मानसिक घटस्फोट भाग चार

"मला माझ्या आयुष्याची पस्तीस वर्ष परत हवी आहेत."
विभाने अंगदरावांच्या डोळ्यात बघत ठामपणे सांगितलं.
"काय?"
ती काय बोलते हे न कळून अंगदरावांनी तिला परत प्रश्न विचारला.
"हो माझ्या आयुष्याची 35 वर्ष मला परत हवी आहेत."
"अगं काय बोलतेस तू हे?म्हणजे तू माझ्याशी लग्न करून इतकी वर्ष खुश नव्हतीस?सुखी नव्हतीस?"
"सुख?सुख म्हणजे कायं असत हो?अग्नीच्या साक्षीने साथ फेरे घेऊन तुमच्याशी जन्मोजन्मीच नातं जोडलं.देवा ब्राह्मणाच्या साक्षीने तुमची अर्धांगिनी झाले.सुखदुःखात तुमच्या सोबत राहायचं वचन दिलं.आणि ते निभवलं सुद्धा. पण तुम्ही काय केलं?"
"अगं इतकी वर्ष राबराब राबलो. हे घर,गाडी वैभव उभं केलं हे तुझ्यासाठी आणि मुलांसाठीच होतं ना?"
"हो केलं ना, पण पैशाने प्रेमाची तहान भागवता येत नाही.लग्न करून आले तेव्हा तुमच्या आईने माझा छळ करायला सुरुवात केली.सुखदुःखाचे भागीदार तुम्ही माझे म्हणून तुमच्याशी माझं दुःख शेअर करायला गेले.तुमच्या आईच्या विरुद्ध भडकवून तुम्ही भांडण करावं अशी माझी इच्छाही नव्हती.फक्त माझ्यावर होत असलेला अन्याय तुम्हाला कळावा आणि कमीत कमी तुम्ही तरी मला समजून घ्यावं म्हणून तुमच्याशी बोलायला गेले.पण माझं दुःख ऐकून घेण्या इतकाही वेळ तुमच्याकडे नव्हता.ते तर सोडाच पण गरोदरपणामध्ये माझ्या नवऱ्याने माझं कोड कौतुक करावं कमीत कमी माझ्यासोबत वेळ घालवावा एवढी माफक अपेक्षा ठेवली मी तुमच्याकडून. पण तुम्हाला तर तेवढी ही गोष्ट करता आली नाही. बायको म्हणून शारीरिक व्यवहारा व्यतिरिक्त तुम्ही कुठल्याही प्रकारचा बायकोचा दर्जा दिला नाहीत मला. तुमच्या आणि तुमच्या आईच्या हट्टामुळे मिच जन्म दिलेला मुलांची आई ही होत आलं नाही मला."
अंगदराव अगदी सुन्न होऊन विभाने बोललेला शब्दा न शब्द ऐकत होते.