कवी ग्रेस

मुळात ग्रेस यांच्या शब्दांत एक जादू आहे. शब्दसौंदर्य भुरळ घालणारे आहे. कधीकाळी सौंदर्यशास्त्र शिकवलेल्या या माणसाला सौंदर्याची जाण असेलच ना. त्यांच्या लेखनात प्रतिमा, नाद, उपमा, लयबद्धता आवर्जून जाणवतात. लिखाणात एक गूढता असते हेही खरं. बऱ्याच रचनांमध्ये एक साधासा अर्थ स्पष्ट करणारे शब्द, ओळी अर्थातच अस्तित्वात आहेत. ग्रेस यांनी राखलेली ती गूढता मात्र प्रत्येक वेळी लक्षात येईलच असं नाही. त्यांच्या शब्दांचे विविधांगी पापुद्रे बरेचदा शब्द मनात घोळल्यावर लक्षात येतात किंवा कधी ते लक्षात येतच नाहीत. मात्र कवीच्या मनातून आलेल्या शब्दांना दिलेलं 'दुर्बोधतेचं' नाव माझ्या मनाला आजवर पटलं नाहीये. ठीक आहे, काही कविता समजण्यापलिकडच्या असतील; पण म्हणून कवीच्या इतर शब्दांनाही 'दुर्बोध' शिक्क्याचं गालबोट लागत असेल तर ते कुठेतरी खटकतं. शेवटी व्यक्ती तितके विचार, त्यामुळे 'कविता' दुर्बोध नक्कीच होऊ शकते; पण 'कवी' दुर्बोध नक्कीच नसेल. तरीही ग्रेस यांनी स्वतः मात्र या गोष्टीचा कधीच विचार केला नाही, हे खरंच कौतुकास्पद वाटतं. आजकाल एका नकारात्मक समीक्षेमुळे अतिशय दुःखी होणारे लेखक, कवी पाहायला मिळतात. मग या 'दुर्बोध' कवीने काय करायला हवे होते? कदाचित त्यांना स्वतःच्या आत्ममग्न असण्याची पावती या तऱ्हेने मिळाली असावी. पण यातून या आत्ममग्न व्यक्तीची प्रतिभासंपन्नता झाकली जाणार नाही ना! महत्त्वाचं म्हणजे दुर्बोधता तरी काय वाचनाशिवाय कळते?