रहस्य स्यमंतकाचे.. भाग ७

" ते तू मला वाचायला द्यायचे? चालेल?" क्षणभर विचार करून सुजय हो म्हणाला. त्या दिवसापासूनच वल्लभरावांनी सुजयला त्यांनी स्वतः बनवलेली गुप्त भाषा शिकवायला सुरुवात केली. सुजयनेही कबूल केल्याप्रमाणे लिहिलेली प्रत्येक गोष्ट बाबांना वाचायला दिली. सुजय मोठा झाला तसे वल्लभरावांनीच मग त्याने लिहिलेलं वाचणं बंद केलं. दोघांमध्ये बापमुलाचे कमी आणि मित्राचे नाते जास्त होते. सुजयने वल्लभरावांच्या पुस्तकांच्या कपाटात एक चोरकप्पा बनवला होता. जो फक्त या दोघांनाच माहित होता. दोघांनीही ठरवले होते. समोरासमोर बोलून न सांगता येण्यासारखी गोष्ट लिहून त्या कप्प्यात ठेवायची. सुजयच्या मृत्यूनंतर तो चोरकप्पा आजोबांच्या विस्मरणात गेला होता. त्या दिवशी सुजय आणि अवनी कोणत्यातरी गुप्त गोष्टीवर काम करत असतील असं म्हटल्यानंतर आजोबांना तो चोरकप्पा आठवला. त्यांना वाटले होते तसेच त्या दोघांच्या गुप्त भाषेत लिहिलेल्या काही डायर्‍या होत्या. त्यांना वाचायला वेळ मिळाला नव्हता. म्हणून त्यांनी आपल्या सामानात त्या लपवल्या होत्या. त्याबद्दल कौस्तुभला त्यांना आता काहीच सांगायचे नव्हते. सुजयचा जीव का गेला हे त्यांना माहित नव्हते. पण आता कौस्तुभला ते काहीच होऊ देणार नव्हते.