कदाचित तुला झाले नसते."
अग बाबांना तर कुठे..."
म्हणत, मनीषाचे डोळे पाणावतात.

आईंना पणं भरून आल्यासारखे होते. आणि त्या पटकन बोलतात.
"ये बाय माझे. भरल्या घरात असल वंगाळ नग बोलुस."
"नको ना बोलू. मग, तू पणं आता त्यातून बाहेर पड.
मला नाही जगायचं पुन्हा त्या आठवणीत.
खूप त्रास होतोय ग आई' त्या आठवणींचा."
"बर बाय. नाय ईषय (विषय) काढत पुन्हा. जावं दे त्ये सगळ.
आता थोडा शिरा खा. अन् मग, जा वरच्या घरी. बघ अंजी ताय काय म्हणत्यात त्ये!"