मातीशी नातं भाग - १
पुण्यात उभ्या असलेल्या काचांच्या उंच इमारती सकाळच्या उन्हात चमकत होत्या. बाहेरून पाहिलं तर त्या यश, पैसा आणि प्रगतीचं प्रतीक वाटायच्या. पण त्या इमारतींच्या आत, चौदाव्या मजल्यावर बसलेला अनिकेत देशमुख मात्र स्वतःशीच रोज लढा देत होता.
सकाळी आठ वाजता घरातून निघणं, गर्दीच्या बसमध्ये किंवा बाइकवरून ऑफिस गाठणं, कॉफीचा मग हातात घेऊन लॅपटॉप उघडणं, हे सगळं त्याच्या आयुष्याचं ठरलेलं गणित बनलं होतं. स्क्रीनवर कोड, कानात हेडफोन आणि मनात सतत चालू असलेला आवाज,
डेडलाईन…टार्गेट…परफॉर्मन्स…
डेडलाईन…टार्गेट…परफॉर्मन्स…
वय अवघं अठ्ठावीस, पण चेहऱ्यावर थकव्याच्या रेषा स्पष्ट दिसत होत्या. आरशात पाहिलं की तो स्वतःलाच ओळखू शकत नव्हता. कधी काळी स्वप्नाळू असलेला अनिकेत आता यंत्रासारखा काम करत होता.
लंच ब्रेकमध्ये ऑफिसच्या कॅन्टीनमध्ये बसून सहकारी शेअर्स, प्रमोशन आणि परदेशात जाण्याच्या गप्पा मारायचे. अनिकेतही हसून मान डोलवायचा, पण त्याचं मन मात्र कुठेतरी दूर, सोनखेड या छोट्याशा गावात अडकलेलं असायचं.
त्याला आठवायचं, लहानपणी सकाळी बाबांसोबत शेतात जाणं. ओल्या मातीवर पाय ठेवताना येणारा थंडगार स्पर्श. वडाच्या झाडाखाली बसून आईने दिलेला भाकरी-ठेचा. तेव्हा आयुष्य साधं होतं, पण मन भरलेलं असायचं. आज सगळं असूनही काहीतरी कमी होतं.
त्या दिवशी ऑफिसमध्ये वातावरण तणावपूर्ण होतं. मोठ्या क्लायंटचा प्रोजेक्ट वेळेत पूर्ण झाला नव्हता. मिटिंग रूममध्ये सगळे गंभीर चेहऱ्याने बसले होते. मॅनेजरचा आवाज चढलेला होता.
“ही चूक परवडणारी नाही!” “कोण जबाबदार आहे?”
अनिकेत शांतपणे ऐकत होता, पण आत काहीतरी तुटत होतं. अचानक त्याला छातीत दडपण जाणवलं. श्वास घ्यायला त्रास होऊ लागला. मिटिंग संपताच तो बाहेर आला, वॉशरूममध्ये जाऊन चेहऱ्यावर पाणी मारलं.
आरशात पाहिलं. आपण इथे नेमकं काय करतोय?
हा प्रश्न पहिल्यांदाच इतक्या तीव्रतेने समोर उभा राहिला.
हा प्रश्न पहिल्यांदाच इतक्या तीव्रतेने समोर उभा राहिला.
तेवढ्यात खिशातला फोन वाजला. आईचा नंबर.
क्षणभर त्याने फोन उचलायचा की नाही याचा विचार केला, पण काहीतरी अनामिक भीती मनात दाटून आली.
क्षणभर त्याने फोन उचलायचा की नाही याचा विचार केला, पण काहीतरी अनामिक भीती मनात दाटून आली.
“अनिकेत…” आईचा आवाज नेहमीसारखा नव्हता.
“बाबांना आज शेतात चक्कर आली. शेजाऱ्यांनी घरी आणलं. डॉक्टरांनी सांगितलंय, जास्त काम करू देऊ नका.”
“बाबांना आज शेतात चक्कर आली. शेजाऱ्यांनी घरी आणलं. डॉक्टरांनी सांगितलंय, जास्त काम करू देऊ नका.”
अनिकेत स्तब्ध झाला. बाबांचा चेहरा डोळ्यांसमोर आला, सूर्याने भाजलेला, पण नेहमी हसरा. “आता कसे आहेत?” त्याने कसं तरी विचारलं. “बरे आहेत, पण शरीर साथ देत नाहीये,” आई म्हणाली.
फोन ठेवताना त्याचे हात थरथरत होते. त्या क्षणी त्याला जाणवलं, आपण शहरात एवढं काही मिळवलं, पण गरजेच्या वेळी घरापासून किती दूर आहोत.
त्याच संध्याकाळी त्याने बॉसकडे सुट्टी मागितली. कारण सांगताना आवाज थोडा अडखळला, पण निर्णय पक्का होता. दुसऱ्या दिवशी सकाळी तो गावाकडे निघाला.
शहर मागे पडत गेलं. हायवेवरून बस धावत असताना इमारतींच्या जागी झाडं दिसू लागली. हवा बदलली. मोबाईल नेटवर्क कमी झालं. आणि मनावरचं ओझंही थोडं हलकं झालं.
गावाच्या वेशीवर उतरल्यावर त्याने खोल श्वास घेतला. मातीचा परिचित वास. रस्त्याच्या कडेला असलेली जुनी विहीर. लहानपणी ज्यावर तो मित्रांसोबत बसायचा ते वडाचं झाड.
घर दिसताच पावलं आपोआप थांबली. मातीचं घर, पत्र्याचं छप्पर, आणि ओसरीत बसलेली आई.
“आलास?” आईने डोळ्यांत पाणी आणून विचारलं.
“आलास?” आईने डोळ्यांत पाणी आणून विचारलं.
घरात शिरताच त्याला बाबांचा खाटेवर बसलेली आकृती दिसली. पूर्वी कणखर दिसणारा देह आता थकलेला होता.
“कशाला आलास रे? तुझी नोकरी महत्त्वाची आहे,” बाबा म्हणाले, पण त्या आवाजात पूर्वीसारखी ताकद नव्हती.
अनिकेत काहीच बोलला नाही. तो हळूच जवळ गेला आणि बाबांचा हात हातात घेतला. त्या हातावरच्या रेषा, भेगा, जखमा सगळं आयुष्य सांगत होत्या.
त्या रात्री अनिकेत झोपला नाही. अंगणात बसून चंद्राकडे पाहत राहिला. वाऱ्याची हलकी झुळूक, दूरवर कुत्र्यांचं भुंकणं, आणि मनात चाललेली विचारांची गर्दी.
आपण शहरात इतकं गुंतलो की आपली मुळंच विसरलो का? यश म्हणजे नक्की काय?
त्या प्रश्नांची उत्तरं अजून मिळायची होती…आणि त्यासाठी अनिकेतचं आयुष्य आता वळण घेणार होतं.
क्रमशः
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा