कला

आता मात्र सारंगने पुढाकार घेतला. तो कलासमोर गुडघ्यावर जाऊन बसला आणि म्हणाला,
“हे बघ कला, मी अगदी प्रांजळपणे मान्य करतो की मला तू मनापासून आवडली आहेस. तुझे प्लस-मायनस जे काही गुण असतील, सगळे मान्य आहेत मला. यावरून मी काय किंवा माझे घरचे काय, कोणीही कधीच तुला काही बोलणार नाही. ना तशी वागणूक देणार... खरं सांगतो, तुला भेटण्याच्याही आधीपासून एक अनामिक ओढ वाटली होती तुझ्याविषयी, खासकरून त्या चित्रावर तुझं नाव बघून... तुझ्या कलेच्या आणि नावाच्या प्रेमात पडलो मी! आणि मग हळूहळू जाणीव झाली की कदाचित तूही माझ्या मनात खास जागा निर्माण केली आहेस. खूप विचार केला, आकर्षण तर नाही ना याची खात्रीही करून घेतली. मग जाणवलं की नाही, मला खरंच तू मनापासून आवडली आहेस आणि माझ्या आयुष्यातही हवी आहेस. तुझ्या हाताबद्दल मला काहीच अडचण नाही. कामं तू करशील की नाही, मला फरक पडत नाही. आपल्या घरी तुला असंही काही काम करण्याची गरज नसेल. जी कामं तू करणं अपेक्षित असेल, गरजेचं असेल, त्यात मी आहेच की तुझ्यासोबत! मी कोणत्याही परिस्थितीत तुझी साथ सोडणार नाही याची खात्री बाळग. लोक काय बोलतात याच्याशी मला घेणंदेणं नाही. मी आणि माझं कुटुंब नेहमी तुझा, तुझ्या कलेचा आदर करू.”