नकळत धागे जुळती भाग - तीन

घरी मुली नसल्यामुळे वसुंधराच मन लागतं नव्हतं. रोज फोनवरून बोलणं होतं होत. अधूनमधून दोघेही येत होत्या. मोहन काकाही वसुंधराची चौकशी करत होते, त्यांना त्यांची मर्यादा माहिती होती. विभा डॉक्टरी पास करून आली आणि वसुंधराला तिच्या लग्नाचे वेध लागाले. तिला साजेसं स्थळ आलं डॉक्टर प्रणव यांच, त्यांच स्वतः च संजीवनी हॉस्पिटल होतं. प्रणवने विभाला कॉलेजमध्ये स्पेशल गेस्ट लेक्चर देत असतांनाच पाहिली होती. लेक्चर होऊन तिने डॉक्टर प्रणवला काही प्रश्न विचारले होते. बोलक्या डोळ्यांची विभा पहिल्या नजरेतच प्रणव तिच्यात हरवला होता.. बोलतांना तिच्या डोळ्यांची उघडझाप आणि ओठांची हालचाल त्याचे हार्टबिट्स वाढवायला पुरेशी होती, त्यानंतर प्रणवच्या डोळ्यांसमोरुन विभाचा चेहरा हटलाच नाही. आईवडिलांना सांगून आणि तिचे डॉक्टरी झाल्यानंतर रितसर मागणी घालायचे ठरवले. रितसर पाहण्यांचा क्रार्यक्रम झाला. विभाला आणि सर्वांना प्रणव आवडला. सर्वाच्या सवडीनुसार लग्नाची तारीख काढली आणि तो दिवस उद्यावर येऊन ठेपला होता. आठवणींच्या कवडसातून वसुंधरा बाहेर आली. आठवणींसोबत अश्रू ही गालावर ओघळले होते. तिने ते पदराने पुसले आणि दोन्ही लेकींच्या मध्ये जाऊन त्यांच्या कपाळाची पापी घेऊन झोपली. सकाळ झाली तशी ती लगबगीने कामाला लागली. नाश्ता तयार करून तिने विभा विहाला उठवले. दोघी उठून आवरायला गेल्या. सगळ्यांचा नाश्ता झाला आणि ते सर्व हॉलवर आले. हॉलवर सगळी तयारी मोहनकाकाने आधीच करून घेतली होती. तरीही इकडे तिकडे तेच पाहत होते. थोड्याच वेळात ब्युटिशियन विभाला तयार करत होती. मुर्हूताची वेळ झाली तशी विभाला घेऊन बाहेर आले. तिला पाटावर उभ राहून मध्ये अंतरपाट धरलेला होता. भटजी मंत्र म्हणत होते.. आनंद सोबत दुःख ही होत होत म्हणूनच तिचे मन भरून येत होते. एकमेकांना वरमाला घातली गेली. सर्व विधी पार पाडल्या. पाठवणीची वेळ झाली तशी वसुंधरा विभा विहा यांच मन भरून आलं. मोहनकाकांनी तिघांची समजूत काढली. सगळ्यांचा निरोप घेऊन विभा तिच्या सासरी गेली. सासरीही थाटामाटात स्वागत करण्यात आले.