उंबऱ्याच्या आत परकी : भाग ४ अंतिम
‘आपण या घरासाठी कधीच 'आपले' नसू का बरं? त्यांचीच मुलगी असूनही लहानपणापासून आईबाबा मला अशी परकी असल्यासारखी वागणूक का बरं देतात? साहिलच्या प्रत्येक चुका पोटात घातल्या जातात; पण माझ्या चांगल्या गुणांना साधं कौतुकही मिळत नाही कधी. लहानपणापासून धाक, ओरडा, राग, जबाबदारी,.. सगळं काही फक्त मलाच मिळतंय. "परक्या धनाचं काय एवढं कौतुक!" असं बोलून मला स्पष्टपणे परकी असल्याची जाणीव करून दिली जाते. अजून किती दिवस हे सगळं चालेल.’ भूतकाळाची उजळणी करून झाली, तशी भानावर आलेली प्रणिती खोलीत बसून स्वतःशीच विचार करत होती.
काही महिन्यांपूर्वीच तिला एका नामांकित कंपनीत इंटर्नशिपची संधी मिळाली होती. तिच्या हुशारी अन् मेहनतीच्या जोरावर मिळालेल्या या संधीसाठी घरातून मात्र शून्य प्रतिसाद मिळालेला.
“इंटर्नशिपच तर आहे. लोकांची मुलं हल्ली कायकाय करत असतात. तसंही नोकरी मिळाली म्हणजे इतकं पण मोठं काही नाही.” प्रमोद अहं दाखवतच म्हणाले.
त्या रात्री ती खूप रडलेली. मनात मात्र एक मूक निश्चय झालेला.
मधल्या काळात घुसमट, बंधने, अपेक्षा,... सगळे काही चिडचिडेपणातून बाहेर पडत होते.
त्यातही आज एक आनंदाची बातमी ती सांगणारच होती की हे रामायण घडले. तिची इंटर्नशिप पूर्ण झाली होती आणि अतिशय उत्तम अशा कामगिरीमुळे तिचे नाव थेट मुख्य कंपनीसाठी सुचवले गेले होते.
कंपनीच्या मुख्य मॅनेजरने तिला विचारले होते, “तुम्हाला हैदराबादला आपल्या मुख्य कंपनीत पूर्णवेळ काम करणं जमेल?”
त्या क्षणी तिच्या डोळ्यांत अश्रू तरळले होते. घरात जरी तिची किंमत नसली तरी बाहेरच्या जगात मात्र तिची योग्यता ओळखली गेलेली. त्यामुळे तिनेही वेळ न दवडता लगेचच होकार कळवला होता. लगेचच दोन दिवसांनी ती तिकडे जाणार होती. कारण असेही इथे थांबण्याची तिची इच्छा मरूनच गेलेली.
या सर्व विचारांत तिला झोप लागलेली. दुसऱ्या दिवशी सकाळी आवरून झाल्यावर तिने घरी याबद्दल सांगितले.
“हैदराबाद? अजिबात नाही. इतक्या लांब जायला अजिबात परवानगी मिळणार नाही.” प्रमोद क्षणाचाही विलंब न करता म्हणाले.
“हो. तसंही आता तुझ्या लग्नाचं पाहायचं आहे. त्यामुळे काही कुठे जायची गरज नाही.” सुलभा पण त्यांना साथ देत म्हणाली.
पण यावेळी मात्र प्रणिती गप्प बसली नव्हती.
“मी आधीच त्यांना माझा होकार कळवला आहे. माझ्या आयुष्यातली इतकी महत्त्वाची संधी मी इतर कोणासाठीच सोडणार नाहीये. असंही तुमच्यासाठी तर मी 'पनवती'च आहे ना? मग असं समजा पनवती दूर जातेय तुमच्यापासून. काळजी करू नका... मी काही चुकीच्या गोष्टी करणार नाही. कसं आहे ना, आता लग्न करून इतर कोणाच्या आयुष्यात आणि घरात पनवती किंवा परकी बनून राहण्यापेक्षा स्वतःच्या पायावर उभं राहून हक्काच्या घरी जाणं मला जास्त आवडेल. तुम्हाला असंही मी असली काय नि नसली काय, सारखीच आहे. त्यामुळे उगीच आडकाठी करू नका.” इतके बोलून त्यांचे काहीही न ऐकता प्रणिती सरळ आत आपल्या बॅग भरायला गेली.
×××
एव्हाना तिला हैदराबादमध्ये येऊन चार महिने झाले होते. आजच्या घडीला तिचे भाड्याचे का होईना; पण स्वतःच्या हक्काचे घर होते. महत्त्वाचे म्हणजे तिची स्वतःची अशी एक खास ओळख होती.
कधीकधी मनात विचारांचे काहूर माजले की अश्रू तिची सोबत करायचे; पण आता तिचा स्वाभिमान तिला परकेपणाची जाणीव होऊ देत नव्हता.
ज्या घरात हक्काची वागणूक मिळायला हवी होती तिथे ती नेहमीच 'परकी' बनून राहिलेली; पण या तिच्या मेहनतीच्या जोरावर मिळालेल्या विश्वात ती हक्काने मोकळा श्वास घेत होती.
समाप्त
© कामिनी खाने
© कामिनी खाने
सदर कथेचा कॉपीराईट लेखिकेकडे असून यूट्युब चॅनेल अथवा इतर कुठेही याचा वापर केला गेल्यास कडक कायदेशीर कारवाई केली जाईल याची नोंद घ्यावी.